Mastreechter veerskes

[p. 166]

Blomme.

Ao, de blomme!
Es die komme,
In de veurjaorszon geweeg,
Dan de zege
Vèlt wie rege,
Dan is vreùg in alle weeg.

Beekskes springe
Vögel zinge,
Bos en veld dat lok verblijd;
Mer van alles
't Meis bevalles
Door de blomme weurd verspreid.

Ouch, wie steerkes,
Goudlanteerkes,
Funklen in et hiemelsbreid,
Zoe ze seere,
Lachenteere,
D'eerd heùr dònzig zomerkleid

Zeet z'n in velder!
Lùstig, helder,
Baoie z' in de zonneschiin;
Zeet z' op rotse
Kleddre tot ze
Wie 'n tapiit daobove ziin.

Mèt wat rike
Kleur ze prike,
Die eus oug zoe geere wèlt;
Wie hun geùre
Lokke, keùren
In de heùf en in et wèld.

[p. 167]

 

Um et eve

 

Boe ze leve,

 

Kinder ziin 't van 't zonneweer;

 

Boe ze prònke

 

Ze belònken

 

Us zoe vruntelik en teer.

 

 

 

Jao, ze weite

 

Leef te pleite

 

Mèt hun kleurkes en fluwiel,

 

En zoe zònder

 

Kuns of wònder

 

Touvre z' op eus hart en ziel.

 

 

 

Want de blùmkes,

 

Dat ziin stùmkes

 

Die hun taol gein klanke heet,

 

Mer toch leise,

 

Steelsgewijze,

 

Us de hartsgeheime zeet.

 

 

 

Jao ze gaoie,

 

Leefdebaoie,

 

Mie es goud en diamant.

 

Zaol'ge tije,

 

Van et vrije,

 

Wie z' us schònk en meidskeshand.

 

 

 

Drùk van jaore

 

Bleik men haore,

 

Mer toch deit, wie auwt ich bin,

 

't Blùmkesbleuien

 

In mich greuie

 

Dankgeveul en leveszin.

 

 

 

1888.