Mastreechter veerskes

[p. 165]

Nievel.

De nievel dee hèlt 't zonneleech gevangen
En 't veld dat hùlt zich in en bleike kleur;
Aon tak en blaad dao zuut me traone hangen
En 't beeksken ouch dat klaog en zùch in treur.

Wie duuds! Zou al et leve ziin geweke?
Mer nein, de zon die spits heùr pijlejach;
En straol, die brik zich door de niveldeken
En in heùr goud trèlt alles weer en lach.

Zou ouch, men hart!, es dreufheid tich is meister
En levespijn heùr bite neer dich sleit,
Ein straol van leefde! en, wie de nievelgeister,
Vervlege daan de mismood en et leid.

1888.