Mastreechter veerskes

[p. 163]

25 september 1886.

Leeg is et hoes en leeg is te kamer
Boe et gelùk us same zaog.
En somber stèlte grijnt mich tege
Boe dat men stum ouch nao heùr vraog.

Den heerd dee brant, et leech dat flikkert;
Mer 't is mich of dat neet en weer;
De schoeveraoie ziin mich meister
En duuster blijf et um mich heer.

Door alle heuk en hoesvertrèkke
Dao drùk mich de verlaotenis;
Toch zwerf ich tao, en, wie verweze,
Zeuk nog wat neet te vinden is.

Nein, z'is neet mie, de teergeleefde,
Zoe hoeselik en stèl van zin,
Die alle zörreg op zich laoide,
En zich gelùkkig vont terin,

Die op me leve zege straolde
Wie op et veld en zomerzon,
En, sloog mich ouch al ins de störrem,
Die balsem spreidden op men won,

Die, mooier en groetmooier teves,
Den hiemel in heùr kinder zaog,
Heùr leefdeschatte zoe hun deilde
Dat eeder toch gehiel ze kraog.

Ao! nach van gistre, schrikkelikke,
Die wie 'ne rouver op us veels,
Boerum die bitter rouw us streuie
Diest' in den zwarte sluiers heels.

[p. 164]

 

Ich zeen et nog, dat sterveslije,

 

Wie aon heùr bèd de priester stònt

 

En veer in traonen en gebeie

 

Veur 't groet geheim dao kneeide rònd.

 

 

 

Ich zeen, van heùr gebroken ouge

 

Wie 'n zwake straol nog op mich kaom,

 

Wie zich heùr bleike lippe reurde!

 

Heùr lèste woord, 't waos mine naom.

 

 

 

't Is hel, wat God us gief te lijen

 

Es us bezeuke kump zen haand,

 

Ruim daartig jaor is me vereinig;

 

Er wink! verbroken is te baand.

 

 

 

Boerum die Heer verbònd neet same

 

Geroope nao zen ieuwigheid?

 

..... Stèl, dreuvig hart, lier ziin gelaote!

 

Et is al heilig wat Heer deit.

 

 

 

27 September 1886.