Mastreechter veerskes

[p. 162]

Nao et veld!

Nao et veld! wat lokkenteere
Schittert in koleureprach,
Woe, verleietig en lùstig,
Alles leef en zinG en lach.

Nao et veld! dao, woe ich aosem
In e zuver zielsgenot;
Dao is, tot et kleinste spierke,
Niks wat us neet sprik van God.

Ao! wee smaak heet veur et schoene,
Dat, geschaope door Ziin haand,
Euveraal en alles seerend,
Us verstrik in leefdebaand,

Veult zen hart neet euvermeisterd
Door bewòndering, en beit.
Dankend Heùm dee mèt et leven
Us dat schoen geneete deit