Mastreechter veerskes

[p. 158]

Aon Niklaos Beets.

Ich waos nog jònk, en in die daog,
Es te verbeeling jeug en plaog,
Doe meinden ich mich boved'rop
Door wat mich breuiden in de kop.
'Ne lekkerzeute Zuiderwind
Dee speùlden um mich heer; verblind,
Woort ich wie'ne verlore zoon
En leet door vreemp geflùts mich goon
En lokken op verkierde weeg,
Boe ich mer knoeide, wat ich deeg.
Ich stamelde dat fluite nao
En in men blindheid dach ich tao
Och errem! gans get weerd te ziin -
't Waos vaals geflùts en vaalse schiin!

Mer, Beets, wie'ch hoort van dine zaank,
En taol, zoe wònderriik in klaank,
Zoe leef en vleuietig, mer toch
Mèt al zen groete frisheid nog
Zoe krachtig wie 'ne breie stroum,
Doe woort ich wakker oetten droum
Dee mich te lang betouverd heel.
De sluier dee van d'ouge veel
Dee leet mich zien, in gouwe straol,
In prach van eige kleur, eus Taol;
Die blònk mich bove d'and'ren oet,
Schoen wie en riikgeseerde broed.
Ich volgde heùr, en sint teen tiid
Bin ich men dol verblindheid kwiit.

30 Juni 1884.