Mastreechter veerskes

[p. 153]

Op en schaolinspectie.

Op ene schoene zomermörge,
Wie Juni us zoe men'ge schik,
Waos ich in 't veld wat tùsse Sittard
En Limberich zoe ope lik.

Ich waos op weeg veur schaolinspectie,
En wie altiid gòng ich te voot;
Want in de vrij natuur te wand'le,
Dat gief mich dobble levesmood.

Um mich tao zaog ich niks es kore
Wat koelik in zen aojers stònd,
En veur mich oet, neet wiet, twie tores
Die reikde nao et hiemelrònd.

Die tores ziin e sprekend teike
Van Gods mach en van minsegruuts:
De kèrrek altiid jònk, vol leve,
De bùrreg leeg, verslete, duuts.

Mer op et veld, dao schijnde lekker
De zon die 't aal in blijdschap broch;
De liewerk zòng heùr mörgesleedjes
En fladderde hoep in de loch.

De bijkes gonsde langs men oere,
De blùmkes lachde langs te weeg,
En leise, leise waos e windje,
Wat 't kore neet ins buige deeg.

Mer wie ich mich zoe al verlùstigd'
In 't schoene wat natuur deit zien
Hoort ich in ins e klein geritsels:
Ich luusterde wat tat moch ziin.

[p. 154]

 

Dao kaom en koppel oet e weegske,

 

Wat tùsse 't kore sling'rend kroop;

 

Ze waore jònk, nog in die jaore,

 

Boe glinstert op eus daog de hoop.

 

 

 

Ze spraoke neet, mer toch, ich zaog et,

 

Ze waore deep, jao deep gereurd;

 

Hun ouge straolden en hun wange,

 

Die waore wie mèt vuur gekleurd.

 

 

 

Wat hòng ze leef aon zenen errem!

 

Wat mennig puuntje dat er naom!

 

In hun gelùk verzònke, zaoge

 

Ze neet dat ich hun tege kaom.

 

 

 

Mer wie ze mich geware woorte,

 

Doe waore ze wel get bescheemp.

 

Woerum, wie ich hun tege lachde,

 

Verlege ziin? Ich vònt tat vreemp.

 

 

 

Wat is toch heil'ger es 't geveule

 

Dat blij twie harte samesmèlt?

 

Et leven is toch niks es leefde:

 

God zellef heet et zoe gewèld.

 

 

 

Mer ich gòng door, en men verbeeling

 

Die naom vrij speul al mie en mie;

 

Tot zelles in de schaol gekomme,

 

Bleef ich nog dinken aon die twie.

 

 

 

5 Augustus 1883.