Mastreechter veerskes

[p. 146]

Eus Duts.

Dao ziin ers die eus Dùts versmeie,
Die laffers! Meine ze, es hun tong veur plat et schelt,
Dat zoe e vaals gesis hun lanslui zou verleie?
Nein! woe de Maos zich krunkelt langs eus berg en weie,
Dao weurt gein ander taol gewèld.

Boerum? Wel, eus familieleve
Dat schèldert zich en weurt mèt riker kleur gevierd
In 't Dùts, woe et geveul zoe fiin is in doorweve,
In 't auwerwètse Dùts, wat noets us zal begeve,
Es in de taol op schaol gelierd.

Laot tees in deftigheid al prònke,
Die taol van noordse preek! De eus heet losser zin,
Die huppelt 't beekske nao in vrijheid, heùr geschònke,
Rolt euver berg en veld, lach in eus meitskeslònke,
Die's gaans natuur en leef terin.

Nein, veur gein ander moot ze buige,
Of 't hart van vreùgde trèlt of van ontreuring beef,
Z' is eus vertrouweling, van leef en leid getuige;
Wie zeut es mooier sprik! Wat gleui es twie verbuigen
Et ieuwig woord: ich hùb tich leef!

En is me wiit van hoes gedronge,
Huurt taan m' en stum die us de dùtse klanke zeet,
Dan zeuk de hant te hant, me sprik oet vrijer longe,
En 't hart tat gief zich gaans in blijdschap ònbedwonge;
M'is vrund, al kint me zich ouch neet.

Aprèl 1882.