Mastreechter veerskes

[p. 147]

Aon vrund Tr.

Laot mich tich e veerske wije,
In Mastreechter taol gezat,
Es erin'ring aon de stad,
Woeste blij den kindertije
Speulenteere hùbs gevierd,
Mer op schaol toch good gelierd.

----------

Wètste nog wel ins te spreke,
Mètte geis terùk gekierd,
Van de schoenheid van eus streke,
Wie in hiel et laand ter gein
Zoe betouv're, groet of klein.
Kaanste dich nog ins herdinken
Al de perels, die der blinken
Um de auw Mastreechter kroen;
Ridderhoezer en kastiele,
Boetegeujer van fatsoen
En van allerhande stiele:
Lummel, Amy, Gronsfeld, Schaan,
Sev're, Pietersheim en Haren
En, et schoenste um aon te stare,
Leechtenberg, boe me kaan
Krònkelend de maos zien speule
Langs de rike, breie zoum,
En, mèt oosters welgeveule,
Eisde lui'ren aon de stroum.

[p. 148]

 

Huurste nog den Eker kabb'len

 

En zen waterdeuntjes babb'le;

 

Zuuste nog et Geulerdaal,

 

Boe de dörper lachenteere

 

Zich met buim en blomme seere,

 

Houthem, Meerssen en veuraal

 

't Schèlderechtig Valkenberreg

 

Mètte bùrg, dee, wie erreg

 

Ouch den tiid traon knaog en teert,

 

Op zen steile rots gezete,

 

Noe vererremp en gesplete,

 

Vlaog en stòrrem nog trotseert.

 

 

 

En Mastreech tan! Nein, vergete

 

Zulste 't zeker neet en ziin

 

En nog in gedachte zien

 

Euze Merret mèttat prachtig

 

Stadspaleis, en auch wie krachtig

 

Hei eus Brùk de Maos betrêit.

 

Ziin nog tiin herinneringe

 

Mètten tiid neet oetverwêid,

 

Laot ze dich nao 't Vriithof bringe,

 

Dat altiid eus kinderkringe

 

Lommer en vermake schònk;

 

Nao Sint Pieter, zen spelònk,

 

En zen lekker wandelinge

 

Langs te berreg en de Maos.

 

Laot nog ten verbeeling wèrke

 

Veur die schoen twie zusterkèrke

 

Van Sint Jaan en Sintervaos

 

Mèt hun tores hoeg verheve,

 

Die aon eeder, um et eve

 

Wie er zene God aonbeit,

 

Us e steine veurbeeld geve

 

Van de woer verdraagzaamheid.

 

 

[p. 149]

 

Zuug, vrundleef, et lot is nùkkig;

 

't Hèlt ten eine boe zen weeg

 

Stònd en drijf ten and're weeg.

 

Ao! wat zou ich mich gelùkkig

 

Heite, es me veerske kòs

 

Aon Mastreech tich weer doen dinke,

 

Waste al vreug verlaote mòs,

 

En et weer den leefde schinke.

 

 

 

Laot taan veur den ouge blinken

 

En zich spieg'le weer, tot spiit

 

Van den zörg, dee kindertiid

 

Wie me veur 't plezeer mer leefde,

 

Onbekummerd wat me deeg,

 

Zonder dores oppe weeg

 

Boe us veur de geis mer zweefde

 

Enen droum van goud en leech.

 

 

 

17 Juni 1882.