Mastreechter veerskes

[p. 144]

Wintertiid.

Wintertiid! Gein werrem straole!
Niks es flokke snie die daole.
Sòmber deit zich alles veur;
Veld en bos die ziin in treur.

Mer 't plezeer dat hèlt zen rechte,
Kinder mètte sniebaal vechte,
En jong lui die vare blij
Mèt hun leestes in de slei.

Kaan et iis ze maan al drage,
Daan, gehouwen of geslage,
Moot en eeder dao nao tou
Mèt zen kinder en zen vrouw.

Van de kauw al bubblenteere,
Wèlle ze and're toch zoe geere
Schaarsen en slabrikke zien,
Woe die in bedreve ziin.

Noe, ich gun hun die plezeere.
Op et iis mich te riskeeren
Of te taffle door de snie
Nein, dat geit mich noe neet mie.

Want ich tèl al hoeg in jaore;
Ich weur stiif en op men haore
Glimert zoe'ne zèlvre schiin
Dee mich liert veurzichtig ziin.

Drum mer liever thoes! Es boete
Jeug de bijs en es de roete
Krake van et strang gevruur,
Zit ich werrem bij me vuur.

[p. 145]

 

Dao, dao wach mich gein verveling,

 

Want ich laot toch men verbeeling

 

In serieus of gekke luim

 

Mich vergaste mèt heùr druim;

 

 

 

Of ich zèt mich get aon 't leze

 

Wie de wereld gòng veur deze,

 

Wie et mer in alle tij

 

Is en einse kùllerij;

 

 

 

Of bij vrouw en zoon gezete,

 

Deit hun leefde mich geneete

 

't Kallem hoeselik gelùk,

 

Vrij van alle leid en drùk.

 

 

 

Zoe doorbring ich al men winters,

 

Zeen in anders oug gein splinters,

 

Want tevreie wie ich bin

 

Laot ich eeder zine zin;

 

 

 

En in daank veur 't rùstig leve

 

Wat mich God noe heet gegeve,

 

Schik ich kolen en get broed

 

Aon den ermen in de noed.

 

 

 

1881.