Mastreechter veerskes

[p. 130]

Oppen Heugemer weeg.

Ich gòng de weeg nao Heugem;
Dao zaot en errem vrouw,
Houtmager, die bezaog mich
Of ze get zèGGe wouw.

Ze waos nog jònk, zoe toch's mich,
Mer scherrep waoren in 't
Gezich te deepe vaore
Van 't ongelùk geprint.

Ich vraogde heùr: wat is et
Wat uch ter neer zoe sleit?
- Och hier! - en snikkenteere
Vertèlde ze heùr leid.

- Och hier! wat ich gelije,
Da's God allein dee 't wèt;
Er heet mich hel geslage,
Mer zine wèl is wèt.

Dao zeeder op teen heuvel
Dat hutje griis van kleur,
De taak mèt mos behange,
Twie groete buim deveur.

Dao woende veer gelùkkig.
De maan dee wèrkde good,
Ich zörgde veur de moostem,
Eus keend dat gaof us mood.

Et waos zoe schoen! Ich had et
Ouch lang aon God gevraog,
Zen öugskes waore steerkes
Die blònken op eus daog.

[p. 131]

 

Dat kòs neet blive dore!

 

Den hiemel woort jaloes.

 

Boerum mòs heer mich treffen

 

En laote zònder troes?

 

 

 

En nach, en nach van elend,

 

De Maos woort hoeg en groet;

 

Daobei nog sloog de störrem

 

Door 't dörrep schrik en noed.

 

 

 

't Waos aklig in den duuster

 

Te hure 't windgeraos,

 

De lui die hùllep reepen

 

En 't klòtse van de Maos.

 

 

 

De hoezer leepen ònder;

 

Et eus woort wel gespaord

 

Door 't altiid klùmmend water,

 

Mer neet van rouw bewaord.

 

 

 

De maan dee wouw goon helpe;

 

Ich smeekden em van neet,

 

Mer 't angsgeschrieuw dat trok em

 

'ch verstorf wie'r mich verleet.

 

 

 

De gaanse nach doorkruusde

 

Heer 't dörrep op en pònt,

 

Er zaog nao gein gevaoren

 

En waos boe noed zich vònt.

 

 

 

En redde mennig leve,

 

Mer 't zijnt dat gaof er touw.

 

De pònt sloog um, och hiemel!

 

En... ich waos wedevrouw.

 

 

[p. 132]

 

- Ao, vrouwke, da's verschrik'lik,

 

Zoe'n onverwachs verluus!

 

- Och hier! noch erger mòs et,

 

Nog zwoerder woort me kruus.

 

 

 

Men errem keend! Verpletterd

 

Had mich de slaag; en koors

 

Die joog mich door de aojers,

 

En 't storref aon men boors.

 

 

 

Allein! wat is me leve

 

Nog op tees wereld hei?

 

Woe vreuger blomme greuide,

 

Is noe en dorre hei.

 

 

 

Ich zwerref wie verweze,

 

Et hart vol gleuinde pijn,

 

Mer God zal haos, ich veul et,

 

Mich roope bij de mijn.

 

 

 

Ze zweeg. Veur zoe en elend,

 

Zoe'n tristig oetgeteers

 

Waos geinen troes. Ich buigde

 

Mich veur die marteleers.

 

 

 

16 Augustus 1880.