|
| |
| |
| |
Sint Pietersberg.
Niks is schoender es tee berreg,
In de mörgestraol geseerd,
Dee van keends aof aon bewònderd
Leef us waos en leefdeweerd.
Ao! wie dèks ziin veer gekledderd
Langs zen steile peedjes op,
Zonder angs dat soms en duusling
En dan waos 't taobove vreùgde!
Boeten auwers oug en weet
Krope veer door struuk en heùltes,
Wat eus kleier dèks verreet,
Plùkde veer wèl eerebeise,
Blùmkes, besse, rukend kroed,
Haolde veer de nèskes oet.
Later wie, nog jònk, de wereld
Mich al kömmernisse broch,
Vlùchden ich ze nao de berreg,
Deurstig nao de vrije loch.
Ich en dach tao neet aon zörreg;
Aon de blùmkes oppe rotse
Spraok van leefde en poëzij;
Aon et windje wat mich speùlde
Roeschenteere door et haor
Neumden ich et ingelmeidske
Woe men hart zoe vol van waor.
| |
| |
Ziin vervloge noe die tije
En verwêid men jònkheidsdaog,
Toch nog nao sint Pietershuugde
Veul ich mich al dèks gejaog.
Dan doorkruus ich al de weegskes
En verborge plekskes weer,
En vermeuid, mer glùkkig, lèk mich
In et mollig graas tao neer.
Bove mich dee grijzen tore,
Dee al mie en mie zich split,
En vererremp, kaal, verlaote,
Noe den auwen tiid bekrit,
Wie de bùrg, dee heer bewaakde,
Dao nog stònt in adeltrots
En in zonnestraol zich baoiend
Prònkden op zen steile rots.
En ich zeen in men verbeeling
Langste kromme berregweeg
Ridder, freùle, page rije
Van 't kastiel nao 't auwt Mastreech,
Of, nao groete jachpartije
Mètte valk of mèttet staol,
Zich in smùl en draank vermeien
In de riik bekleide zaol,
Woe, gefies, de minnezenger
Mèt aon hieretaofel drònk
En de freùle, zaankbegeisterd,
Heùm de gouwe beker schònk.
| |
| |
Mer in ins tao kiert ten droum zich
En benauwt mich et gemood,
En dao zweve veur men ouge
Wolke damp en nievle blood.
Kreegers zeen ich hei zich nèstle,
Alles schrik! Den oorlogsdraak
Speit ze vuur en 't boerevollek
Vlùch, berouf van good en daak.
Hei van boven aof de berreg
Brùlt 't metaole störremweer
En ich zeen zen gleuiende bommen
Op eus stad geslingerd neer.
Errem Treech! wat al veùl elend,
Wat al maörderij en braand
Hèbste vreuger oetgestange
Veur et noe ondankbaar laand.
Speule mich tie druimgezichter
Veur de geis in touverschiin,
- Schèlderij woe leech en dònker
Scherrep op geteikend ziin. -
Ouch en ander soort betouv'ring
Maak zich meister van men zin,
Es ich zeen dao veur mich ligge,
Van de huugde woe ich bin,
't Wikerveld dat prònkenteere
Zich òntrolt en spreit zoe groet,
En hoeveerdig op zen riikdom
Al zen schoenheid mich ontbloet:
| |
| |
Wie zen weien en zen ougste
Greun en goud gewisseld ziin
Glinstren in de zonneschiin;
Wie de dörper, es gedreve
Door en gekke kinderluim,
Lachenteere zich verbergen
Achter en gardijn van buim;
Wie de Maos, dee spiegelklaore,
Dee van keends geleefde stroum,
In zen krumdes en zen drêiers
Puunt en lek de vrùchbre zoum.
Ao! dat andre zich verlùstigen
In et vaalse steeds vermaak,
Ich en wèl mèt hun neet toesche
Wat ich hei in 't vrije smaak.
Hei geneet ich rùs en vreùgde,
Ongesteurd door 't wereldspeul;
Hei is deep men hart bewoge
Door en heilig daankgeveul.
Veur et schoene wat d'Almachtige
Heet geschònke, breid en wiit,
Um et steedje, woe geboren
Ich men levensdaog versliit.
|
|
Auteursrecht onbekend