|
| |
| |
| |
De legende van Sintervaos.
In 't laand, bespeuld zoe riik'lik
Dao kaom in d'ierste tijen
Er kaom veur op tee bojem
Te plante Christus' vaon;
De woeners toch die beide
Mer Sintervaos dee wees hun
Woe altiid helder schittert
En jaore laank in Tòng'ren
Blònk zinen heil'gen iver
De slang van 't heides koed,
Er broch et woord van 't leve
Bij alle, klein en groet.
Door veurbeeld en door lès.
| |
| |
Wie Sintervaos noe meinde
Van 't ongelouf verlos, en
Ze werrek gaans volbrach,
Doe wou er ouch volbringe
Dee'r aon Sint Pietersgraaf had
Door veurspraok van deen heil'ge
De weeg waos laank en lestig,
Woort heer door God bewaord.
Sint Pietersgraaf te ieren
Oet plichsgeveul en daank.
Dao bleef er daog en nachte
Dat ind'lik de vermeuidheid
Zen krachte meister woort.
| |
| |
Er veel in slaop! Zen ouge
Sint-Pieter tot em daolen
Umkrans mèt hiemelschiin,
Dee reikden em 'ne sleutel
En zag: ‘Num dee es teike
Dat ich, door God geschik,
De toukomsdeur dich open,
Me woord de woerheid sprik.
Et kruus dat weurt bespot;
Weurt hun bedeild door God.
Dat kump, door Heùm geleid,
En zal et zweerd doen flikk're
Dich, gaank terùk nao Tòng're,
God wèlt et, zeuk te redde
| |
| |
Laot taan die stad, die smaore
Mastreech is trouw gebleve,
Bring dao de Bisschopstool.’
Den heil'ge baoi noe zweeg,
Umgaof em gaans de wollek;
Er waos oet t' ouge weeg.
En Sintervaos woort wakker;
Ao wònder! 't hiemels paand
De fiin bewèrkde sleutel,
Noe blònk veur heùm de woerheid
Van aal wat waos veurzag:
Wie Sintervaos in Roeme had
Sint Pietersgraaf geïerd,
En weer in Tòng're kaom, de stad
Die'r vreuger had bekierd,
Doe vònt er dat verleid, verblind,
Geslage hadden in de wind.
| |
| |
Den heil'ge maan dee voolt zen hart
Er wis dat wee den hiemel tart
Zen straof neet misse zou;
Er wis dat, es en wrake Gods,
Zou beersten euver Tòng're los,
Wie et veurspeld em waos.
Mer angstig veur et ieuwig deil
Zoe wou er toch hun zieleheil
Nog redden oet 't gevaor.
‘Berouwt uch! - reep er - en aonbeit
Want alles, hiemel, eerd, dat steit
Zen goodheid zuut nog op uch neer;
Verdwaolde schaöp die nump Er weer
Mèt leefden in de staal’.
Mer 't waos of hun en nievelnach
Dao gòng e dav'rend schampgelach
En wie noe Sintervaos, daorum
Et hart door pijn verscheùrd,
Mèt gleuiende profetestum
Hun slingerde dees weùrd:
| |
| |
‘Ao, kinder van et ongelùk!
Men taol deent uch tot spot;
Hardnekkig hauwt geer uch terùk;
Welnoe, dan huurt eur lot!
De geissel kump! Ich zeen em al
Tot oppet blood uch sloon;
Eur groete riike stad die zal
In vuur en vlam vergoon’.
Doe brousde, hitsig opgesteuk,
De loch die schrikde van de vleuk
Gelùkkig, Sintervaos ontkwaom
En langs et Ekerbèd er naom
En ein'ge geistelikke, nog
Bij tijds ontsnap, gerèd,
Die gònge trouw, woe heer hun broch,
Mer op die reis, och God! wat leid,
De zon die straolde brannend heit,
De loch waos zwoer wie loed.
Gei lèsse veur den doors! De streek
Den Eker oetgedruug; gein beek
| |
| |
Gesukkeld, zich gesleip, geplaog,
Heieere Kan, woe huidesdaog
Dao kòste ze gaar neet mie voors;
De noed dee gòng te veer,
En van vermeuienis en doors
Mer Sintervaos, wie auwt en zwaak,
‘Gods wèl is heilig; wat er maak
Betrouwt op God! - zoe gòng er door -
Er hùlp op ziin gestèlde oor;
Drum beit uch noe - en zeet!’
En mètte staaf in 't ougenblik
Sloog heer de grònd woe'r stòng.
Ao wònder, door Gods wèl beschik!
En helder bron ontspròng.
Et water borrelde zoe klaor,
Zoe fris van oette grònd,
Dat einen teùg hun laofnis waor;
In hart en geis verkwik, doe naom
En onder daankgebeie kaom
| |
| |
En dao waos vreùgde! Mèt veùl ier
Woort Sintervaos ònthaold,
En zaog zen herderszörg en lier
Mer nog in 't jaor reep God em weeg;
Woort Sintervaos in 't hiemelleech
Umstraold mèt gloriekroen.
En wie'r et eerds verwisseld had,
Neet lang denao, doe kraog
De Hunne veelen in et laand.
Mastreech dat bleef gespaord,
Mer Tòngere dat woord verbraand
Satan en de Kèrk van Sintervaos.
Nao Sintervaos ze graaf dao kaome
Pèllegrims van wiid en breid,
Veur hùlp en veurspraok aof te smeiken
In hun ziels- en wereldsleid.
Ouch wou in dankbaarheid Mastreech noe
En kèrrek weerdig van zen glorie,
Enen tempel riik en schoen.
| |
| |
En eeder sloog de han aon 't wèrrek;
Heilig waos veur hun de zaak.
Et doorde neet lang of de kèrrek
Stònd al veerdig, ònder taak;
En niks ontbraok mie es den tore,
Woe vaan, wie e straolend leech,
Et ieuwig teike van verlossing
Neer zou schitt'ren op Mastreech.
Dat zaog de Satan, en zen ouge
Speide vuur van haat en niid.
Op Sintervaos wou heer zich wreke,
Dee al sints zoe langen tiid
De zielen oet zen klauwe redde,
En ers nog veùl redde zou.
Zen gif die kookde; braand, vernieling
En al de koei en störremgeister,
Die vlogen op, al brùllenteere
Den donder kraak, de bliksem slingert
Stroume vuur op mör en taak;
Vergeefs! Gelek door gleui'nde tonge,
Bleef de kèrrek òngeraak.
Noe drive wolke wie de spoker,
Wolke zwarter es de nach,
De grònd dee beef, de win die raoze,
En 't tempies mèt wèld en krach
Ontwortelt buim, verbrizelt rotse,
Kwatsch op mör en taak demèt;
Vergeefs! door Sintervaos ze beie
| |
| |
Mê's klaorder bliik nog wie den heil'ge
Hoeg bij Heùm in iere stònd,
Wou God vergunne datte Satan
Veur en ougenblik et wònt.
Drum wie mèt aartsgeweld de störrem
Weerum huilde, vlaog op vlaog,
Doe braok de taak in alle stùkke,
Euver stad en veld gejaog.
En Satan lachde! En dat lache
Klònk zoe hèls, zoe vreisselik,
Dat gaans de stad dat hoort en beefde,
Bleik verslage van de schrik.
Er druimden al triomf! en doog noe,
Um zen wraak te zien volbrach,
Nog helder störmen oppe kèrrek,
Sling'rend snie- en hageljach.
Mer in 't gebouw dao veel, wie open
En van bove gaans ontbloet,
Gei flökske snie, gein hagelkore,
En wie de kauw ouch bitter scherrep
En de loch ouch duuster waos,
Schoot toch de zon heùr werrem straole
Oppet graaf van Sintervaos.
Noe zaog zich Satan mèt ze spoken
Euverwonne; heer erkaant,
Grijnenteere van bescheempheid,
In et wònder God zen haand.
Gedwònge van zen wraak te kroppe,
Raosetig trok heer zich t'rùk,
En hoort Mastreech nog in gebeien
| |
| |
De weuste Noordman mèt zen bende
Dee kaom zich nèst'le hei in 't laand.
Den haat veur Christus wèt dee dreef em;
Er wou dee keule zweerd in haand.
Er zêide 't elend; al de kèrke
Woe'r kwaom, ontheilig en berouf,
Die doop er totte grònd verbranne,
Dee vijand van eus woer gelouf!
Wat wèlle stroum, die Noordse bende!
Niks heel ze tege, grach noch waal;
Hun gif die spaorde stei noch dörpe;
Et waos e bloodbad euveraal.
Zoe laog al Aoke, Luik en Tòng're,
En men'ge plaotse ròntelum
Verweus en desolaot in d'asse;
Me hoort dao mie gein minsestum.
Noe wouwe z'ouch Mastreech bespringe,
Dat door en door zoe christe waos,
En sloge 't iers zich um den tempel
Woe stònd et graaf van Sintervaos.
Ze dachten al de kans gewonne;
Mê jao! den heil'ge heel de wach.
't Gevaor dat brandde; störremlèdders
Die woorte rondum aongebrach.
| |
| |
Mer door onzeenber haand verstoete,
Dao kent'le z'um; de kreegers aal,
Die haöstig opgekledderd waore,
Die bleve doed in hunne vaal.
En weer op nuits gezat de lèdders,
En ander kreegers klumden op;
Mer dees alweer die zaog me vallen
En ouch zich breke haals en kop.
Die heimelikke mach, dat wònder,
Dao woort hun hart neet door geraak;
Hun raosernij die doop neet ònder,
En zeukde noe in 't vuur heùr wraak.
Et vuur! dat had altiid hun jummers
Geluch op hun vernielingsbaon!
Noe bermde z'um de gaanse kèrrek
De stapels hout, en staoke z'aon.
Mer zeet! De vlamme, wie betouverd,
Die slogen aof van et gebouw,
En kierde zich al lekkenteere
Nao de bestörmers eiges tou.
Dao veelen ers van hun mèt doezend
En doezende, verbraand, verstik;
De mierres van die weuste kriegers
Die vlùgde, door den angs gesmik.
Wel bleef de Noordman ein'ge jaore
Nog vreis'lik housen in et laand,
Mer dors Mastreech noets neet mie naod're
Woe 't heùm zoe slech gòng van der haand.
|
|
Auteursrecht onbekend