Mastreechter veerskes

[p. 100]

De meizon.

De roes, die in men heùfke greuit
En fris zich seert en fleurig,
Die stond in 't sniesaizoen zoe dor,
Gein bleedjes en zoe treurig.
En vraogder noe woerum ze lach,
Woerum heùr knöpkes springe,
Wèl, 't is umdat de meizon schijnt,
Umdat de vögel zinge.

Wie dreuvig en wie sòmber stèl
Ziin neet de wintertije!
Mer huurt! dao is de nachtegaol
Dee kump us weer weer verblije.
En vraogder noe woerum zoe zach
Zen trillerleedjes vleuie,
Wèl, 't is umdat de meizon schijnt,
Umdat de blùmkes bleuie.

Jao, wie et ruuske greuit men hart,
Dat anders waos zoe rùstig;
En mèt en nachtegaolestùm
Zoe lach en zink et lùstig.
En vraogder noe wat aon men hart
Geveul en vreùg kump geve,
Wèl, 't is de leefde die noe schijnt,
De meizon van me leve.

1871.