Mastreechter veerskes

[p. 98]

De kermis.

Mastreechteneers! 't is veur te krite,
Wie dreuvig ziin eus Kèrmisdaog;
Me zou bezwike van verveling,
Want taovan heet me volle laog.
In vreuger tiid waos volop vreùgde;
Alwijl bekiik me zich zoe mal;
Dao's niks te doen, gei simpel densken
Es koelik nog en Momusbal.
Mastreech, de bis geschore!
Aon alle win klaog tene noed.
De boel dee is verlore,
Want eus auw Kèrmis die is doed.

Toen had me hartelikke fieste,
En eelik trok ins ferm van leer,
Men aot zich stiif aon vlaoi en mikken
En dronk e stevig gleeske beer.
Mer God! de tije ziin veranderd,
De bùrger aap te rike nao;
Op taofel stoon pastei en tuurtjes,
Mer 't schùldbook weurd ouch groeter dao.
Mastreech, de bis geschore!, enz.

Jao, vreuger hòng men in de straoten
Ene pailjas of wel en kroen;
E vuur woort 's aovens aongestoke,
Me dansde drum, dat waos te schoen.
Mer noe, noe zuut me niks mie bòmmele,
De straote ziin zoe leeg en kaal;
Gein kroen noch dans; eus slum politie
Die griimslach en verbeuit dat aal.
Mastreech, de bis geschore!, enz.

[p. 99]

 

En eeder wèt, van euver jaore,

 

Wat e vermaak me had es keend;

 

Me sloog ten haon, me spròng nao 't eike,

 

Me braok de pot of trok en eend.

 

Riskeert tat noe, dan kump ten deender

 

En zeet, op las van euse Raod:

 

‘Weg, dat belemmert de passagie!’

 

Verdomp, dao is gein ziel op straot.

 

Mastreech, de bis geschore!, enz.

 

 

 

De kraomen en de tente vùlde

 

De Mèrret en de Vriithof gaans,

 

Me zaog Hanswors en sabelvreters,

 

Jan Klaasjen en de berendaans.

 

En noe is niks! Alles geit loupe

 

Wie' verke wat van hònger beuk;

 

Tot Jaap dee kòs et neet mie hauwe

 

Mèt zen onnuzel peperkeuk.

 

Mastreech, de bis geschore!, enz.

 

 

 

Plezere ziin neet mie te rape,

 

De stad geliik compleet e dörp,

 

Jao, zelfs bij 't keig'le kump te schepen

 

En kroent neet mie de schoenste wörp.

 

Dao zal us niks mie euverbliven

 

Es Kèrmiszòndags, nao de mès,

 

De schùtterij zien t' exerceere,

 

Al hinkenteeren op hun bès.

 

Mastreech, de bis geschore!, enz.

 

 

 

September 1870.