Mastreechter veerskes

[p. 97]

Leefdenuits.

Keend leef! weùrd en kònne neet
E bewiis van leefde geve.
Dink mer, wie de Bibel zeet,
Dat et woord is zònder leve.

Zuug noe, es ich bij dich bin,
Dan wèl ich nao niks mie taole,
Es mich, zaat van leefdezin,
Baoien in den ougestraole.

Lachenteere vraogste dèks:
‘Hùbste dan gei nuits vernomme
Daste niks vertèls en zèks;
Zal gei weùrdjen oet tich komme?’

En ich zeen 'ne schalke lach
In den vurig' öugskes blinke;
Want me nuits, das daag en nach
Mer allein aon dich te dinke.

En dat nuits, dat kinste lang!
Woerùm dan et zwige breke?
't Hart wat klop, das veùls te bang;
Dat kaan staam'le, mer neet spreke.