Mastreechter veerskes

[p. 82]

In de hei.

't Waos zomer; leveslùstig baoide
Zich alles in de zon van Mei,
Gei wölkske wat ten hiemel laoide. -
Ich reisde door de hei.

Dao kaom ich langs e schotsig huiske
Van leim en hout met struuie taak;
Et stònt gaans scheif, et errem kluiske,
En waggelde, zoe zwaak.

En veur de deur aon 't speule waoren
E leeste junksken en 'nen hònd,
Dat stoot zich, trok zich bij de haoren
En rolden oppe grònd.

En grammeer, kort taobij gezete,
Grimslachde wie dat paar zich reet.
Heùr ouge, angstig, die verleten
Et krolleköpke neet.

Ao, wie dat keend 't geveul mich reurde!
Et waos zoe wie men einig keend.
God gief hun - dach ich - noets te weurde
Mèt werelds koed bekleend.

-------------

't Waos kauwd, de duuster nach die daolde,
De bijs die snooi; de snie daobij
Dee veel zoe dik da'ch haos verdwaolde;
't Waos middel in de hei.

[p. 83]

 

Wie door e veurgeveul gerope,

 

Doe ich weer langs et hutje kaom,

 

Gòng ich en stoot et deurken open.

 

Och God! wat erme kraom!

 

 

 

Den hònd dee hoort ich zùchte, klaoge;

 

D'auw vrouw die zaot gedoek en kreet

 

Bij 't vuur woe niks es asse laoge,

 

Mê'ch zaog et junkske neet.

 

 

 

Ze wees mich, wie men ouge 't vroge,

 

Et bèd; dao lang et wich, e liik.

 

Et waos zen auwers naogevloge,

 

De weis, in 't hiemelriik.

 

 

 

De vrouw die leet te kop weer hange,

 

Den hònd dee jiemerde mich touw.

 

Ich kòs neet mie en bin gegange;

 

Men hart waos in de rouw.

 

 

 

1864.