|
| |
| |
| |
De boer en den aptieker.
‘Och, maanleef, ich veul mich zoe kraank;
Ich hèb de koorts, en pein in bein en erm
En daobei krampen in de derm.
Loup nao de stad, gaank, spooi dich, gaank!
En hool dao raod, want anders gaon ich doed,
Men pijne ziin te groet.’
De maan dee leep, dat em zen tong
Want heer waos bang, dat em zen vrouw
Die heer al twintig jaor gepuund had zoe getrouw
Er kaom al boeten aosem aon de poort;
Dao zuut er kommen enen hier
Mèt dikke boek en magistraote zwier
Gaans deftig, wie dat soort;
Zier langzaam en zier knap.
‘Hê, vrundschap, boe nao touw zoe gauw, de maaks tich meui,
Hèb mie respek veur stadspavée, en veur den veui.’
‘Ao, hier, geer zeet e maan van kinnis en fatsoen,
Men vrouw is kraank, boe zeuk ich raod, wat moot ich doen?’
‘Aoh, maan, dao is remedie veur;
De pèlledrêijer steit tao aon zen deur,
Dat is ene gelierde maan,
En heet ten vrouw de koorts, dee hùlp heùr devaan.’
| |
| |
De boer dee geit bij den aptieker aon.
‘Kom binne, vrund, wat is van euren deens; ich staon
Gereid veur uch te helpe van eur pijn
Hèb geer uch dèks gekwets, verrèk, verstoek,
Of hèb geer krampen of koliken in de boek,
Of schort et uch in eure maog,
Sprek op, ich doon veur uch al wat de kuns mich vraog.’
‘Och, lùl zoe veùl neet: geef mich mer liever raod;
Men vrouw die heet de koorts; help heùr in gooije staot,
Dan bist' ouch mene kameraod,
Mer koelik had de boer gaans onbedach
Zoe'n peuter dat er wel 'n doezend leechter zaog!
‘Doe stomme boer, doe schinnaos, ploogschandaol!’
- Zoe klonk de g'indigneerde taol
Van euse pötjesmaan; - ‘doe, vlegel, vraogs um raod,
Dao hèbst'ers, dê! noe loup, scheer dich eweeg’!
En ònder e good pak sleep
Smeet heer de boer op straot.
Dat zuut me raar; et waos toch zoe; de vent
Es of er toerten en pastij
In plaots van sleeg gekrege had.
| |
| |
Gekommen in zen hoes, vindt heer zen vrouw in bèd:
‘Ah, vrouw, ich bring dich noe en gooi remedie mèt.’
Doe naom er zene stek, dee waos zoe dik
Dat eederein daoveur zich hêi verschrik,
En houwde heùr daomèt zoe ongenutig hel
De errem vrouw die weerde zich en doog
Al wat ze kòs; ze schrieuwde, huilde, reep
Um hùlp; ze stampde en kretsde nao dee gek
En eeder kier veel mer de stek,
Tottat ze op 't lange lès de deur oetleep,
Al schrieuwenteere veur de sleeg:
‘Ich hèb gein krampe mie, de pijne ziin eweeg!’
‘Noe is et good, zag heer, de krenkde heet et heùrt:
Noe vrouw, noe kom mer weer terùk;
Al jeuk tich ouch nog get de rùk,
Vergeet et mer, es of dao niks en waos gebeùrd.
Ich wis wel dattee maan en gooi remedie had.
En wie ich weer kom in de stad,
Dan gaon ich neet veurbij zen deur
Of bring em mene daank daoveur’.
Den daag tenao verleet er hoes en vrouw
En gòng nao den aptieker touw,
De maan dee in de winkel stònd,
En drêide dao get pèlkes rònd.
| |
| |
‘Ah! meister, daank veur wat ich gist're van dich kraog;
Dat dink waos bliksems good,
Dat teemt en stèlt et blood
Van vrouwe die mèt krampe zien geplaog.
De gaofs mich get te veùl, want veur de mijn
Weer gaans te helpe oppe bein,
Gebruukden ich de hèllef mer devaan
En bring dich noe, es ierlik maan,
De ander hèllef weer terùk,
Et woord waor t'roet! De boer dee leet
De gooije maan den tiid van dinke neet,
Mer, wie de wind zoe gauw, dao smeert er em de rùk
Zoe vol mèt klùppelsleeg, dat, gaans verbouwereerd,
De pèlledrêijer zich neet weert.
Er schrieuwde hùlp en moord.
De boer dee doop, al of er niks en hoort,
Em keùre wouwe mèt de beurstel en de tang.
Doe vraogde heer noch wie, noch wat,
Mer koos veurzichtig 't haozepad.
Dat al bewijs uch noe, dat, wat m'em ouch verwit,
De boer zoe dom neet is es dat men em verslit.
|
|
Auteursrecht onbekend