|
| |
| |
| |
Lacrimosa.
Et waos Sint-Pieterskèrmis,
Ver drònke good en mòsten
Dao gòng et wèld en lùstig,
Dat zòng en spròng doorein.
En eus verstand woort stom.
De loch die waos umnieveld
Dao zang ich langs mich vlegen
De ouge gaans verwèlderd,
De haore langs den haals.
Ze waos zoe bieik van wange,
Me zaog dat door heùr aojers
En bitter dreufheid leep.
| |
| |
Zier kort is heùr historie,
Zier kort, mer dreuvig woer.
Wie mennig blinkend steerke
Ich kaant z'oet vreuger jaore,
Van braaf en auw familie,
Aon leefd' en zörg geweend.
In deùg en schoenheit op,
En blonte krölkes speùlde
Op 't onverwachste losbeers
En 't zonneleech verjeug;
Woe niks veur heilig waor,
Dee spraok dat keend van leefde;
Ze waos pas achtien jaor.
Ze veel! en mooier woort ze;
Heùr hart dat braok van pijn,
Zaog sterve van chagrijn.
| |
| |
Mer zij, ze mòs mer leve,
En, wie et lot ouch drêide,
Veur heùr en veur heùr keend,
Et doorde neet. De laster
Et wèrrek dat bleef achter,
Doe voolt ze nog den hònger,
Den hònger dee heùr kneep.
Ao, hònger! scherpe geissel,
Doe bis et gleuiend zweerd,
Doe bis de slang die knaogend
De vrouw heùr ier verteert!
Ze zaog heùr keend zich krumpe
Ze zaog zen öugskes breke,
Ao, leefde van en mooier!
Ze God en deùg en plichten
En brach heùr ier op straot.
| |
| |
Ze gaof heùr liif te bèste,
In schan! Wat kòs 't heùr make
Mèt schan te ziin bekleend!
Ao! Zij die altiid preken
En toch dèks niemand zeuke
Die zulle heùr wel weig'ren
En eus verstand woort stom.
En wie ze langs mich vloge,
Dat ich kort bij dao stònd.
Ze zaog dat ich compassie
Had mèt heùr bitter leid,
Want oet heùr ouge blònk mich
En straol van dankbaarheid;
| |
| |
En langs heùr bleike wange
Die traon, die schrijf 'nen Ingel
En ich verleet den danszaol,
Men hart waos mich te vol;
Mer zij, die bij mich waore,
|
|
Auteursrecht onbekend