Mastreechter veerskes

[p. 29]

Hypocrite.

De wereld wèlt bedroge ziin;
Ze nump veur woerheid vaalse schiin,
En liet door praötjes, loes en fiin,
Zich kùllen en bedrege.
Et masker is wat noe regeert;
De dobb'ligheid stroump euver d'eerd,
Zoedat zich niemand nog riskeert
En dùrf dee stroum ins tege.

Et maag wel ins - wie eeder wèt, -
Dat men en keers der duvel zèt,
Um des te beter in ze nèt
't Gelùk te kinne gripe;
Mers twie te zètte daste bond!
En toch, die vaalsheid, zeet mer rond,
Dat is de stein woe hart en mònd
Alwijl zich scherp op slipe.

Dee sprinkhaon, dee kint gei gevaor;
Zen leeste heet gein tan, gein haor,
Berumpeld vel en zestig jaor;
Er vrijt mer veur de duite.
Zen leefd' is niks es lippeweùrd,
Want koelik is den trouw gebeùrd,
Of mooi weer speùlt er met heùr eùrd
En liet de sukkel fluite.

[p. 30]

 

Bezeet die koppel, jònk en schoen;

 

Wie leef bejein, wie zeut van toen!

 

Me meint 't gelùk dat is hun kroen.

 

Mer gaot in 't hoes ins kieke!

 

Dao raos de maan, de vrouw die spook,

 

Dat kebbelt zich, dat schelt en vlook,

 

En 't keend dat huilt al in den hook;

 

Dat moot en hèl gelike.

 

 

 

Wat zèGder van dee magistraot?

 

Er geit zoe deftig euver straot,

 

Er scheint e leech veur stad en staot,

 

En toch, 't is vaals geflònker!

 

Want zeet, er wookert mèt ze geld,

 

Er ploog en bouwt et ondeùgsveld,

 

En knip daobij mèt hèls geweld

 

De katten in den dònker.

 

 

 

Wee voel is, dee verhùf zen ier;

 

Wee sprik van deùg, dee heet gei spier;

 

En wee uch haat, is soms neet gier

 

Aon hendjes uch te geve.

 

Den eine lach - zoe vaals - uch aon,

 

Den andre krit, mer zònder traon;

 

Wie veùl die op dees wereldbaon

 

Mer in comedie leve!

 

 

 

Mei 1862.