Met de helm geboren

Wat Joost zag

De jaren verliepen genoeglijk bij de molen. De polder liep niet meer onder en de koeien aten zich vet aan het malse gras. De bijen vlogen uit om honing en stuifmeel te halen en als de korven vol waren, nam Frederik de volle raten er uit. Frederik bleek een even goed imker te zijn als hij een bekwaam zeeman en dappere geus was geweest. Hij had een aantal nieuwe korven gevlochten en daarin de zwermen van de oude volken ondergebracht. Er stonden nu veel korven op een rij, tegen de haag, onder een rieten afdak, zodat ze goed beschut waren tegen storm en slecht weer. Ook keek hij veel van de bijen af, zodat hij op de hoogte raakte van de manier, waarop ze leefden. En als hij weer iets nieuws ontdekt had, haalde hij Joost en Cilia om het hun te tonen. Zo hadden ze dubbel plezier van de bijen. Eerst de honing en daarbij nog al het wonderlijke, wat ze te zien kregen.

Harmen en Joost hadden de molen weer als nieuw gemaakt. Wat kapot was, hadden ze gerepareerd en ook hadden ze hem een geheel nieuwe rieten jas gegeven. Het was een lust voor de ogen, zoals hij daar stond te draaien bij zon en wind en regenweer. Niet alleen de molen en de polder, de mensen, die er woonden en de bijen ging het goed, ook voor Holland braken betere dagen aan. De prins had het bewind op zich genomen en de orde op de zaken

[p. 209]

gesteld. Hij behoef de niet meer in ballingschap te leven, maar woonde in het land, dikwijls was hij in Delft. Vandaar uit gaf hij zijn goede raad en voerde hij zijn onderhandelingen met de voorstanders van de goede zaak. Daarheen ook trokken velen, die met de prins wilden spreken en zij, die gelden inzamelden om de kosten van de vrijheidsstrijd te dekken.

Er waren ook andere mensen, die naar Delft wilden.

Niet om de goede zaak te dienen; integendeel, om die te weerstreven.

Eens op een keer zat Joost met Cilia en Frederik bij de bijenkorven. De bijen vlogen druk in en uit. Ze hadden een nieuw klaverveld ontdekt, ver buiten de polder. Zwaar geladen kwamen ze aangezoemd met hun vracht en zodra ze daarvan verlost waren, trokken ze er opnieuw op uit. Frederik vestigde de aandacht van Joost en Cilia op de witte stuifmeelballetjes aan de achterpoten van de diertjes. Hij legde hun uit, hoe ze het stuifmeel uit de bloemen borstelden en het tegen hun pootjes kleefden om het zo veilig thuis te kunnen brengen.

Joost en Cilia luisterden vol aandacht naar Frederiks woorden. De vioolspeler was zo in beslag genomen door zijn vertelling en Cilia ging er zo in op, dat ze geen van tweeën merkten, wat er met Joost gebeurde.

Die scheen vergeten te zijn, waar hij was. Hij hoorde niet, wat Frederik zei; ook zag hij zijn vriendinnetje niet, dat slechts aandacht had voor de bijen. Hij staarde recht voor zich uit, over de korven en de haag heen naar de hoge bomen aan de dijk. Daar zag hij, hoe een figuur, hij kon niet uitmaken, wie het was, langs de wegen sloop. De verschijning scheen een masker te dragen, waarachter hij zijn gezicht verborg en onder zijn wijde mantel had hij, behalve

[p. 210]

een vlijmscherpe ponjaard een paar gloednieuwe, geladen pistolen. Het wonderlijke was, dat Joost niet door het masker heen kon kijken, maar wel door de mantel. Hij kon dus op het gezicht van de sluipende man niets lezen, maar dat was ook niet nodig, want hij zag, hoe hij zich meldde aan het hof te Delft, hoe hij met de prins sprak, zich daarna verwijderde, zich verschool in een nis en.... hoe hij de prins, toen deze de trap afkwam, verraderlijk neerschoot. Daarna viel een gordijn en het visioen verdween. Hij beefde over zijn ganse lichaam en snakte naar adem.

Toen pas werd Cilia gewaar, dat er iets met hem was.

Frederik staakte zijn uitlegging.

‘De prins....!’ hakkelde Joost.

Frederik begreep, dat Joost een gezicht had gehad. Hij gaf Cilia een teken, niets te vragen.

Beidden wachtten ze af.

Eindelijk was Joost voldoende bijgekomen om te vertellen, wat hij gezien had. Cilia werd bleek; Frederik keek ernstig.

Ontdaan, maar met de zekerheid in zich, dat hij wat doen moest, ging Joost naar de molen, waar zijn vader bezig was de zeilen te reven.

Harmen merkte dadelijk, dat er iets gaande was.

Joost wachtte niet af tot hem iets gevraagd werd, maar vertelde, wat hij gezien had en zei, dat hij naar Delft moest om de prins te waarschuwen.

‘Je zult het ongeluk niet kunnen afwenden, jongen’, zei Harmen. Je ziet in je visioenen immers, wat gebeuren moet; hoe zou je het dan kunnen voorkomen?’

Joost wist, dat zijn vader gelijk had, maar hij had geen rust meer op de molen. Hij moest aldoor denken aan zijn

[p. 211]

[p. 212]

visioen, dat een grote ramp voorspelde voor het vaderland.

Zo trok hij dan de volgende dag opnieuw de wereld in. Niet als een soort van Uilenspiegel deze keer, maar als een onheilsbode, die het ongeluk trachtte af te wenden. Hij droeg zijn buis niet verkeerdom en zijn knapzak was goed gevuld. In zijn beurs rinkelden geldstukken, zodat hij niet om nachtlogies zou hoeven te bedelen. De steun van Frederik had hij niet meer nodig, want hij was groot geworden.

Hij legde lange dagmarsen af, maar hoe dichter hij bij Delft kwam, hoe zwaarder werd zijn gemoed. Hij was op weg om de prins te waarschuwen voor het noodlot, ja, maar hij voelde, dat alles te vergeefs zou zijn, want hij had immers gezien, dat het gebeurde! Hoe zou hij, Joost van de molen, verhinderen, dat de sluipmoordenaar de prins neerschoot?

Ach, al zijn moeite was te vergeefs.

Toen hij te Delft aankwam, was het onheil al geschied.