De blijde kruisvaart

[p. 208]

Hoofdstuk XLV.

Ze trokken het bootje uit 't ruischend oeverlisch. Met een lichten plons schoof het van den steilen dijk in de vaart. Toen sprongen de jongens aan boord - drie soldaten en een korporaal. Ze gingen op patroelje; 't bootje wiegelde onder den last der zware mannenlijven. Ze legden hun geweer op de zitbankjes neer, grepen de roeispanen en riemden zoetekens aan. Ze voeren tegen stroom in en kampten, met gebogen romp tegen den fellen wind, die hen telkens den kant van den vijand uitstuwde. Ze laveerden tusschen de vooropgeschoven posten door. De maan blonk aan den donkeren hemeltrans. Haar glans verbrokkelde in de speelsche rimpels van 't water... Bijwijlen steeg een vuurpijl óp, sissend. En onophoudend floten kogels en deden de Maxim's van rikke-tikke-tak! Krekels sjirpten. Soms ook hoorde men een rat duikelen of een waterhoentje, opgeschrikt, met de vleugels slaan.

De luitenant stond aan dezen oever van de vaart, rechtóp. Aan de overzijde was de luisterpost der Duitschers. De luitenant moest de patroelje leiden. Met zijn glimmenden, afgesneden oliejekker en zijn

[p. 209]

opgebolde pofbroek aan, den verrekijker met een riempje over de schouders, geleek hij sprekend op een vliegenierken, dat aanstalten maakt voor een nachtelijk bombardement. Hij zag de boot glijden en tegen den rukwind worstelen. Hij wenkte de mannen. Maar ze zagen 't niet. Toen floot hij stillekens, 't begin van:

‘Tout le long, le long du Missouri...’

De korporaal antwoordde:

- We komen.

Maar ze schipperden juist op de plaats waar er een bres in den dijk was en de overstrooming in diepe en breede delta's over de meerschen slingerde. Hier en daar staken er nog eenige hooge, rilde biezenstengels boven de overstroomde landen uit. Een roeispaan brak en door de éene te willen redden, verloren de jongens de andere. En zóo dobberden de vier kerels daar nu tusschen de kleine posten om op een bootje dat bovendien lek was. De wind dreef het freele vaartuig noordwaarts. Ieder oogenblik kon het bij den vijand aanlanden!

De luitenant voelde zijn hart als een klok tikken, luid, luid...

- Waar ga je naartoe? vroeg hij vol benauwenis.

Kalmpjes echter seinde de korporaal terug:

- Naar dàar!

Ze zaten niet al te gerust in 't bootje, dat venijnigwèg water slokte en altoos verder dreef, ten vijand in...

De jongens pagaaiden wanhopig met den kolf der geweren. 't Hielp niets. Er viel te kiezen: den dieperik in of als hulpelooze schipbreukelingen afwachten tot

[p. 210]

de Duitschers hen inpikken kwamen. Hadden ze hun schuitje maar kunnen besturen. Doch waarheen, zonder roer noch spanen, in dien geweldigen wind? Plots geraakte 't bootje vast aan den versperringsdraad, van oude verdedigingswerken. Nu zouden ze zich toch tenminste kunnen oriënteeren. Vlak achter hen bevonden de Franschen zich: 't was hier een kruisweg van vooropgeschoven posten.

Eén der jongens fezelde plots:

- Wannes, ginder staat iemand.

- Een Franschman!

- Als ze maar niet op ons schieten!

Toen kreeg een der jongens een genialen inval.

Hij schuifelde:

‘Il y a de la goutte à boire, là-haut.

Il y a de la goutte à boire...’

En de andere schuifelde dadelijk weer:

‘Onze et onze ça fait vingt-deux

Régiment des petits bleus...’

Door middel van hun geweren hielpen de jongens zich nu verder. 't Was hier ondiep. Nog eenige meter en de boot liep vast. Maar eensklaps klikte 't bootje om, en daar lagen ze gevieren in 't water te spartelen. Tot boven de heupen reikte de vloed. Ze konden gelukkig doorwaden en aan wal kruipen.

Twee, drie zoewaven kwamen nog toegeloopen.

- Ti Bilges, vroeg éen, en zijn witte tanden schitterden.

- Oui, oui, Belges, zei de korporaal, druipnat en bibberend.

[p. 211]

Een ander zoewaaf lachte toen:

- Ah! dis donc, vieux frère, quelle barcarolle...

Van uit den duitschen post, langs de overzijde, fonteinde een vuurpijl óp. Kogels jankten.

- Ah! les vaches...

En 't groepje verdween.

Met den kiel in de hoogte, dobberde 't bootje weg, ik weet niet waar op àf.

Er was een luitenantje dat verademde...