De blijde kruisvaart

[p. 198]

Hoofdstuk XLIII.

In het nachtelijk bombardement zwierf het viertal verloren.

- Als w' eens 'n sloksken namen, pleitte Stokken-en-Zeilen.

- Wel ja, beaamde Verriest.

't Zwierken stelde zich net aan of hij zijn flesch tot het uiterste ging verdedigen. Maar hij liet zich aldra overreden.

- Eén slokske, loreleide Verriest. Ons paart, en geen druppeltje meer.

't Zwierken ontkurkte de flesch.

- Wie eerst? vroeg hij.

- Gij, zei Stokken-en-Zeilen, hoffelijk.

't Zwierken dronk een slok en reikte daarna de flesch aan Stokken-en-Zeilen over. Deze dronk op zijn beurt.

- Halt! klonk het uit drie monden tegelijkertijd.

- Vooruit!

Elk nam zijn vrachtje. 't Zwierken stapte vooròp. De anderen schaatsten hem achterna door 't slijk. Een uur lang vochten ze tegen den wind: nu en dan viel er één.

[p. 199]

- 't Brood is sopnat, weeklaagde Stokken-en-Zeilen, die in 't water getuimeld was.

Ze stopten nogmaals, wanhopig beraadslagend.

- Waar mogen we nù toch zitten?

- We raken nooit thuis dezen avond.

Verriest hief het deksel van zijn keteltje op.

- De patatten zijn al bevrozen, hijgde hij.

't Zwierken voelde eenige waterdruppels op zijn aangezicht lekken.

- Als we nog maar 'n borrelke snoepten...

Wie sprak daar van een borrelke? 't Zwierken giftigde, verontwaardigd:

- Zij de niet beschaamd, Verriest!

- 't Is er toch dik aan verdiend, zulle Kromme!

- En op één been kunnen we niet marcheeren.

- Nog niet op twee, vloekte Stokken-en-Zeilen.

't Zwierken overwoog. Zijn handen in onschuld wasschend, verklaarde hij:

- Tegen drie man kan ik me toch niet verdedigen. Dus, als gijlieden wilt...

Hij bood Verriest de flesch aan.

- Neen, Kromme, gij eerst, vleide Verriest.

't Zwierken dronk.

- Nummer twee, zei hij, met de tong klakkend.

Stokken-en-Zeilen sprong op de flesch toe.

Daarna dronken Wannes en Verriest...

- Wat gaan we aan de mannen vertellen? vroeg 't Zwierken...

- We kunnen den snaps doopen!

- Water?

[p. 200]

- Of zeggen dat de jenever verdampt is.

- Verdampt!

Heimelijk siste Stokken-en-Zeilen:

- Ik weet 'n veel beter middeltje!

- We drinken heel de flesch uit en we zeggen...

-... dat er 'n bom van 'nen vlieger op gevallen is, voltooide Stokken-en-Zeilen.

- Neen! neen! Heel simpel: we zeggen dat de flesch gebroken is...

- 't Is of er duvels in mijn lijf zitten, zei Stokken-en-Zeilen.

- Hadden we nog 'n fleschke, he Kromme, lolde Verriest.

- Zwijgt, zatlappen, gebood 't Zwierken.

Gedwee lammerden de anderen hem achterna, over wal en gracht, langs kuil en plas, den nek gebogen, de beenen stram, de voeten loom en nat. Geen sprak er een woord. Ze liepen daar zonder gedachten in hun dwazen kop, als bedwelmd ten gevolge van de vermoeiing en den brandewijn. Hoe lang? Een uur, twee uur?

- 'k Heb pooten gelijk bloempotten, verklaarde Stokken-en-Zeilen.

- Verdomme toch, wanneer gaan we land zien, morde Verriest.

- Stoppe-de-blok, zei 't Zwierken.

Ze rustten.

- Waar zouden we nu toch in godsnaam zitten? vroeg Wannes.

De anderen haalden de schouders op, cyniek. Er floot een kogeltje langs Zwierken's ooren.

[p. 201]

Hij sprong op, instinkmatig, keek om zich heen.

- Kogels, zei Verriest.

- Een verloren kogeltje, verbeterde Wannes.

- Zouden we nu... angstigde 't Zwierken.

Weer schuifelden er kogels.

- Luistert, zei 't Zwierken.

- Bah! schokschouderde Wannes.

- We zijn hier aan de voorposten. Dat ze maar eens 'n vuurpijl smeten, we zouden toch iets zien.

- We zullen wel ergens uitkomen, meende Stokken-en-Zeilen.

Weer hinkten ze verder, de dwalende pelgrims, verloren in het no-men's-land van Merckem, de lenden gekraakt...

Tot plots:

- Werda? galmde het in den nacht.

Ze verschoten alle vier. Ze stonden beeldstil, verrast. Hun bloed werd koud.

- Werda? klonk het opnieuw.

Ze lieten pak en zak vallen, onthutst.

Ze staken de handen òp. Wat konden ze anders doen? Wapens hadden ze niet bij.

Wannes stapte vooruit. Bij de klaarte van een lichtpijl herkende hij twee duitsche schildwachten.

- Wo sind die andere Kameraden? vroeg éen der Duitschers kalm.

Stokken-en-Zeilen, Verriest en 't Zwierken traden aan.

De Duitschers hielden hen de bajonet vóór de borst.

- Prisonniers! lachten de twee schildwachten.

[p. 202]

Ze maakten nochtans geen aanstalten om hun krijgsgevangenen in te pikken.

- Was kommen Sie hier machen?

't Zwierken, die nog in de kolenmijnen van Westfalen gewerkt had, voerde het woord.

- Rivitaljement! zei hij.

- So! so! Ravitaljement. Haben Sie viel zu essen? vroeg weer één der schildwachten.

- Essen! Jawohl! Brot und Fleisch.

- So! So!

De twee schildwachten kibbelden een oogenblik onder malkaar. Lang duurde hun beraadslaging echter niet. Ze smeten geweer en patroontasch neer en richtten zich tot het viertal.

- Wir gehen mit Ihnen.

't Zwierken kon zijn ooren maar niet gelooven.

- Kommen Sie mit uns?

- Ja, ja, rasch! Vorwarts!

Wannes en Verriest raapten de duitsche geweren op.

De twee Duitschers waren nu op hun beurt niet op hun gemak. Ze twijfelden aan de vreedzame bedoelingen der Belgen, en hieven instinktmatig de handen óp:

- Kameraden! vleide de grootste der twee.

- Voraus! bulderde Wannes. Nach Merckem!

- En de zakken dragen, onderbrak Stokken-en-Zeilen.

De Duitschers tilden gedwee de zakken óp. Getrouw strompelden ze tusschen het viertal in...

- Qui vive? luidde het.

[p. 203]

- Belges!

- Un homme en avant! Mot d'ordre?

- Albert!

De hemel begon op te klaren toen het stelletje te Merckem aanlandde.

Luitenant Willekens stond op den uitkijk. De kerels herkennend, van wijd reeds, tierde hij:

- Waar hebt ge zoolang gezeten?

Maar hij zweeg toen hij de twee Duitschers bemerkte. Fier, den neus in de hoogte, met een breed gebaar, verklaarde toen 't Zwierken:

- Luitenant, 't was zóo barmhartig zwaar om te dragen! We zijn twee man gaan halen om ons te helpen.

- De konjak! De konjak! brulden de piotten.

't Zwierken had een genialen inval. Hij dramatizeerde de aanhouding en de Duitschers aanwijzend:

- Die schobbejakken hebben de flesch uitgedronken, loog hij.

De twee krijgsgevangen feldgrauen beefden van angst.

- Zie maar, betoogde 't Zwierken, ze zijn nog zat!

Ze kunnen haast niet meer op hun beenen staan!

En terwijl Wannes het verloop van het avontuur aan den luitenant mededeelde, kregen de onschuldige Duitschers op hun tabernakel van de verbolgen piotten!