De blijde kruisvaart

[p. 164]

Hoofdstuk XXXVI.

Een nieuwe plaag overviel de jongens; de muggen. In 't grauwe der schemering hingen ze te dansen, de muggen; heelder wolken waren het!

't Klonk of men heel ver in de nachtstilte op een gong sloeg. De muggen beroofden de jongens van de rust waarop ze recht hadden. En als de jongens, door de vermoeienis overmand, dan eindelijk toch insliepen, welk een ontwaken stond hen dan niet te wachten!

Hun oogen zwollen toe onder de giftige beten, hun neus werd dik als een mastentop, hun bovenlip puilde uit als die van een neger.

Wat waren ze tevreden toen sergeant De Lat - een klein ros, energiek duivelken - hen dien dag roepen kwam, 's morgens, voor een karweitje met de boot op de rivier. Hij moest vijftien man hebben; dertig liefhebbers daagden op.

- C'est pour chercher des briques à la briquetterie, zei hij.

De Sinjoorkens lieten zich niet overtroeven. Wat, met een boot! Konden ze niet allen roeien! Varen, dat was hun stieltje! Ze deden bijna niets anders dan

[p. 165]

op 't water zwalken, in vredestijd. Dat was hun element, daarin waren ze geboren, mochten ze vergaan.

De Lat deed zijn keus. De Rik, 't Zwierken, de Voddetromp, Drupneus, 't Stropke mochten mee. Met den knapzak op den rug en de veldflesch aan den haak van de jas, stoven ze er van onder.

Al babbelend kwamen ze aan 't kanaal waar de boot vóór anker lag. 't Was een ijzeren schip met een platten bodem en een stompen kiel, twintig voet lang en zes breed. De jongens sprongen op de lage zitbanken, smeten de meertouwen los en staken van wal al zingend. De Rik zette zelfs een Engelsch matrozenliedje in:

All the nice girls
love a sailor...

Drupneus roeide; de riemen plonsden in den klaren loop en deden 't water krinkels slieren om 't wuivend lisch. 't Zwierken stond aan het roer. Hij stuurde soms de boot in 't oevergroene lisch, hetwelk de jongens dan aaide en met dauwdroppels besprenkelde. Hier en daar zat een eenzame visscher te hengelen, en als 't Zwierken de boot dan schuiven liet door de lijnen en 't kurken vlondertje der hengelroede beroerde, werden de visschers boos en balden de vuist. Maar in't midden van de vaart gondelden de jongens zoetekens voort, zonder zich over dat kabaal te bekommeren.

Drupneus zweette.

- Roeien is arbeid, meende hij.

- 't Is warm ook, zei de Rik.

[p. 166]

- We gaan seffens zwemmen, jubelde de Voddetromp.

- Ha, ja zwemmen!

De jongens ademden verrukt in den zonnigen morgen. Ergens zat een merel te schuifelen.

- Zoo is 't nog de moeite waard om oorlog te voeren, jubelde 't Zwierken.

De Lat zat aan stuurboordzijde. Hij pafte goedkoope Bastos-cigaretten. Telkens als hij rook uitblies, gaapte hij tegen een oven, onbeseffelijk, en keek daarbij als een snoek op zolder! 't Was anders een goeie kerel, die wist, dat de zon voor allemaal schijnt en eigenlijk maar te leven begon als de anderen peinsden aan hun testament. Heel zijn Vlaamsche woordenschat bestond uit een samengesteld naamwoord.

- Kalfskop! smaalde hij en dan klokte het in zijn keelappel van lol.

Hij liet de jongens ravotten. Hij keek nog niet eens òp als Drupneus, 't Zwierken, de Rik en 't Stropke daar naakt op den rand van 't bootje stonden. Met een sierlijken sprong duikelden de jongens 't water in. Ze brieschten en bibberden, maar naderhand schokte de deugd in heerlijke scheutjes door hun gespierd lichaam. Ze zwommen met forsche streken.

- He, Rosse! riep de Rik naar den sergeant.

- Kalfskop, smaalde De Lat.

Wanneer ze moe gespeeld waren, wierpen de jongens het touweind uit, en krafelden de zwemmers terug aan boord.

[p. 167]

Ze stonden nog in hun hemdslip uit te waaien als éen der gezellen riep:

- Die van II-1 zijn ginder ook met 'n boot!

In de bocht van de vaart verscheen een nieuw vaartuig. Ze herkenden de mannen van de eerste kompanie die vinnig doorroeiden.

- Ze willen ons inhalen!

Wat? Ze zouden geklopt worden! Neen, dat mocht niet.

- Antwerpen boven! gilde de Rik op zijn bloote voeten.

En ze vlogen op de riemen toe en begonnen te roeien dat de mik, waarin de spanen zaten, kraakte. Als een pijl schoot de boot vooruit.

- Die van II-1 winnen veld! Ik zie Pitje-Snot, Mager-en-Kwaad en Tjoen.

Voddetromp en Drupneus roeiden. Rik stond aan 't roer. 't Zwierken en 't Stropke pagaaiden ieder langs een zijde met een plank. De zon stak fel.

- Hardi! loeide de Rik.

Eén der roeispanen brak. Ze sukkelden tot aan de houten loopbrug, die over de vaart lag. Ze waanden zich reeds overtroefd. Maar 't Zwierken wipte op de brug, pakte 't zeel mee dat aan een ring in de boot bevestigd was en liep toen langs den dijk der vaart.

- All right, zei Drupneus, die begreep. 't Zwierken trok het schip voort. 't Spelemeien begon opnieuw en die van II-1 mochten nu riemen dat ze er bij neerstuikten, hen inloopen konden ze nooit.

[p. 168]

- Ons oorlogsschip wint veld, juichte de Voddetromp.

De Lat stak misschien zijn tiende sigaret op. En toen de Rik hem vroeg:

- Wel, Rosse, wat denkte gij d'r van? wedervoer hij koelbloedig en smalend:

- Dikke kalfskop!

Waarop 't Stropke verbluft uitriep:

- Mannen, de Rosse kent een nieuw woord bij!