De blijde kruisvaart

[p. 150]

Hoofdstuk XXXI.

Drie weken reeds was mijn broer nu weg. Hij verbleef ergens in Bretanje. Elken dag ontving ik ellenlange epistels.

Uit de brieven, welke hij mij stuurde, wezen eenige bladzijden aangehaald.

8 uur 's avonds. - Twaalf volle uren kropen voorbij. Ik heb nog niets gehoord dan de ruiten, die rammelen in het treindeurtje en het onverpoosde weeklagen van koortslijders. Wij liggen op hangende berries. Bijwijlen schuift de priester-brankardier die ons oppast, voorbij, in het geroefel van zijn glimmende, bijna olijfgroene soetane.

Hij reikt ons koele melk over in een aarden kommetje. Even geluidloos als hij komt, verdwijnt hij. Hij mummelt met geschoren lippen de litanieën van zijn brevier, of rookt geurige tabak in zijn kershouten pijp. Te middag heeft hij ons beschuit en vleeschpastei aangeboden op een tinnen schotel. Maar niemand heeft de spijzen aangeraakt. Soms heft hij zenuwachtig 't zwarte kalootje op, dat zijn hoofd beschut; dan zien wij zijn schedel glimmen.

[p. 151]

Door een spleet van 't opgelichte gordijntje, tuur ik door het raampje. Ik zie alleen de lucht die nu met oranjevlammekens doorvendeld is.

Met zoete schokjes rolt de trein over de stalen rails. Soms stopt hij, al piepend. De priester zegt:

- We naderen Parijs...

Zijn woorden vallen in de stilte als koperen muntstukken op een marmeren toogblad. Ik peins aan straten, vol licht en leven, aan gepoederde speelpoppen, wijn, dans en muziek. Maar ik vergis me. En ik verheug me over die vergissing. Want ik heb te Parijs mijn laatste verlofdagen doorgebracht, en ik heb vrouwen ontmoet met witte gezichten achter donkere rouwsluiers, en ik heb alleen kafees gezien, met weinig licht en weinig volk, en zonder muziek. En mooie huizen, waar rijke lieden wonen, waren gesloten. Want er werd niet gedanst en niet gefeest... Of tóch, zeg?

Het is avond. Het is nacht gewis. Uit den wiegelenden lantaren sijpelt een gele klaarte. Ik hoor hoe soms een zacht gekerm kriept en de stilte vult met akelige geruchten...

Nanoen, 4 uur. - Ik ben opgestaan. Ik versmachtte haast onder de wollen dekens. Het is alsof ik een houten wervel in mijn rug heb steken.

Door het raam staar ik buitenwaarts. De lucht is wit als een kersouwken. De bergen doen me denken aan een kudde kameelen onder een woestijnhemel. Waar een groepje boomen wuift, hebben ze blauwe schaduwen op de flanken.

- Ginder verre is Rennes.

[p. 152]

Mijn oogen volgen de richting van 's priesters wijsvinger. Een grijze massa schemert onder den witten boog der luchten. Lijnen en kontoeren worden zichtbaar. Er rijzen gebouwen op in een geweld van steen. Het wordt een skala van kleuren: roode, blauwe, grijze... Ik zie huizen, straten, menschen.

We rijden onder den glazen koepel van een station. Stoomkleppen sissen. Fluitjes tjieperen schril. We stappen over. Wie niet gaan kan, wordt gedragen. Meewarige blikken aaien over ons bleek gezicht...