De blijde kruisvaart

[p. 141]

Hoofdstuk XXIX.

Voor er iemand aan dacht, had je het spel aan den gang. Wim klauterde op een wankelende, hooge schabel, en riep:

- Makkers, van avond trappen we 't af! Houdt u gereed! Taptoe!

Wim was van geen klein gerucht vervaard. Hij had een beweeglijke tronie met bruine oogjes, die zich over niets verbaasden en een voorhoofd, dat van onder de klep van zijn kepi vooruitsprong, als een balkon. Spalkte hij de roode mondgroef van pret, dan kwamen zijn vierkante broktanden bloot lijk de steenen van een dominospel.

Hij was steeds haantje-de-voorste. Gevangen genomen door de Duitschers in den slag bij Melle, wist hij onopgemerkt de plaat te poetsen. Drie dagen nadien was hij weerom aanwezig in zijn kompanie en gaf hij den kommandant een pinhelm met vergulden arend en een uhlanenlans ten geschenke. Die trofeeën had hij onderweg gekaapt...

Om zijn durf en zijn hallasters van vuisten, ging heel de bent al dadelijk op zijn voorstel in.

[p. 142]

En klokke vijf, wanneer de taveernen deuren en luiken openden, smeerden ze hem, met een dertig montere gezellen...

Vooraan reed Stokken-en-Zeilen op zijn moedwillig grauwtje. Hij voerde 't bevel over de bende. De Hondendief leidde het armtierlijk lastdier bij een stuk zeel. 't Beest steigerde kwaadaardig.

Maar Stokken-en-Zeilen troefde op zijn ribbenkast en de Hondendief wrong aan zijn staart en zoo sukkelden de bevelhebber en zijn staf langzaam verder. Daarachter stapten de muzikanten aan: Sa-Pomme met zijn harmonika, de Topchinees met zijn blikken fluitje, Van Braekel met zijn geblutsten piston en 't Stropke die tamboerde met twee gebroken trommelstokken op een omgedraaiden emmer. Arm in arm, volgden de jongens, die met onvermoeibare stem meezongen.

Straatschavuiten dansten omheen de brallende kerels.

Tusschen twee deuntjes in, vroeg Stokken-en-Zeilen:

- Waar gaan we eerst?

- Naar 't dorp! Bij Mie-de-Mut... Daar kunnen we flikkeren!

Mie-de-Mut hield een dranklokaal open, vlak over de dorpskerk. 't Was een rosblonde deerne, met ronde heupen en mollige borsten, die kleine pintjes schonk met groote kragen schuim, maar voor elkeen een lollig woordje ten beste had en in haar armen knijpen liet zonder tegenstribbelen.

Toen de jongens binnenkwamen, stond ze achter den toog. Haar roode handen klaterden in 't spoelwater. Luidruchtig klonk haar welkomstgroet. Frisch

[p. 143]

blonk haar gelaat. Ze lachte en onder 't blauw katoenen jurkje schokte heur gulle borst.

- Een glas bier, mannen?

Toen iedereen zijn pint besteld had, ruimden de jongens stoelen en tafels weg. Daarna barrikadeerden de muzikanten de zijdeur, en stemden hun instrument met schreeuwerig akkoordenlawaai.

Stokken-en-Zeilen stond op de deurstoep en vroeg:

- Mie, mag m'n kameraad ook binnen?

- Bij ja, antwoordde Mie argeloos.

En Stokken-en-Zeilen trok zijn koppig grauwtje binnen.

- He! he! gilde de waardin verschrikt, zoo zijn we niet getrouwd, zulle... Dat peerd buiten!

Stokken-en-Zeilen gaf daarop een stuiver aan een bengel om op zijn muilezel te letten.

- Allo, 'n walske, zei 't Zwierken. 't Orkest speelde en de jongens slierden in 't ronde, met lossen zwaai en zot gewentel.

Na een uur zei Wim, bazig:

- We gaan 's op een ander.

De ploeg trok op, tot groot spijt van Mie-de-Mut. Alleen de Tap-van-'t Rietje bleef om de poezelige meid te troosten... Zijn karpeloogen pinkten lodderig. Hij voelde zijn hart van jaloezie ineenkrimpen, als er een vrijpostige kerel 't leutig waardinnetje in de lenden beetscharrelde...

Stokken-en-Zeilen had zijn muilezel weer tusschen de korte beentjes gevorkt en heel de ploeg tralalierde hem achterna. Ze togen verderop naar ‘'t Zicht der

[p. 144]

Duinen’, waar twee snelle dochterkens met gewikste kijkertjes omheen de verbruikers kirden. Maar de jongens waren nu eenmaal op dreef en ze lieten zich niet bekoren door de al te verleidelijke diensterkens. ‘In de Piepegale’ en den ‘Bonten Os’ hadden velen amper den tijd om hun glas te ledigen. De voormannen waren reeds op weg naar ‘'t Sloddergat’. Daar bleven ze bijna een vol uur pleisteren. Ze dansten, dronken, krakeelden, zongen opnieuw en 't glaswerk rinkelde met vervaarlijk geklikklak op de schabben van 't buffet.

Toen ze daar den aftocht bliezen, raakte Stokken-en-Zeilen al maar moeilijk meer op zijn muilezel.

- Ik speek al half frankskens, lalde Wim, met den rug van de hand een slijmdraadje uit zijn stoppelbaard wrijvend.

Gedurig groeide de bende aan.

Al de kerels van 't bataljon die ze ontmoetten, namen ze op sleeptouw. Ze verbroederden bij 't brullen van dronkemansliedjes. 't Stropke bleef niet langer inde maat op zijn keteltrom. Van Braekel wrong de klanken uit zijn schorren piston met een gekraak van notenschelpen. Eerst toen hij ten einde adem geblazen was, bemerkte hij, dat er een prop papier in den hoorn van zijn speeltuig stak. De Topchinees lachte geniepig.

- Stropke, spotvogeide hij, duikel eens in mijnen piston...

't Geleek een stoet die achter Stokken-en-Zeilen aanborrelde. In de roode, verhitte gezichten gaapten stuiptrekkend de loeiende monden. De jongens zwaai-

[p. 145]

den met hun pet, zigzagden van den eenen kant der baan naar den andere, sprongen wild en woest in 't ronde en deden een wolk van stof in 't schuine zonnelicht glinsteren.

In ‘'t Huis ter Halmen’ hield Wim een gloeiende toespraak. Hij molenwiekte met de armen. De jongens schaarden zich rond de tafel en hingen om zoo te zeggen aan de welsprekende lippen van den tribuun. De herbergier blikte angstvallig naar de wandklok. Twee maal reeds had hij bedeesd doen opmerken dat het tijd was om op te kramen. De klaroen van de wacht blies de retraite.

- Mannen, 't is tijd om te sluiten, vermaande de patroon van ‘'t Huis ter Halmen’.

Niemand sprak, buiten Wim die van lieverlede vuriger werd.

- ...Naar huis gaan, orakelde hij... misschien ingehaald door den burgemeester...

- Allez, il est temps. Partez!

Twee gendarmen versperden het deurgat.

- Nog een minuutje, vergoelijkte Wim...

- Partez immédiatement, klonk het bevel, barscher.

De een begluurde den ander, maar niemand verroerde... Toen trok één der gendarmen met geweld 't Zwierken buiten. Twee glazen schervelden met rinkelend geluid kapot... De herbergier stond als een pijldoorzinderde Sebastiaan voor zijn bedreigde buffetspiegels. In 't gedrang werden stoelen omver gesmeten... 't Ging een standje van belang worden!

Maar alle wereldsche zaken redden zichzelf.

[p. 146]

- Kalmte, mannen! Of ik zal eens 'n charge doen op mijnen hengst, sprak Stokken-en-Zeilen.

Lachend schoven de jongens vandaan.

Maar de gendarmen betrouwden 't nog niet al te best. Ze riepen in 't voorbijgaan eenige kollega's ter hulp, en heel de ploeg werd uitgeleide gedaan tot aan den zeedijk.

De kerels bleven echter goed gemutst. Ze zwijmelden steeds maar verder en floten Oproerige liedjes.

Ze hadden nog een uur te verletten vóór 't avondappel. Op den zeedijk bleven ze dansen in de vallende schemering...

Weer was een dag voorbij, van ongebreideld pleizier...