De blijde kruisvaart

[p. 128]

Hoofdstuk XXVI.

Was 't oorlogsleven voor hen niets dan een aaneenschakeling van blijde liederen?

Om den dood zelve waren ze niet bevreesd, maar om de wijze van sterven, 't urenlange vechten tegen den dood, wijl 't bloed uit rauwe wonden vloeit.

Ze waren nu voor de vierde maal op voorpost. Over drie dagen zouden ze afgelost worden en met rust gaan. Dit heilzaam vooruitzicht bracht hen in vroolijke stemming.

- Als ze nu maar niet te veel bombardeeren, zei 't Stropke, die een portie blikjesvleesch aan 't opwarmen was op een vuurken dat niet branden wilde.

- Zeg 's Stropke, 'k geloof dat ge van ons gerookt vleesch wilt maken!

- 't Vuur wil niet branden, sakkerde 't Stropke. 't Hout is veel te nat.

- Wel, sukkelaar, moet ge nu zoò vuur maken! Hier, kijk!

En de Hondendief nam zijn schup, lei er een eindje kaars op, omzwachteld met een lapje jut, stak de wiek

[p. 129]

aan, en dadelijk sloeg er een vlam uit, groot genoeg om een kieken op te fruiten.

- Zie-de-'t nu, juichte de Hondendief.

Uit een oud blinkdoozeken pitste 't Stropke peper en zout, en strooide dat over zijn opgewarmd vleesch.

't Zwierken kwam aan 't deurgat van hun schuilhok piepen, snoof den lekkeren geur op en deed van lek-mijn-lip.

- Hedde goesting, Zwierken? vroeg 't Stropke royaal.

- 'k Geloof het wel, zei 't Zwierken. De ratten hebben m'n brood opgefret, en nu heb ik niets te knabbelen!

- Arme kerel, lachte de Hondendief. Kunde 't met geenen ouwen schoen doen?

Algauw zaten ze met z'n vieren te schransen. Zijn vingers aflikkend, weeklaagde 't Zwierken:

- 't Is spijtig dat er niet meer is.

- 'k Geloof dat gij 'nen lintworm hebt, antwoordde 't Stropke.

Tegen den avond vielen er een paar obussen. Ze sloegen een abri aan splinters waar gelukkig niemand in zat. De twee volgende dagen klonk geen enkel schot.

Zoo werd het de avond voor de groote rust.

De nacht verliep op den tik-tak der geweren. Bijwijlen klapperde er een onzer maxim's. Tegen den morgen regende het. De lucht was een stuk arduin, blauw-grijs. Er hing als een fijne mist te druilen.

Rond den namiddag kwam er spel in 't zuid-westelijk gezwiepte wolkenschof. De zon schoof door een

[p. 130]

berst, als een gouden schicht die in de hemelen zindert.

Een vlieger dook op.

Aldra hing hij te zweven in een gewirrel van openruikerende schrapnelwolkjes. Maar hij ontweek de vijandelijke projektielen, en draalde onverstoord boven de loopgrachten...

De vooruitgeschoven batterijen schoten eenige obussen op de duitsche voorposten, ouder gewoonte. De vrienden stonden hun wacht in een stuk van de loopgracht. Door de gaten van de schietkanteelen loerden ze naar den vijand. Ze zagen de vlotten dobberen in den IJzer en de jongens liggen achter den bruinaarden wal van het bruggenhoofd.

Boem!... Boem!...

- Sapristi, bommen, riep 't Stropke.

- 't Is nog wel twintig meter van hier.

Al de jongens kwamen uit hun schuilhokje gekropen.

- Waar zijn ze gevallen? vroeg iemand aan Wannes.

- O, dien kant uit!

Boem!... Boem!... Boem!...

Weer vielen er drie bommen, met vervaarlijk geweld opensmakkend en een zuil van stof en aardkluiten in de lucht opjagend.

- Dat is 't afscheid, meende de Hondendief. De stoppen knallen van de flesschen!

- Trekt uw doppen open, he mannen, zei Wannes, dat we zien vanwaar die loeders komen. Als ge goed oplet, kunnen z'ons niks.

Ze hadden zich achter een ronden dam van zakjes verscholen. Daar draafden ze omheen, naar gelang

[p. 131]

de bommen links of rechts vielen. Daar had je onze bommenwerpers ook aan den gang. 't Werd een kruisvuur. Over gansch de groote wacht wolkten gele zwaveldampen en stof van stukgeschoten wallen op. De reuk van 't poeder was niet van de lucht af! Als ze zoo van weerskanten een uur gebombardeerd hadden, viel eensklaps weer de stilte in.

- Ze hebben hunnen buik al vol, lachte Stokkenen-Zeilen.

Aan een brankardier die voorbijliep, vroeg Wannes:

- Zijn er dooden of gekwetsten?

- Een licht gekwetst aan zijn beenen.

- 't Is de moeite niet, besloot Stokken-en-Zeilen.

Maar allerwegen waren de parapetten omgeploegd. Loopplankjes dreven, uiteengerukt en verbrijzeld heen, in 't water der omliggende meerschen. Telefoonpaaltjes en -draden waren neergerukt, de bekramming der wallen was beschadigd.

't Duisterde langzaam. En de nacht kwam met een bruidschat van schitterende sterren.

- En tenue! klonk het.

Eén voor één, op handen en voeten, sukkelden de jongens over de onbegaanbare loopbruggetjes. Dat was dus 't nieuwe regiment, hetwelk ons aflossen kwam.

Toen Wannes opstapte, zei hij tot een der nieuwelingen:

- Veel geluk he! 't Is hier niet pluis!

Maar de andere bekeek hem minachtend en de schouders ophalend, antwoordde hij:

- Bah! Wij komen hier in convalescence, ventje.