De blijde kruisvaart

[p. 123]

Hoofdstuk XXV.

- Demain matin, à dix heures, prise d'armes, riep de korporaal van dienst, toen het ‘à vos lits’ geblazen was.

- Voor welken heilige is dat nu weer? vroegen de jongens zich af ondereen.

- Wel, de kolonel komt, snaterde de ééne.

- Wannes wordt gedekoreerd, babbelden anderen. Stokken-en-Zeilen giegaagde:

- We krijgen allemaal 'n sigaar en 'n borrel.

- Met 'nen steel aan, zei 't Kiekenpootje leukweg.

- Met 'nen steel aan? deed 't Stropke verbluft.

- Wel ja, verklaarde 't Kiekenpootje, en zijn één oog draaide rond in haar kas van ondeugend genot, wel ja, met 'nen steel aan. Dan kun-de ze beter vasthouwen.

Den volgenden morgen waren de jongens dan ook vroeg uit de veeren.

Ze gingen even aan de deur loeren. Laag nog in den hemel zat er een pleizierig lentezonneken, rond en blozend als een verschgeplokken appel. Met vlijtige zorg begonnen de jongens hun wapens op te poetsen,

[p. 124]

hun kleeren uit te kloppen, het slijk van hun schoenen te borstelen. Ze floten een lieken of sloegen een flikker en lachten en kakelden ondereen, net of ze naar huis met paspoort mochten.

Daarna gingen ze zich wasschen. Ze lieten het water der beek over borst en hals spoelen. Glad geschoren en netjes gekamd stonden ze zich te bewonderen in een stuk spiegel. Ze waren sinds vele weken zoo pront niet meer voor hun kapitein verschenen. Toen deze de kompanie zoo tip-top verzorgd zag staan, dacht hij dat er een mirakel gebeurd was! En met den punt van zijn sabel zwaaiend, zei hij, half ernstig, half lachend:

- C'est plus que bien, les gars. C'est chic! Avec des soldats comme vous, on fera de nobles conquêtes!

- Wat zegt-ie? fluisterde 't Stropke tot zijn gebuur.

- Dat we allemaal acht dagen congé krijgen en dubbele solde.

- Wanneer dat? vroeg 't Stropke ongeloovig.

- Zoo gauw als de oorlog gedaan is!

Het Stropke vroeg niet verder. In den stap, vier aan vier, met schallende klaroenen, den loop der geweren als zilveren staven glimmend in 't prille meizonneken, rukten ze òp. Zwierig en los, stapten ze langs de baan, welgezind. De zwaarbeslagen schoenen hamerden op de kalsijde, mannelijk, slag op slag. De hemel was blauw en rein en aller wegen lagen de velden in groene vakken afgemeten. Duizelig hoog zweefde een aëroplaan.

Ze waren het eerst op het plein waar de wapenschouw

[p. 125]

zou plaats hebben. Andere kompanies stroomden toe. De bataljons stelden zich in groep òp. Eindelijk was heel 't regiment verzameld. Toen de vaandrig met de wapperende vlag verscheen, werd het geweer gepresenteerd. Men wachtte nu nog enkel op de komst van den kolonel...

Plots vult de fanfare der klaroenen de lucht met haar uitberstende kopermuziek. Gezeten op een zwarten hengst komt de kolonel het plein opgereden, vergezeld van een staf hoekige officieren. Bevelen galmen, krachtig en kort, die als een rukwind, van kompanie tot kompanie, overwaaien. Gelijktijdig, met forsche gebaren worden de geweren geschouderd. De bajonetten blikkeren in het schelle licht. Onbeweeglijk staan de mannen. Langzaam nu, op zijn bijna dansend paard, rijdt de kolonel langsheen het front der troepen, groet met sierlijken sabelzwaai, terwijl de muziek een dartele ‘Brabançonne’ speelt.

De kolonel plaatst zich vlak voor het regiment. Een der officieren die hem vergezellen, 't gelaat verborgen achter een groot wit blad papier, roept daarop een reeks namen af. Naar gelang ze genoemd worden, treden de mannen uit 't gelid. Wannes is er ook bij. Hij schijnt een beetje aangedaan. Hij had er halvelings wel een woordje over vernomen. Maar hij had er nooit durven op rekenen dat de dag der belooning zoo gauw zou aanbreken. 't Bedroefde hem zelfs omdat ze hem alleen huldigen wilden, wijl toch al de kerels zich kranig gedragen hadden!

[p. 126]

Nauw is de laatste naam uitgesproken of de kolonel, van zijn paard gestegen, kondigt aan:

- Au nom du Roi...

Hij laat een ganschen volzin heenrollen over de koppen der soldaten.

- Clairons! ouvrez le ban! kommandeert hij.

't Koper schettert. En eigenhandig speldt de kolonel de eereteekens op de borst der jongens. Wannes voelt een traan in de oogen branden, wanneer de kolonel hem gelukwenschend de handen schudt.

- Clairons! fermez le ban!

Weer schalt de muziek. De fanfare speelt ‘Naar Wijd en Zijd.’ De gelukkige soldaten keeren terug in 't gelid.

Als Wannes in zijn eskwade verschijnt, zegt Stokken-en-Zeilen:

- Zie-d-eens, mannen! Wannes heeft twee dekoraties gekregen...

- 't Oorlogskruis, lispelen de eenen, een beetje jaloersch.

- En de Leopoldsorde, murmelen anderen.

- Wannes, lacht 't Stropke, daar gaan w'r er straks eentje op pakken, he!

- Proficiat! Proficiat, korporaal!

Op de maat der huppelende muziek, zwenken de troepen voorbij den kolonel, die ze aandachtig en met een overmoedig glimlachje van achter zijn kristallen brilglazen bespiedt. De officieren groeten de vlagen den gestrengen korpsoverste. Golf na golf slaat over, tot de laatste kompanie voorbijgetogen is. Daarna rukt ieder bataljon naar zijn kantonnement.

[p. 127]

Toen de kapitein, na een huldigend woordje, zijn manschappen ter bestemming geleid had, en de jongens met een goeden slok van hun veldflesch, 't stof uit hun keel gespoeld hadden, kwamen de vrienden omheen Wannes staan, om zijn eereteekens te bewonderen.

- Nu ga-de na den oorlog kunnen rentenieren Wannes, zei de Hondendief.

- Ja, ja, merkte 't Zwierken aan. Zoo'n ridderorde brengt poen op.

- Hoeveel wel? vroeg Wannes.

- Honderd baarden, antwoordde 't Stropke.

- Zou onze kapitein er al geen twintig frank op willen voorschieten? vroeg 't Zwierken. Dan kunnen w'er 'n vaatje bier voor koopen. Want een medaalje moet gedoopt worden. Anders heeft ze geen waarde.

- Komt maar op, mannen, zei Wannes. 'k Heb centen genoeg.

- Vooruit, kommandeerde Stokken-en-Zeilen. Wannes trakteert. Hij heeft een erfdeel getrokken!

En arm in arm, den gevierden held in hun midden, waren ze weg. En lang nadien hoorde men hun geliefkoosd liedje nog klinken:

‘En al zijn wij kwijt
onze schoone liberteit,
schept kloeken moed,
want bij 't Achtste is het goed!
Drie jaar, 't en is geen eeuwigheid!...’

Met een nat zeiltje, - maar niet van den regen, - keerden ze weer, een uur of wat later...