De blijde kruisvaart (1929)

De blijde kruisvaart

(1929)–Fritz Francken– rechtenstatus

Auteursrecht onbekend

Vorige Volgende



[pagina 113]
Hoofdstuk XXIII. Maart verliep. Dagen lang waren de hemelen overtrokken geweest, braken de wolken tusschendoor open. Te langen leste klaarde de lucht òp. De zon priemde bijwijlen door 't grijze wolkenschof. De plassen droogden òp, de grond werd vaster onder de zolen. De overstroomde weiden en meerschen kwamen weerom bloot, in effengroene naaktheid. Wat deden ze deugd, die eerste bedeesde zonnestraalkens, na de natte, klamme winterdagen! Ze aaiden over de aarde en de menschen, in gouden teerheid, en deden de ontwakende natuur van wellust trillen. Met frissche nieuwe kleuren trad de lente aan. En de jongens voelden diep in hun ziel de blijdschap rijzen. Ze voelden zich herleven met het groen der boomen, 't gewas dat ze gedurende de rustdagen allerwegen uitloopen zagen. De hooge beukenlaan, waarlangs ze telkens naar 't front trokken, schoot in den knop. De stronkige kopwilgen droegen al versche scheuten op hun takken, en over 't schaakbord der omgeploegde stukken land spitsten de geluwe en bleekgroene sprietjes op.
[pagina 114]
De botten sprongen open. De sappen zwollen in jongere twijgen en openkrullende bladeren. Iepen en linden, olmen en beuken, torsten groene gewelven, waarin de vogelen verliefd twitterden. Hier en daar, bij troepjes, rild en statig, ruischten populieren. En 's avonds dan, op 't bolle van een horizon in rood, mollig geschemer, zag men soms nog een landbouwer loopen, achter het hinnikend tweespan van zijn ploeg, die de aardkorst omwoelde, zag men een zaaier gaan, langsheen de rechte voren, smijtend met gulbreed handgebaar het zaad in zilverige wolkjes verpoeierend. Dat was de wedergeboorte! Geslachten vielen. Maar reeds kiemde 't zaad in den moederlijken grond, bevrucht door het bloed der glorierijke wonden. Het scheen of door het offer van de eenen, de anderen gespijsd werden en boven 't gebulder der kanonnen en het droeve geroep der gekwetsten, de stem der doode gezellen verkondigde: - Neemt en eet, dit is ons lichaam, neemt en drinkt, dit is ons bloed! Onbezonnen en dol leefden de jongens echter. - We zijn er weeral door, schertsten ze. 't Slecht weer is voorbij! Stokken-en-Zeilen viel ziek. Al eenige dagen hadden de makkers opgemerkt dat er hem wat scheelde. Hij nam deel aan spel noch klucht. En op een goeien morgen bleef hij liggen op zijn stroozak. De dokter kwam, onderzocht hem, en schreef een briefje voor de infirmerie. Wannes las het briefje:
[pagina 115]
- ‘Grippé, fièvreux...’ Inderdaad Stokken-en-Zeilen klaagde over pijn in de lenden. Hij voelde zich moe en loom. 's Avonds biggelden dikke beiers zweet over zijn voorhoofd, kon hij onmogelijk inslapen... De jongens hielpen zijn boeltje inpakken. Tegen drie uur kwamen ze hem wegvoeren. De brankardiers moesten hem op een berrie tillen en naar den ambulancewagen dragen. - Allo, jongen, goeie reis he! zei Wannes nog, toen hij reeds op den auto lag. - Dag, antwoordde Stokken-en-Zeilen, dag mannen... Puffend tufte de auto heen... Nauwelijks zes dagen later, - de jongens waren den vorigen avond juist uit de loopgrachten weergekeerd - was Stokken-en-Zeilen al weer in de kompanie. - Ge zijt zoo rap terug, meende de Bloedpens... 't Werd een lange historie. Pas was Stokken-en-Zeilen in de infirmerie, of uit alle hoeken en kanten schoot er een bediende toe, deze om hem te wasschen, gene om hem zuiver linnen te bezorgen, een andere nog om hem 't rooken te verbieden en de reinheid aan te bevelen. Gestadig hoorde hij in de wijde gang, nevens zijn kamertje, voetstappen schuiven. Dat waren gekwetsten die binnengebracht werden. De lucht welke hij inademde rook naar gedroogde kruiden. Hij lag geheel alleen op zijn kamertje. Naast hem stonden vijf ledige bedden, netjes toegedekt. Dien eersten nacht deed hij geen oog toe. Hij was een donzen beddeken al lang ontwend. Hij dacht on-
[pagina 116]
der die wollen dekens te zullen stikken. Zijn hoofd gloeide. En als hij eindelijk, na lang wroeten, wat soesde, droomde hij van een tooverheks, die hem met haar magere handen wurgen wou... Voor men hem van 't kantonnement had weggevoerd had hij reeds drie dagen vrijwillig gevast. Twee dagen vertoefde hij thans in de infirmerie, en voor alle voedsel had men hem eenige kroesjes melk laten uitslabberen. En nochtans hij voelde zich beter. De koorts verminderde. Hij had honger! Den derden dag kreeg hij gezelschap. Een nieuwe zieke werd op zijn kamer gebracht. Toen ze alleen waren, vroeg Stokken-en-Zeilen: - Wat is 't maatje? Ziek? Maar maatje roerde niet, en wanneer Stokken-en-Zeilen hem ten tweede male ondervroeg, brabbelde de ongeduldige patiënt, bitsig: - Wallon! - Wallon, zei Stokken-en-Zeilen ontmoedigd, dan kan ik je niet helpen hoor! Hij kreeg toelating om te eten. Toen de knecht met een keteltje vleeschsoep binnenwaggelde, glom er hoop in de oogen van Stokken-en-Zeilen. - Votre gamelle, zei de knecht. - Gamelle? deed Stokken-en-Zeilen verbaasd. Mijn gamelle is in den IJzer gevallen. - Alors, pas de soupe, verklaarde de knecht. En hij nam zijn keteltje op en verdween. Toen hij bijna aan de deur was, riep Stokken-en-Zeilen nog eens, teleurgesteld: - Hela! 'k Zie ze vliegen, wè-je!
[pagina 117]
En over zijn leegen buik wrijvend, voegde hij er aan toe: ‘Rien de knods?’ - Pas de gamelle, sarde de knecht, non! Verbitterd en ontgoocheld nam Stokken-en-Zeilen een geniaal besluit. Hij rukte zijn nachttafeltje open en nam den waterpot er uit. - Giet mijn soep hier dan maar in, praamde hij. Maar de knecht liep meesmuilend verder en beklaagde zich bij den dokter. 's Anderendaags, verklaarde Stokken-en-Zeilen aan den dokter dat hij genezen was. Hij moest echter nog te bed blijven. Hij verveelde zich gildig, zag te vergeefs op, als er een dokter in witten kiel voorbijwuifde. Niemand gaf hem taal of teeken. Nu dacht hij aan de vrienden, hoe die zich verlustigden in 't open zonnig weer, stoeiden en leute maakten, en hoe hij hier nu moederzielig alleen lag, gereed om van honger den muur op te loopen. 't Was een echte verlossing toen de dokter den zesden dag zei: - Vous pouvez rejoindre votre compagnie... Hij had den vent wel willen omhelzen! Op een omzien was hij aangekleed. En 't eerste wat hij deed, toen hij terug in de kompanie aankwam, was op een drafken naar de keuken loopen om een half brood en een liter koffie. En smakelijk het laatste boterhammeken verorberend, smakte hij: - Hoor's mannen, nu moet ik eerst uit mijn kapoot vallen, eer ze mij nog van 't front weg krijgen!

Vorige Volgende

Over het gehele werk

landen

datums