De blijde kruisvaart

[p. 104]

Hoofdstuk XXI.

Gelijk drie groote roofvogels hingen de vliegtuigen daar hoog boven de stellingen. Ze zwenkten en zweefden, duikelden steil en dreven dan weer zachtjes verder door de blauwe oneindigheid, klommen driftig hooger, daalden spiraalsgewijze, bevallig neer, toerden omheen mekaar, stout en vlug, tot ze plots uiteenstoven, een rappen boog beschreven, en weer naar elkaar toe tortelden, verliefd. Hun stalen motor klopte duidelijk. In de stilte bromde hun schroef als een mekanische zaag.

- Ei! daar smijt er een 'n pijlke!

- Twee wel, verbeterde de Dood-op-Stelten.

De vliegeniers stegen hooger en hooger, tot ze te langen leste in de scherpe zon, op gulden en gonzende insekten geleken...

Plots klonk een zware slag, en nog één, en nog één, en vele dan, rakelings en met donderend geweld.

- Dat zijn bommen! zei Drupneus flegmatiek.

- Paascheieren voor de kanonniers, spotvogelde de Spion. Nu zullen ze wel wakker zijn.

Toen de laatste bom gevallen was, zagen ze de vlieg-

[p. 105]

tuigen parmantelijk overkomen. In de verte klonken kanonschoten.

- Schrapnels! Nu zal 't er stuiven, jongens, zei Wannes.

Inderdaad, omheen de vliegers barstten vlokkige wolkjes open.

- Te wijd!... Te veel rechts!!... Hooger!

De Spion droomde zich artillerie-luitenant. En als er soms een projektiel nabij de vluchtende vliegers ontplofte, dan juichte hij, welgezind en aanmoedigend:

- Goed zoo kerels... Een salfken van vier!

Vogelrank, kalmpjes naderden onverpoosd de vliegers. Ze wentelden, tot ze ineens weer uiteenstoven, en noesch weg kapriolen makend, naar de aarde toe scheerden. En als ze juist boven de loopgrachten hingen... pf!... ze lieten zich glijden op hun blanke, gekruismerkte vleugelen en bleven er zwalpen als klampers die hun prooi zoeken...

- Ziet eens, mannen, hoeveel pijlen ze gooien, zanikte de Dood-op-Stelten.

- Laat ze doen, besloot Wannes wijsgeerig. 't Is oorlog!

Langs den kant van Diksmuide barstten kanonschoten los! Een wijle zoefde het in de opengereten lucht. Beducht wierpen de jongens zich tegen de borstwering aan. De projekdelen snorden rakelings over hun post heen en sloegen den IJzer in, waar ze ontploften en 't water deden opspatten!

't Stortregende op de jongens... Wannes vond toch nog iets om te lachen.

[p. 106]

- En pleine dedans, mon commandant! jokte hij. terwijl hij zijn kletsnatte kleederen uitschudde... Weer klonk er een salvo en kort daarop nog één. De jongens hoorden de obussen ronken en openklakken in de overzijdsche loopgrachten. Er walmde een wolk van stof op. Een houten balk en stukken staal kletsten het water in.

Met koppig geweld begon de vijand te schieten. Allerwegen bulderden de batterijen. Bij salvo's trokmen er op los. 't Was of de aarde openborst. Uit brallende kraters bliksemde 't vuur, stoof 't zand omhoog. Schuilhokjes zigzagden met ijselijk gekraak de hoogte in, versplinterd door de ontploffing. Daar werden gapende bressen in de wallen geschoten, diepe kuilen gedolven in den oevergroenen dijk. Schrapnels ontploften, amper boven de loopgraven, klakten open in zwarte rookslierten en hagelden hun looden balletjes neer, ratelend. Log, draakvormig en kruisgewijze wentelden bommen door de ruimte. Ze stuikten neer met een slag als de donder. Luchttorpieljen tilden heelder zandmassa's op en doorploegden den aardbodem met stukken staal als kouters. Een baaierd van stof en ijzer lawiende over den aardbol en scheen 't innerlijke vuur uit oeroude grondlagen, doorheen de poriën der bovenste korsten te persen...

De jongens zwegen instinktmatig. Ze waren doof gedonderd en blind gebliksemd. Ze nepen de oogen toe bij elke ontploffing. Ze kropen op den buik door het slijk, steunend op de ellebogen, 't geweer op sleeptouw aan den pols. 't Water sijpelde door hun broeks-

[p. 107]

pijpen. De stumperds schenen, lijk ze daar lagen, de wereld te omarmen in wanhopige liefde. 't Eerste geweld had hen onthutst, verbijsterd, hun zenuwen ontredderd. Dol van benauwenis hadden ze zich neergesmeten. Maar 't duurde niet lang... Ze kwamen ijlings tot bezinning en gaven zich weer rekenschap van hun verantwoordelijkheid...

In ieder hunner gloeide nu iets onzeggelijk tragisch, aangrijpend. Vluchtig herdachten ze de voorbije dagen van hun jeugd. In snellen ommegank flitste het verleden door hun geheugen. 't Gelaat van een geliefkoosd wezen rees plots voor hun oogen. Ze werden een oogenblik week en weemoedig, voelden berouw over gepleegd onrecht en zondige daden. Ze vroegen in gedachten vergiffenis om al het kwade dat ze zich nu herinnerden en dat hen vervolgde. Ze hadden spijt nu, alles niet te kunnen vergelden, een en al goedertierenheid als ze waren. Hun vochtige oogen konden met moeite den traan bedwingen, die ongewild in de gloeiende puttekens opwelde... Wilskrachtig bekampten ze die droefenis...