De blijde kruisvaart

[p. 95]

Hoofdstuk XIX.

Kerstnacht. Als een wonder van blanke heerlijkheid lag de sneeuw op veld en weide. De doorschijnende vrieshemelen stonden daarover als een kroon.

De Rik, de Spion, de Voddetromp en Polleken bevonden zich met Wannes op een luisterpost. De IJzer glom in 't nachtelijk sterrenlicht. Geen schot knalde. De jongens omknelden droomerig hun geweren. Ze voelden in zich den godsvrede dalen van den wonderlijken winternacht.

- In den ‘Rooden Molen’ stond krak ieder jaar een groote, met ballonnekens verlichte kerstboom, zei Polleken...

Ze dachten aan vervlogen tijden. Ze zagen weer, in de uitstallingen der rijke magazijnen, de groote donkergroene sparreboomen pralen, bij 't geschitter van gekleurde lampions, met klatergouden juweeltjes en popperig speelgoed behangen, en versierd met papieren festoenen, gesatineerde snipperlingen en verguldsel allerlei...

Ze zagen weer het stalleken Bethleëm's, in de schaduw van kerkbeuken, waar in het kribbeken het spar-

[p. 96]

telend Kerstenkindje lei, op een handsvolleken stroo, tusschen een snuivenden os en een stampenden ezel, en het goddelijke gelaat van Maria stralend van moederlijk geluk, terwijl de wijze koningen uit het Oosten, naast de herders, 't borelingsken aanbidden kwamen en welluidende lofzangen deden opklinken.

Wat lag dit alles reeds ver in hun geheugen!

- Waar de dagen heenvliegen, jammerde Polleken. Plots hoorden ze vlak bij, een treurig gezang galmen..

- Luistert, zei Wannes, rechtspringend... De Duitschers zijn aan 't zingen.

- Wel ja, voltooide de Voddetromp, ze zijn zeker Kerstnacht aan 't vieren...

De jongens luisterden aandachtig. Gemoedelijk klonk de stem: een verlangen naar teedere dingen galmde eruit op.

Andere basstemmen herhaalden in koor het refrein van het lied.

- Als we die vogels eens gingen vangen, fluisterde Rik.

Maar de jongens verroerden zich niet, betooverd door het schoone gezang, Ook luimige deuntjes weerklonken...

- Ze zingen van Suzanna, lachte Wannes...

Polleken en de Voddetromp, heelemaal onder de bekoring van die nachtelijke muziek, neurieden met de vijandelijke zangers mee:

‘O! Suzanna,

O! Suzanna,

Was ist das liebe Leben schön...’

[p. 97]

- Dat liedje stond in de ‘Zwarte Kat’ ook op d'orgel, meende Rik...

Stilte. Er siste zelfs nu geen vuurpijl meer.

De Duitschers zetten een tweestemmig lied in. Langzaam, plechtig en gedempt, klommen de tonen van 't koraal hemelwaarts.

- 't Is precies lijk bij ons in de kerk, als de paters 't lof zingen, beweerde Wannes.

De mannelijke stemmen zwegen. Een vuurpijl zoefde... een luidruchtige lach klonk... Van uit de Duitsche loopgrachten judaste een stem, bij glazengedk:

- Prosit!

- Korporaal, laat ons een ‘zaligen hoogdag’ gaan wenschen, sloeg de Voddetromp voor. Zijn bajonet blikkerde in 't reine maanlicht.

- We mogen onzen post niet verlaten, antwoordde Wannes...

Aan den overkant bralden daarop weer dronkemansstemmen:

‘O! Suzanna,

Was ist das liebe Leben schön...’

- Ik zal d'r eens eentje zingen, zei Polleken...

En 't piepjonge blonde vrijwilligertje ging zoo lang als hij was, op den aarden wal van den luisterpost staan, en begon uit volle borst te zingen...

Wannes wipte hem verschrikt achterna:

- Pol, zij-de zot! Ze gaan u doodschieten.

Maar koppig bleef Polleken staan, en gilde:

- Foert!

Polleken zong.

[p. 98]

Er voer een kille huiver over de jongens hun lijf. De woorden doorbliksemden hun ziel. Ze waren lijk aan den grond genageld...

Een schot knalde.

Polleke stuikte voorover, de hersenpan versplinterd!

- Lafaards! riep Wannes verpletterd...

En de vier mannen weenden tranen van spijt en toorn bij 't lijk van hun wapenmakker...

't Sneeuwde zachtekens...