De blijde kruisvaart

[p. 85]

Hoofdstuk XVII.

Tegen den morgen kwamen ze terug van 't werk. Ze hadden het piket, ergens achter de vuurlinie.

De Spion, de Rik, Polleken en Sooi Ajuin lagen in hetzelfde schuilhokje. Ze staken een kaarsje op. Buiten zagen ze de oostelijke hemelen verbleeken; over de aarde zweefden blauwgroene schaduwen, in de opkomende klaarte. Late sterren glommen met zilverglanzen. Over alles spande de hemel zijn draperijen.

- Ik weet toch niet, wat die hond moet hebben, zei de Rik op Lowiske duidend... Hij doet niets dan janken...

- 't Beestje is ziek, verschoonde de Spion, Lowiske streelend.

- 't Zal niet lang meer duren, Spioen, of hij zal zijn familie vergrooten, orakelde Sooi Ajuin...

Lowiske klaagde zoetekens. De groote mistroostige oogen draaiden smeekend in de kassen. De Spion lei het beestje onder zijn deken, kroop er naast, en dutte weldra in. De Rik en Polleken volgde zijn voorbeeld na. Alleen Sooi Ajuin bleef nog een wijle wakker. Met smakkende lippen zoog hij op zijn pijpje.

[p. 86]

Hij hoorde de muizen piepen en de ratten knagen achter zijn hoofd. De lucht was lichtblauw. Sooi Ajuin zag nu duidelijk het troepje kopwilgen, die met kreunende, spichtige takken, de puinen van een verwoeste pachthoeve omsingelden...

Hij lei zijn pijp weg, schoof zijn ransel onder 't hoofd, bleef nog enkele oogenblikken staren naar de doorkorven balken der lage zoldering en sliep toen in.

Plots ontwaakte de Spion. Hij voelde iets onder zijn wollen deken woelen. Fluks sloeg hij een hoek der saargie op, en o wonder, Lowiske, lag met drie jongskens onder haar lijf...

- Ei mannen... mannen, riep de Spion, bezie me dat!

- He!... grolde Polleken... laat me slapen...

- Zie-d-eens, Pol, Lowiske ligt met drie jongskens. En schoone, zulle!

Seffens wist heel de ploeg van de blijde geboorte. Sooi Ajuin ging de heuglijke tijding aftrompetten. De nieuwsgierigen stroomden toe, als eertijds de geloovigen naar het stalleken Bethleëm's. De mannen lieten er hun rust voor.

Tot zelfs Camembert, - de geweldigste onderofficier van 't peloton, - kwam zijn kreeftroode tronie aan 't deurken van 's Spion's schuilhokje vertoonen en vond verteederende woorden.

- Qu'ils sont gentils, zegde hij, en nam één der weeke diertjes in de handen.

- Ils n'y voient pas encore, glimlachte hij.

- Spion, d'r is er eèntje voor mij bij, he?

[p. 87]

- Ze zijn allemaal besproken. Zwierken... Ananders... met veel pleizier, stotterde de Spion, overgelukkig om het mirakel.

- Wie krijgt er allemaal eentje, Spion?

- De Rik, Vodden-en-Beenen, de Tap van 't Rietje. De luitenant had er ook eèn gevraagd, en Sus uit de keuken ook al... Die... moeten maar wachten tot Lowiske nog eens... jongskens heeft.

De oogjes toe, huilerig schreiend, en dicht tegen hun moerken aangesloten, lagen de dierkens te zuigen, gulzig... Van de drie waren er twee zoo zwart als pik; 't andere had een witte vlek op de borst.

Ze waren niet grooter dan een rat. Met rozige tong likte Lowiske haar kroost, waakte met jaloersche kijkers en dreigende tanden op de veiligheid harer versch geboren afstammelingen.

De Spion was heèl en al liefde en bezorgdheid. Twee dagen te reek, trok hij wel een uur wijd om melk. En toen ze terug naar het kantonnement keerden, gelastten de makkers zich bereidwillig elk een jong hondje mee te nemen, in hun knapzak...

De postbode had brieven uitgedeeld en de Drupneus kwam zegevierend de zaal binnengezwierd, gillend:

- 'Nen brief van huis...

- Ja, laat 'ns zien...

- Wacht 'n beetje...

Seffens stonden al de Sinjoren om hem geschaard. De Drupneus brak het omslag open, en las toen met luider stemme, eenigszins bevend van blijde ontroering...

[p. 88]

‘Beste Sjarel,

Ik neem de pen in mijn hand om u te schrijven, alsdat wij nog allemaal in goei gezondheid verkeeren. En wij hopen van u hetzelfde. Daar is weinig werk aan de dok en de haven is zoo leeg als onze zak. De broer van den Bloedpens heeft al drie maanden in 't prison gezeten.

In den Brabo draaien ze nog. Hier en daar loopt er een wijf met 'nen Duitsch, maar dat zijn toch maar slechte vrouwmenschen, Sjarel! Want de goei blijven thuis. Zwarte Fien heeft al twee keeren naar u gevraagd.

Als ge den Voddetromp ziet, zeg dan, dat Korneeltje nog 'nen jongen heeft gekocht, 'nen piot voor de klas van 1935! Hij is zoo gezond als zijn zusterke. En een schoon manneken, dat het is. Parcies zijn vader... Hij kan al bijkans loopen.

Sjarel, soms hooren wij de karnonnen boenken als we op de brug van 't Steen staan. En dan denken we dikwijls dat ge op komst zijt, over den IJzer. En dan zouden we malkaar wel kunnen kussen van blijdschap. Maar ik ben dan ook triestig, Sjarel. Als ik denk dat gij in al dat vuur en die kogels zijt. En dat ge ergens in een gracht ligt, onbegraven met een been af. En dat ge daar dan zoo moederziel alleen ligt, en dood bloedt... Ik bibber als ik er aan denk.

Maar ik hoop dat gij levend zult terug komen, Sjarel... Want ons Jo en ikke, we gaan alle Zondagen een keers offeren in de Preekheeren op de Veemarkt, voor Ons-Lieve-Vrouwke...

[p. 89]

Bij Sooi van Tillo ligt al een vaatje bier klaar, tegen als ge weerkeert, en al moesten we de zilveren kandeleerkens van ons Mie zaliger, naar den Berg dragen, we zullen feesten. En van aan de Groote Markt tot in de Schippersstraat, zullen we paleeren en wit zand strooien, als 't ‘achtste’ opnieuw naar de Falkonkazerne komt.

Sjarel, hier sluit ik mijnen brief, met vele kussen en blijf

Uwe teerbeminde moeder,

Wwe Guldentops.

- Dat's 'n fijn briefke, Drup, zuchtte de Rik.

- Proficiat Voddetromp, lolde 't Zwierken. 't Is spijtig, dat ik geen peter kan zijn.

- 't Is al goed, zei de Voddetromp bitsig.

- Stuur uw solde maar op. Een wijf en twee jong, lachte de Rik.

- En als ze daar niet mee toekomt, dan snoept ze, beweerde Sooi Ajuin.

- Waren we maar thuis... 't Duurt te lang, sakkerde 't Zwierken...

- Bah! besloot de Voddetromp. We zullen er nog gauwer zijn dan we denken.

Eén voor één dropen de jongens vandaan. Drupneus ging een blad papier en een pen schooien, en begon dan een brief voor huis op te stellen.