De blijde kruisvaart

[p. 81]

Hoofdstuk XVI.

- Spion, zei de Voddetromp, 'k vind dat uwe hond zoo vet wordt.

- 'k Geloof het wel, hij heeft jongen òp!

Inderdaad, Lowiske zou eerlang jongskens afwerpen. 't Beestje sleepte den gezwollen balg tot laag tegen den grond en pikkelde slechts kramakkelijk achteraan, tijdens de lange marschen, van het kantonnement naar 't front en vice-versa. Met een vaderlijke teederheid verzorgde de Spion zijn lijdend hondje.

't Was zijn slaapkameraad geworden. Hij sprak er mee lijk met een kind, vond vertroetelend meewarige woorden en spaarde, op zijn dagelijksch rantsoen, de beste hapjes uit. Als er iemand Lowiske plaagde of haar dreigde te schoppen, vloog hij woedend op, stond vechtensgereed om zijn beestje te beschermen.

- Met een teefje hebt ge altijd last, beweerde 't Stropke, die den Spion benijdde...

- Hond is hond, pleitte de Spion, berustend.

Het bataljon bezette nu reeds twee maand den nieuwen sektor. Er waren maar enkele dooden geweest en een twintigtal gekwetsten, de meesten dan nog licht.

[p. 82]

Van Wannes' ploeg echter, waren al de leden ongedeerd gebleven.

- Onkruid vergaat niet, lachten ze...

En nochtans, ze hadden reeds geweldige bombardementen meegemaakt. Bommen, obussen, schrapnels, sommige dagen waren ze op hun loopgraven gebanjerd als een lawine van staal en ijzer, hadden ze de balken der schuilhokjes boven hun hoofd weggebleid, de wallen waarachter de jongens zich verscholen hielden, ondermijnd, er bressen in geslagen. 't Water van den IJzer kwam dan in woeling, deed golven opklotsen die als een zee van pekel over de gebogen ruggen zwiepten.

Angstige oogenblikken, welke hun hart bonzen deden en hun bloed kloppen. Maar toch was er onder de bende altijd één die met een geestigen zet het hachelijke van den toestand wist te verbloemen.

De laatste obus was nog niet afgekoeld of ze gingen er al op uit, met een schupje gewapend, om de koppen der projektielen uit te delven. Bij Straatje vooral was die liefhebberij een ware passie geworden. Die durfde er gemakkelijk op afvliegen in 't volle geweld der beschieting!

Langzaam was er in velen dier kerels een waar misprijzen, een roekelooze verachting voor den dood ontstaan...

Achter 't front leek het wel op een foor, vol barakken en kermistenten. Op de kantonnementsplaatsen waren kinema's, boekerijen, drankloodsen, speelzalen ingericht. Overal bijna, trof men kraampjes aan, waar

[p. 83]

burgers, wier woning vernield of afgebrand was, suikergoed en lekkernijen verkochten, wafelen bakten en pannekoeken! Een geur van smout hing daar in de lucht.

Kroegjes werden in danslokalen herschapen, waar een gedienstige makker harmonika speelde en de jongens sprongen en draaiden.

En de dagen vloden...

Weer ontscheepten er rekruten. Ze wisten met al die jongelingen in de normandische instrukdekampen geen blijf meer, zoo talrijk zochten ze 't leger òp, en zoo ongeduldig verlangden ze hun oudere makkers te velde, te vervangen.

Een dertigtal werden er bij onze kompanie ingelijfd. Ze moesten ‘door de spitskar’ der ouderen loopen die hen met hartelijk geroep verwelkomden.

- Kijk eens Zwierken, zei de Rik, wat een vieze kadee!

Hij wees op een schachtje, nauwelijks een laars hoog. Op zijn smal, vierkant lijf stond een kop als een ballon. Hij had oolijke oogjes, een mond die scheef stond, overluifeld als hij was door een hazenlip. Zijn ooren bengelden van onder zijn klak. Zijn spillebeentjes onder den te kleinen romp, deden hem van verre gelijken op een reiger.

Om zijn overgroote ooren en pijpensteelbeenen, hadden de jonges hem dan ook al rap met een typieken bijnaam omgedoopt...

- He! Stokken-en-Zeilen, hoe is 't er mee?’

't Schachtje lachte fijntjes. Cartouche, 't Zwier-

[p. 84]

ken, Sooi Ajuin, de Rik, de Voddetromp, Wannes, de Spion, heel de ploeg kwam hem bekijken... Maar hij deed of hij er geen zier van merkte, speelde zijn ransel en wapenrusting uit, en nam toen uit zijn knapzak een roggebrood, waaraan hij begon te smullen... De jongens bleven hem nog een poosje beschimpen, zonder kwade bedoeling echter...

- Van waar kom-de gij, maatje? vroeg 't Zwierken.

- Van bachten-de-kupe, antwoordde 't schachtje. Voortaan werd dees schachtje altijd Stokken-en-Zeilen genaamd. Hij openbaarde zich als een der komiekste en lustigste rakkers der kompanie... Hij kon den kreet van velerlei dieren nabootsen, begon 's avonds, wanneer de jongens op hun stroo lagen te revelen, plots te balken, te blaffen, te blaten, te kraaien, te hinniken of te miauwen.

In de loopgraven ook was hij er de man niet naar om te versagen. Zijn lach schalmeide onverpoosd. Hij werd de onafscheidbare maat van 't Stropke en den Hondendief en dit guitige trio zou in de toekomst nog menig vroolijk uurtje aan de makkers der kompanie bezorgen.