De blijde kruisvaart

[p. 76]

Hoofdstuk XV.

- Welnu, Spion, hoe hebt ge Londen gevonden? Groot he!

't Zwierken, de Drupneus, de Voddetromp, de Rik, Sooi Ajuin en de Spion zaten saam in hetzelfde schuilhokje. 't Winterde. De wijde, vlakke landschappen lagen wit-bedonsd met sneeuw en rijm; daarover hing een grijze, wolkige hemel, laag en dreigend. Binnen, in hun houten kotje, bevloerd met klammig stroo, troppelden de jongens omheen een bibberend kaarsvlammetje te samen. Ze hadden hun schoenen uitgetrokken, en hun schier bevrozen voeten in hun wollige deken gewikkeld. Ze verwarmden hun verkleumde handen aan den kop van hun brandende pijp... 't Zilt liep in glinsterende druppels langs het houten, beschimmeld beschot. Bijwijlen wipte er een opgeschrikt muisje over hun beenen. Als een zaagje ruttelde 't geknaag van hongerige ratten achter de balken van hun loodsje.

't Zwierken drong aan:

- Vertel eens wat van Londen, Spion.

- Wel ja, praamde Sooi Ajuin... We hebben nu

[p. 77]

juist een flikkere villa... En we moeten eerst binnen drie uur den IJzer over...

- 't Zal nog al geen beetje koud zijn, meende de Rik. Vier-en-twintig uurkens kloppen!... Ai mij! Als we maar niet vastvriezen...

- Toe, toe... Spion, vertel maar op, zei de Drupneus...

De Spion liet zich ompraten.

- 'k Kwam te Kales aan om 12 o'clock in the morning, zoo begon hij... 'k Liep zoo nijg als ik kon om mijn boot te halen, maar gelijk ik aan de statie kwam was die weg! Ik moest dus een dag te Kales verspelen. Heb ik me daar verveeld! Ge kunt daar niks krijgen dan wat slecht bier... Enfin, den volgenden morgen stak ik van wal. 't Stormde. Ik dacht op sommige oogenblikken dat we naar den kabeljauwkelder gingen... Als we een uurtje in zee waren, lagen er van de twee honderd mannen die aan boord waren, zeker al honderd vijftig ziek.

Meer dood dan levend kwamen we te Folkestown aan... Daar kregen we lekkere boterhammen met een dikke schel hesp van de juffrouwkens van het Rood Kruis... Daarmee was ik dadelijk op mijn stel. Een uur later stoomde ik naar Londen... Daar stonden veel Belgen aan de statie toen de trein binnenbotterde. Ik wist van toeten of blazen. Ik sprak 'nen gardevil aan. Ai-mij mannen, dat zijn nog al kerels zulle, de gardevils van Londen! Groot en dik lijk de Reus in den Ommegank: ze hebben een knuppeltje en als ze dat opsteken blijft al 't gerij als bij

[p. 78]

tooverslag staan. Ge zoudt dat eens moeten zien...

In Londen kunt ge Antwerpen gemakkelijk verloren spelen, zoo groot is die stad. En huizen! huizen! met vijftien en twintig verdiepingen. Ieder huis is precies een kazerne. Maar wat fijn is om te zien: ‘The London Scottish!’ Dat is de koninklijke lijfwacht. 's Zondags, om half-elf, wordt die afgelost. Die mannen trekken op vastenavondzotten...

Met open mond aanhoorden de jongens hun kameraad. Veraf en nabij donderden kanonnen, ontploften obussen en schrapnels. Geweerschoten knalden, soms bij salvo's. De Rik had juist gezien hoe een muisje uit zijn knapzak sprong. Fluks nam hij zijn brood en spijkerde 't met één steek van zijn bajonet in de zoldering vast. 't Zwierken glimlachte. De Rik fluisterde:

- Als ik niet oppas, vreten die afhaalders heel mijn brood op, en dan kan ik morgen over mijnen buik wrijven...

De Spion holde maar door... Hij raakte in vuur en vlam, werd dichterlijk op zijn manier.

Plots bonsde er een projektiel vlak bij de jongens neer. Hun hokje wiegelde onder den slag. Aardkluiten en houtspaanders splinterden op, smakten toen neer met brutaal geraas... Sooi Ajuin wipte recht en loerde naar buiten...

- 't Is vlak nevens den abri, mannen...

Hij had zijn hoofd nog maar nauwelijks binnengetrokken, of ze hoorden al weer een nieuwe obus aanzoeven... Hij ontplofte een beetje verder, in 't water,

[p. 79]

dat ruischend ophoosde. Vlug trokken de jongens hun schoenen aan.

- 't Is tijd dat we verhuizen, meende de Rik.

Snel vluchtten ze, gebukt langs den wal van de loopgracht... De Spion had zijn hondje nog kunnen meenemen...

Van uit Diksmuide kwamen de obussen aangejoept. Ze sloegen hier en daar een abri aan spaanders en beukten gaten in de aarden dammen... Een groote, roode vlam weerlichtte telkens als er een houwitser ontplofte. De jongens rilden van de koude. Ze hadden geen tijd gehad om hun kapoot om te doen. 't Begon te sneeuwen...

Van uit den gesloten hemel dwarrelden de schuimige vlokjes neer, geruischloos... En de vlakte werd als een wit mirakel van ongerepte schoonheid. Heel de aarde geleek op een blank altaar, wachtend op het bloeddruppelend offer der manschappen...

Alover de loopplankjes draafden de brankardiers... Op lichte berries droegen ze de gewonden weg... De avondwinden vingen het droeve geroep der stervenden op, en voerden het mee, wijd, wijd...

- 'k Geloof dat 't gedaan is, zei de Rik, toen ze een poosje ophielden met bombardeeren...

- Ja, 'k geloof het ook, beaamde de Spion.

Ze trokken terug naar hun verbrijzelden schuilhoek. Met veel moeite schoven ze de dwarsbalken wat ter zijde, en haalden van onder de ingestorte planken en zakjes hun schamele uitrusting te voorschijn.

- We kunnen morgen weeral op onzen duim

[p. 80]

zuigen, zei 't Zwierken... Onze diner ligt wel 'nen meter diep onder den grond...

- Hier Lowiske, vermaande de Spion tot zijn hond, die ging snuffelen aan een plasje bloed...

- 't Is tijd om over te steken, verzekerde de Drupneus, zijn boeltje oprapend. Maar mijn geweer is in gruizelementen vaneen...

- Da's niks, zei de Rik, ik heb zout bij...

Ze waren hun ongeluk reeds vergeten en maakten zich gereed om den IJzer over te steken.