De blijde kruisvaart

[p. 72]

Hoofdstuk XIV.

Als de vier rustdagen vervlogen waren keerden de jongens naar de loopgraven weer. Zonder dat ze er acht op sloegen, waren ze alweer met rust.

Dien avond kwam de Spion terug uit verlof. De Rik vooral hunkerde naar zijn komst, want hij had hem een boodschap meegegeven voor één zijner vrienden te Londen. De bedrijvigheid der jongens vulde de barak met een dof geroezemoes. Eenigen schreven brieven. Anderen zaten te kaarten of goten ringen uit stukken aluminium. Vol aandacht bogen ze zich over fornuisjes en kroesjes, waar ze het kokend metaal in smolten. Ze gebruikten allerhande gereedschap: een stel vijltjes, een hamer, tangetjes, zaagjes, tot zelfs een ijzeren bankhaakje.

Met elsjes etsten ze naam en jaartal in die rudimentaire kleinoodiën.

't Zwierken, Sooi Ajuin en 't Kiekenpootje vingen hun luizen. Ze hadden hun hemd uitgespeeld en zaten te kraken dat de spijs soms tot op hun kaken spatte! Heel hun borst lag open: bloedige schrammen van nijdige nagels...

[p. 73]

- Dat zijn er zeventien, zei Sooi Ajuin, een dikke luis plettend tusschen de duimen...

- 'k Heb er van morgen één gepakt, die viool aan 't spelen was op mijn rug, loog 't Kiekenpootje.

- Gisteren heb ik een luis gepakt met 'nen doek aan heur kaak, snoefde Vodden-en-Beenen.

- Dat ze tegen die vuiligheid, toch geen middeltje vinden he, waagde Vodden-en-Beenen ontmoedigd... 'k Heb zelf al van alles beproefd: kamfer, insektenpoeder, maar 't baat niemendalle.

- 'k Heb ik een goed systeem nu, bofte 't Kiekenpootje, ironisch glimlachend.

- Welk systeem? vroeg Vodden-en-Beenen, nieuws gierig.

- Systeem Kneip! Ge zet de mannekens apart en de wijfkens... En dan kunnen ze niet meer voortkweeken. 't Is zoo simpel als 't groot is!

- En hoe komt het dan, dat gij er nog zooveel hebt, spotte Sooi Ajuin terug.

- Ik houd van dieren, zei 't Kiekenpootje gemelijk.

- En zoo, lustig en welgezind, doorworstelden de jongens de lastige fazen van hun oorlogsleven. Vele menschen denken den oorlog dan alleen verschrikkelijk als er kogels fluiten en obussen ontploffen. Ze vergeten, dat voor ons soldaten, de moreele kwellingen minstens zoo groot waren als de lichamelijke...

- Mannen, riep Vodden-en-Beenen, dezen avond komt de Spion terug he!

- Ja, knikte de Rik! 'k Ben eens kurieus of hij mijn kommissie zal bol gewerkt hebben.

[p. 74]

Tegen den avond begon het te motregenen. 't Was al gauw pikdonker... De jongens begaven zich dan ook vroeg ter ruste.

De Rik, Vodden-en-Beenen. 't Zwierken en de Drupneus bleven den Spion opwachten. Om den tijd te dooden, speelden ze kaart.

- 't Is al elf uur, en de Spion is er nog niet, zei 't Zwierken.

- Hij zal weggewaaid zijn, onderstelde de Rik.

- Zijn boot is misschien getorpedeerd, opperde't Zwierken somber...

- 'k Ga slapen, besloot de Drupneus.

- Ik ook.

- Ik ook dan.

Ze rolden zich in hun deken en bliezen 't kaarsje uit. Maar ze lagen nog niet fijn neer, of daar hoorden ze buiten een hondje keffen en de stem van den Spion die vermaande:

- Koes... Lowiske... koes... Ge... ge... z... zult de... de... mannen wakker maken.

De deur der barak botste open en de Spion zwijmelde binnen. De Rik stak licht op. De Spion was onder zeil. Hij waggelde. Aan een touwtje had hij een zwartgrauw hondje loopen. 't Beestje hijgde van vermoeienis... De Spion zat als in een sloester van slijk. Zijn broek was gescheurd op den rechterkniebol.

De Rik stond paf.

- Awel, Spion...

De Spion keek op, herkende zijn vriend...

[p. 75]

- Ha, Rikske, bralde hij... 'k Ben een... een... bitje zattekens!

De Spion liet een vuil opengescheurd pakje zien, stak het in de lucht, hakkelde:

- Een... p... pak... pakske voor u Rik.................

De Rik sprong overeind.

- Hik! Hik! deed de Spion... Rik... Hik!... 'k Heb... hik! hik!... den... hik! Wat... hik! zegde... hik! van... mijnen... hik!... hond... hik!

't Zwierke, Sooi Ajuin, Vodden-en-Beenen, waren nu ook wakker.

De Rik hielp zijn makker naar kooi. Met schoenen en klak kroop de Spion op zijn stroozak. Het hondje vlijde zich naast hem neer.

In het pakje dat de Spion voor hem meegebracht had, vond de Rik een plumpudding, maar zoo wak als een spons van 't slijk!

's Anderendaags, bij zijn ontwaken, zei de Spion:

- Rik... 'k heb nog een pak boter bij ook... Maar - in den binnenzak van zijn kapoot tastend - sapristi... Rik... al de boter is aan mijn kleeren geplakt...

- Zou de nu toch niet dood vallen! morde de Rik!