De blijde kruisvaart

[p. 67]

Hoofdstuk XIII.

Moe, kreupel, beklodderd van onder tot boven, de stoppelbaardige gezichten bespritst met slijk, kwamen ze dien nacht terug uit de loopgraven. Geruischloos waren ze opgekraamd. Maar zoodra ze langs de baan de versche, dampende soep in hun lichaam hadden gelepeld, brak hun blijdschap los in luid gebral van liedjes en geroep van stemmen. Ze staken een pijp op en dachten al niet meer aan de doorgestane ellende. Algauw echter verstierf 't gedruisch; de jongens stapten stilzwijgend aan, verrast door hun eigen lusteloosheid. Ze waren te moe en hoe langer ze marcheerden, hoe zwaarder de ransels begonnen te wegen.

- Oef! zei de Rik, het kantonnement binnentredend en zijn boeltje neersmakkend, 'k geloof dat er 'n jonge olifant in m'nen zak zit. Is me dat zweeten!

- Mijn ruggegraat is gebroken, jankte 't Zwierken.

Op een, twee, drie hadden de mannen hun plaats uitgekozen en stormenderhand een hoop stroo opgebusseld, waarop ze einde adem neervielen...

- Zou on... onze congé...n... nog niet b... b... bi... binnen gekomen zijn, stotterde de Spion.

[p. 68]

Sooi Ajuin zei half vakerig en met een rillend geeuwtje:

- Ga-de op reis, Spion?

- Ba ja 'k! Waarom niet?

- Peter zijn? vroeg Sooi Ajuin.

- Ha!...

Al de kerels ronkten lijk bietjes. De Spion stak nog een sigaretje op, bleef een tijdje wemelen en sliep dan in...

's Anderendaags riep de sergeant van dienst:

- Les hommes qui vont en congé doivent se rendre au rapport du médecin...

- Allo, Spion, hoort ge 't? riep Cartouche. Naar den doktoor.

- Waarom?

- Wel... om te zien of alles in orde is, verklaarde Vodden-en-Beenen.

- Zoò! deed de Spion, begrijpend.

's Avonds mocht hij weg. Bij ieder ging hij wat bedelen.

- Drup, krijg 'k uwe kepi? Zwierken, mag 'k uw broek aanschieten? Cartouche, leen m'uw vest, toe, jongen.

Goedschiks leenden de jongens mekaar 't beste stuk uit hun kleerkast. Ze stelden er prijs op, eens uit de modderige loopgraven, ordentelijk voor den dag te komen.

Toen de Spion optrok, riep Cartouche hem nog vermanend na:

- Opgepast, he! Spion, dat we geen klachten hooren.

[p. 69]

- N... neen, lachte hij en pijlde er haastig van door.

Door 't vertrek van den Spion dachten de jongens aan hun eigen bloedverwanten. Ze zagen de toekomst juist niet als een zonnig landschap.

De Voddetromp lag ziek op zijn stroo. Hij rilde van de koorts en had geen eetlust. Straks zou de dokter komen. Heel de bende zat omheen den zieken makker geschaard.

- Hier jongen, een poeder in te nemen vòor elken maaltijd.

Dan tot den brankardier die hem vergezelde:

- Mettez de la teinture d'iode sur sa poitrine. Il sera exempt d'service.

De brankardier knikte, haalde een bruin fleschje en een penseeltje te voorschijn, zei toen tot den patiënt:

- Hef uw hemd òp...

De Voddetromp ontblootte zijn breedgewelfde, harige borst. Hij bibberde bij de ether-kille aanraking van het vocht.

't Water liep uit zijn oogen.

Toen nog enkel 't Zwierken, de Rik en Vodden-en-Beenen naast hem stonden te lamenteeren, murmelde hij, bedeesd:

- 'k Zou wel wat warme melk willen. Maar 'k heb geen centen!

De makkers scharrelden mistroostig in hun leege zakken. Ze hadden zoo graag hun makker geholpen maar ze bezaten zelf geen kwaden penning meer. En binnen twee dagen werd de soldij eerst uitbetaald. Ze bezagen malkaar verlegen, hulpeloos.

[p. 70]

Blauwbekkend, klapperend lag hun kameraad op zijn vochtigen bussel stroo.

- Melk? weifelde Rik.

- Ja, 'n beetje maar, om m'n lippen nat te maken.

Sooi Ajuin had 't juist gehoord.

- 'k Zal ik u melk bezorgen, 'nen heelen stoop, pochte hij. Maar ge moet wachten tot dezen avond.

De Voddetromp bedankte. En 's avonds, als al de jongens reeds rustig te sluimeren lagen, stonden daar plots vier kerels op, zwijgzaam. Buiten gierde de storm; de regen kletterde tegen de houten beschotten der barak.

Sooi Ajuin, de Rik. 't Zwierken en Vodden-en-Beenen trokken om melk. Ze hadden een emmer gepikt in de keuken en togen door den donkeren nacht naar het eenige boerderijtje, dat in den omtrek nog bewoond werd. In de stallingen hoorde ze de koeien loeien, en met de ijzeren kettingen rammelen tegen hun kribbe...

- Zouden we er gemakkelijk binnen kunnen? fluisterde de Rik.

- Ja, ja... We hebben maar een klink op te lichten en we zijn binnen. 'k Ben overdag al eens komen piepen, daar staat een beestje in den hoek, met 'nen uier lijk 'nen meloen. En van melken ken ik iets hoor, bofte Sooi Ajuin.

- Als ze ons maar niet betrappen, meende Vodden-en-Beenen.

- Hoe betrappen? schold Sooi Ajuin; wel verdomd we vechten er voor. Dank aan ons heeft die boer zijn koeien nog! We mogen dan toch wel een beetje van

[p. 71]

zijn melk hebben zeker, om een makker uit den nood te helpen? 't Ware dát maar te kort...

Zonder lawaai raakten ze in de stallingen; de waakhond had niet eens geblaft...

- Steek de kaars aan, beval Sooi Ajuin.

De koeien wendden hun kop om, en keken met domme, glazige oogen naar de vreemde nachtridders...

- 't Is deze, zei Sooi Ajuin, een melkkoe over de schoft strijkend.

De Rik bleef aan de deur staan op den uitkijk. Met rappe vingers begon Sooi Ajuin aan de malsche tepels van den rozigen, gezwollen uier te persen. Hij zat er op zijn hukken bij. De melk spoot wit en stroelend in den emmer en schuimde... 't Beest liet zich gewillig betijen.

- 't Is voor 'nen zieken soldaat, fluisterde 't Zwierken en de koe schudde den goedigen kop, alsof ze begrepen had.

Zonder incidenten keerden ze huiswaarts.

- Voddetromp... Voddetromp...

- Ja... antwoordde de Voddetromp die piepwakker lag.

- Hier is melk, zei Sooi Ajuin, voor heel uw familie...

Met gulzige teugen dronk de zieke van de versche melk. Daarna vulden de jongens hun eigen veldflesch en droegen ze den emmer weer naar de keuken.

Sooi Ajuin jokte na 't afgedane rooftochtje:

- En dan zeggen ze dat 't bij den troep niet goed is!