De blijde kruisvaart

[p. 61]

Hoofdstuk XII.

- Da's nu al twee dagen dat we hier den onnoozele uithangen, zei 't Zwierken.

Hij zag er bleek uit in 't rauwe morgenlicht en was beslijkt tot in den nek.

- En zoo maar altijd regenen, morde de Drupneus.

Heel het komplotje zat bijeen in een stuk loopgracht. De kerels hadden zeildoeken tentjes over hun hoofd gespannen. Maar het water sijpelde er toch door.

- 'k Geloof dat we allemaal 't flericijn zullen hebben binnen een jaar of vijf, meende Sooi Ajuin.

- Bijlange niet, beweerde Wannes. Daar is niks zoo gezond als 't leven in open lucht.

- 'k Heb ik zoolang buiten geslapen, zei 't Kiekenpootje, toen ik op trimard ging in 't Fransche.

- Ja, ja, onderbrak 't Zwierken, gij, maar alleman is geen vagebond.

- Bah! schokschouderde 't Kiekenpootje geërgerd, ge zijt gij toch ook geen zoon van 'nen baron.

- Ze moesten nog vechten lijk in den ouwen tijd, oordeelde de Voddetromp. Man tegen man, met kruismessen en bijlen. Dat zou ten minste een leventje

[p. 62]

zijn! Maar nu... Maanden en maanden malkaar begapen, uiteengeslagen worden door 'nen obus... die ze ergens op twintig kilometer van hier hebben afgeschoten! 'k Wou dat ze morgen zegden: mannen, we gaan d'r naar toe met de bajonetten!...

- Ge weet, mannen, dat we van avond den IJzer overtrekken he, waarschuwde Wannes. We trekken naar de kleine posten. Opgepast!

- Laat ze maar komen, korporaal, kraaide Sooi Ajuin manhaftig. We zullen ze goed onthalen...

Geweerschoten knetterden zoo een beetje overal.

't Zand spetterde boven de jongens hun hoofd uit de zakskens. De kanonnen lieten zich ook niet onbetuigd. Toen een obus wat dicht naast het groepje viel, meesmuilde de Spion:

- Gaan ze nu de menschen nog niet gerust laten als 't regent!

Onze batterijen riskeerden af en toe ook een schot. Met groot gedruisch ontploften de projektielen op 't verbrijzelde Diksmuide... Zwarte wolkjes poeierden boven de ingestorte buizen.

- Smakelijk, Frits, zei de Drupneus. Hij zal het niet te koud hebben in zijnen molen.

Te Diksmuide hadden de Duitschers van de bloemmolens een ware vesting gemaakt in gewapend beton. Daarin scholen scherpschutters, die de jongens in de flank bestookten. Als ze wat te veel schoten met de geweren uit Diksmuide, zeiden de jongens:

- Frits zit weer op zijnen molen!

Tegen den middag hield het òp met regenen. Eén

[p. 63]

bedeesd zonneken kwam door een berst van 't wolkenschof loeren, wierp wat klatergoud over het afgespoelde aardrijk.

- Ge hangt vol perels en diamanten, bewonderde Wannes, toen 't Zwierken recht kroop en in het volle licht stond...

- Mijn voeten zijn lijk sponsen, zei Sooi Ajuin.

- Wat uur zouden w'al hebben? vroeg 't Zwierken.

- 't Zal seffens wel slaan op den kerktoren van Diksmuide, spotte 't Kiekenpootje...

- 'k Zie ze vliegen, doddelde de Spion, over zijn hongerige maag wrijvend...

- Ik ook, klaagde de Voddetromp.

Ze grabbelden beiden naar hun natten knapzak...

- Een stuksken brood met 'nen boterham smaakt altijd, zei Wannes, glimlachend.

- Wel... wel... Nondedoeme!... brieschte de Spion... Ha, na... heb... hebben ze d'helft van m'n brood opgefret... Die... sme... smerige ratten!

Inderdaad, ratten hadden een groot gat in 't kruim van zijn brood geknaagd. Mismoedig brak de Spion de harde korst, at met lange tanden.

- 'k Heb nog een doos Plata, troostte Wannes. Hier, Spion...

Met den punt van zijn bajonet stak de Spion de doos blikjesvleesch open, peuterde toen met zijn zakmes aan 't ingelegd goedje. Hij werkte de kluifjes binnen met een slok koude koffie. Heel de bende kauwde.

En ook deze dag vlood heen...

's Avonds stak heel het stelletje den IJzer over.

[p. 64]

Heel den nacht waakten ze. De loop van hun geweer gloeide.

- 'k Zou wel een druppelken willen, korporaal, zei de Voddetromp, toen Wannes naar hem toekroop om te vragen of alles in orde was...

- Straks, beloofde Wannes, als we afgelost zijn...

Toen ze 's morgens van de wacht kwamen, verkleumd van koude en regen, en bijeengetrost als altijd, een lustige pijp zaten te rooken, juichte de Spion:

- 't Avond zijn w'er van af, mannen. Laat ze maar doen. En morgen ga 'k in congé!

- In congé?

- Ja, ja, naar Londen. 'k Heb daar 'n suikeren nonkeltje zitten die uit Antwerpen gevlucht is. Hij had altijd gezegd dat hij er van door zou gaan als de Duitschers Antwerpen inpalmden... Alleman is niet even stout!

- En nonkel Frans ging liever loopen dan bang te zijn!

- Wat gelukkige tap, benijdde Sooi Ajuin. 'k Heb ik nergens familie zitten, om eens op te zoeken...

- Wel, doe gelijk de Tap-van-'t Rietje. Die is naar Parijs geweest, bij een rijke madame. 'k Geloof zelfs dat ze op een kasteel woont... En goed dat 't er was! Alle dagen gebraden kiekens en wijn...

- Hoe dat? watertandde Sooi Ajuin.

- O! dat is simpel... Ge moet maar eens in 'n Fransche gazet zien. Daar vinde altijd menschen die 'nen piot in congé willen ontvangen.

- Korporaal, zei Sooi Ajuin met klem, ge moet

[p. 65]

eens 'nen schoonen brief voor mij schrijven, he!

- Bij ja 'k, antwoordde Wannes, ik wil wel...

Heel den dag werd er over niets anders meer gesjauweld dan over verlof en reizen. Ze spraken over Parijs en Londen. 't Kiekenpootje, die ook te Parijs geweest was, wist weer wat te vertellen.

- 'k Werkte daar aan 'n ijzeren afdak, zei hij... 'k Verdiende grof geld en pakte 'n slokje op tijd... 't Bier kost daar heel duur; 'k dronk gewoonlijk 'n bistouille...

Over mijn logement woonde een pront meisken. Ze knikte altijd zoo vriendelijk als ze me zag. Was me dat een lief poezeken! Ge kunt gemakkelijk begrijpen hoe verliefd ik er op werd... Eens op 'nen avond, 't was juist Zaterdag, vroeg ik of ze niet eens mee uitging. Ze stemde toe. 'k Waschte mij, trok mijn paaschbest paksken aan en zette uit, met mijn aanvallig vriendinneke... We gingen eerst naar den cinema en dan naar een danszaal, een zaal gelijk 'n paleis, vol spiegels en vol muziek. 'k Had al een koppel flesschen sjampieper betaald. Van tijd tot tijd neep Jetje - Georgette heette ze - eens in mijn pollen, dat 'k er aardig van werd... Ze fezelde dat ze me geren zag, en dat ze gaarne 'nen nieuwen sjaal zou gehad hebben... Ik stopte haar twee stukken van vijf frank in dehanden en ze bedankte me met 'nen kus... 't Was bij den tweeën toen we opkraamden... Ik wist niet goed mijnen weg in den donkere en zij ook niet, beweerde ze...

- En hoe zijt ge dan 't huis geraakt? vroeg 't

[p. 66]

Zwierken nieuwsgierig, toen 't Kiekenpootje even ophield om een versche pijp te stoppen.

- Wel, dan hebben we samen gewacht tot het licht werd, beuzelde 't Kiekenpootje, maar waar ergens, ja, dat ben ik vergeten...

De jongens knipoogden tegen elkaar. De avond viel. Een beetje later riep een stem... uit het graf:

- En tenue les hommes, pour la relève!