De blijde kruisvaart

[p. 49]

Hoofdstuk IX.

De jongens lieten de kiekens vrij rondflodderen op 't neerhof en respekteerdea 't boerderijtje omdat de pachter vrijgevig was. Hij noodigde hen soms uit op een potje warme koffie bij hem thuis en gaf hun al eens wat groente uit zijn moestuin ten beste.

't Was hun laatste avond nu. Morgen trokken de jongens weer verder op. Ze zaten bij 't boertje in de keuken 't afscheidsdruppelken te drinken. De wandklok tiktakte rustig. 't Open haardvuur deed den koperen slinger glimmen.

- 'k Heb gehoord dat ge naar Diksmuide gaat, zeurde Peken.

Peken, zoo noemde men den vader der hospita. 't Was een leuk ventje, 't vel vol gleuven en rimpels, met een satersch bokkebaardje en op zijn wipneusken een gulden bril, scharlings. Den geheelen dag vlocht hij manden. Vinnig nog verwerkten zijn vingers het buigzame riet, snokte en klopte hij met het houten hamerken op de paanders.

Daar niemand antwoordde, herhaalde hij zijn vraag:

- Ga jeunder toch naar Diksmuide?

[p. 50]

- Ja 't, zei de Spion.

- 't Is daar niet van de poes, hé?

- Och, we zijn er al zoo dikwijls doorgekropen, meende de Spion gelaten...

Na een poosje weifelde Peken weêr:

- Hoe lang gaat dat spelletje nog duren?

- Tot 't gedaan is, vroolijkte Wannes, die nu korporaal was.

- 't Is toch geen doeninge alzoo, meende de hospita.

- Bah! zoolang d'r leven is, is er hoop, beweerde Vodden-en-Beenen.

- 't Schijnt dat je in Diksmuide niet ver van malkaar ligt, waagde de boer.

- Wel, loog Wannes, daar kunnen we met de Duitschers hun haar trekken!

- Zóó, lachte Peken.

De borrelkens stonden leeg op tafel.

- We zullen er nog maar eentje pakken, bofte de boer. 't Is van 't patersvaatje! En welgezind hief hij 't jeneverkruikje op en schonk voor alleman nog een druppelken in.

- Op één been kunnen we niet gaan, besloot hij.

Er werd geklonken op de gezondheid van den boer en zijn wijf, en den peiselijken afloop der gebeurtenissen. De tongen weekten los. Er werd gezwetst en gelachen. Niemand was triestig; de jeugdige kerels allerminst. Wat kon het hun schelen of ze naar Diksmuide gingen of naar Kongo. Altijd nieuwe avonturen verlangden ze. Ha! 't dekselsche loopgravenleven was

[p. 51]

niet naar hun zin. Altijd koest blijven, geduldig afwachten...

- Met de vrinketten d'rop! zei Sooi Ajuin.

- Ja, ja 't, raaskalde 't koor der kamphaantjes. Er op los!

- Mannen, 't is tijd om te gaan slapen, hé? zei het boerken toen de klok tien uur sloeg, en de kerels al te geweldig op hun stoelen begonnen te schommelen.

- Ja 't boer, we kramen op!

Ze slurpten hun borreltje uit. Daarna deinden ze weg over 't donkere neerhof. 't Boerken hoorde ze nog zingen van:

‘En we zijn van de klas
en we drinken een glazeken...’

- Felle kerels, bewonderde Peken. Als ik niet zoo versleten was, 'k werd ook soldaat!