De blijde kruisvaart

[p. 40]

Hoofdstuk VII.

We zouden dieper het land intrekken. De groote rust liep ten einde. We zouden arbeiden gaan aan nieuwe verschansingswerken.

Op een morgen rukten we op, met volle muziek. De schooljeugd deed ons uitgeleide. Hier en daar wuifde een deerne met haar zakdoekje tot afscheid. De jongens knipoogden schalks.

We betreurden allen dat we 't aangenaam badstadje verlaten moesten. We hadden er toch zooveel pleizier gehad! Nu trokken we verder het binnenland in. 't Was uit met 't lied van de zee en 't zonnekloppen in de duinen.

Uren lang marcheerden we. Ons gelaat zag zwart van stof en zweet. Er waren jongens die hinkten. We voelden de bleinen van onze zolen openbarsten, en 't leer der schoenen pijnlijk en folterend om de gezwollen voeten spannen.

- 'k Zie ze vliegen, beweerde 't Zwierken, al had hij langsheen den weg al een half brood opgeknabbeld.

- We zijn er bijna, troostte ik, nog een beetje geduld en we zitten aan de soep.

[p. 41]

Na zes uur gaans raakten we ter bestemming. Het viel nog al mee. We zaten toch niet heelemaal in de wildernis.

't Was zelfs een vlijtig, net dorpje, met lage huisjes waar alleen de klokketoren van een klooster boven uitpuntte, als 't waterstraalken van een fontein, in een mosgroene, steenen kom. De roode pannendaakjes vlekten kleurig en stemmig op 't hemelsblauw. Rookvegen spiraalden uit lage schoorsteenpijpen op.

't Was juist Zondag. Een klokje klepte. Opgedirkte boerinnekens, die naar 't lof trokken, een dik kerkboek in de hand, loenschten naar de voorbijtiegende rakkers. Hier en daar slenterde een lummelachtige kerel. Als hij er wat struisch uitzag, monsterden de afgetobde jongens hem boosaardig en moedwillig.

- Die zou best 'n geweer kunnen dragen, morde Vodden-en-Beenen, telkens als hij zoo'n exemplaar ontmoette.

De jongens hadden een hekel aan de burgers.

- 't Zijn afpersers, bloedzuigers, vloekte Vodden-en-Beenen. Ze moesten die uitbuiters ook òproepen, meende hij.

- 't Zal wel komen, suste de Voddetromp dan. Alleman zal mee moeten vechten. De gazetten schrijven het.

Zoo kletsten ze als ze mistroostig waren en het spleen hen te pakken kreeg. Ze dachten niet aan het onontbeerlijke werk op den akker, aan het volk dat er noodig is om het land te beploegen en te bezaaien, de oogsten in te halen. 't Kon toch niet van den hemelschen dauw komen!

[p. 42]

Onze kompanie werd op een klein boerderijken ingekwartierd. We konden het niet beter treffen.

- Ziet eens, jubelde 't Zwierke, wat schoone kiekskens! Hij snoof gulzig, als werd hij de reuk gewaar van een gebraden kip.

- Daar zullen er hier hun pluimen laten, zei de Spion. En instinktmatig trok hij zijn mes.

- 't Zal feest zijn, gilde Vodden-en-Beenen, in verrukking. 't Is juist kermis op mijn parochie.

- Zouden we niet eens op patroelje gaan? vroeg Cartouche, na de soep.

De mannen knikten bevestigend, al waren ze doodmoe. Heel het ploegje van Cartouche bolde er van door. Ze dronken een pintje en bleven watertandend, voor de winkelramen gapen. Ze lieten mistroostig de schaarsche muntstukken in hun broekzakken rinkelen en... slenterden verder.

- 'k Heb goesting op pudding, snoefde de Ajuinboer.

- Ik ook, spotte 't Zwierken. Maar 'k heb geenen tijd.

En hij bewoog zijn vingers als iemand die geld telt.

- 'k Zal maar 'nen muntenbol pakken, lachte de Dood-op-Stelten, en hij stopte een kloddeken tabak in zijn al te wijden mond.

't Duisterde reeds toen ze naar hun kantonnementen weerkeerden. 't Miezelde. De pet tot over de oogen en den kraag van hun kapoat hoog òp, plodderden de jongens door den modderigen weg naar het boerderijtje. In de verte bromden kanonnen, schichtigde er

[p. 43]

bij poozen een weerlicht door den nacht, als er een vuurpijl opschoot.

't Boerken stond op den drempel een pijp te rooken. Als de jongens voorbijkwamen, mompelde hij angstvallig:

- Goeien avond!

Achterdochtig keek hij ze na, riep toen nog vermanend:

- Niet rooken in het stroo, he mannen!

- Neen, neen, antwoordden de jongens, de open poort der schuur binnenstrompelend. Moe vielen ze neer op hun dunnen bussel stroo.

Ze hoorden den regen tokkelen op het afdak, buiten. Als ze bijna allemaal sliepen, meesmuilde het Zwierken nog:

- 't Regent op mijn verdommenis.

- Da's niks, suste Cartouche gelaten, dan zij-d'al gewasschen tegen morgen vroeg...

's Anderendaags, zoodra de jonge, kamplustige haantjes op het erf den dag openkraaiden met hun gekoekeloer, kropen de mannen uit de veeren. Ze gingen om koffie en ontbeten...

De boer kwam in de schuur, een riek op den schouder en zei goedzakkig:

- Mannen, als g'eulder binst den dag in 't waschkot wilt zitten, dan moogt ge, hoor! Daar is een schouw, om vuur te maken.

De Rik en de Spion zaten als van de hand Gods geslagen. Vuur! Ze zouden kunnen een vuurtje stoken! Stoken dat de gensters uit het dak sprongen... De Rik kwam het eerst tot bezinning en antwoordde, geestdriftig:

[p. 44]

- Ja, baaske da's eerste klas!

De Spion haalde zijn bijl voor de pinnen en tierde:

- Brandhout!

Daar togen eenige mannen op zoek naar hout. Een kwartierken later kwamen ze aangesleept met een halven boomstronk.

- Daar ligt een omgewaaide boom, hier wat verder, verklaarde de Voddetromp, zegevierend, waar we minstens een week van kunnen stoken.

Van dat oogepiblik af werd het waschkot de vergaderplaats van het komplotje. 't Seizoen was er nu toch niet meer naàr, om 's avonds uit wandelen te gaan in 't dorp. 't Regende en waaide gedurig en ze verkozen gezellig bij 't vuurtje te blijven kouten...

Ha, hoe menig vroolijk uurtje werd daar niet gesleten! De pijpjes dampten er, de tongen ratelden er op los, terwijl de Rik en de Spion, met opgestroopte hemdsmouwen en gloeiende koppen, bonkige houtblokken in het open haardvuur smeten, dat de vlammen bijna langsheen hun broekspijpen likten!