De blijde kruisvaart

[p. 12]

Hoofdstuk III.

Onze kompanie was misschien niet zoo heel gerieflijk gehuisvest, maar wat een mooi uitzicht hadden we niet, als we 't berd van de vierkante vensters openschoven en over den rug der duinen heen, den kant der zee uit keken!

We lagen in een houten barak. Nauwelijks hadden de soldaten hun plaatsje uitgekozen, de uitrusting van hun lijf gezwierd, of ze speelden kapoot en jas uit en het timmeren begon. Hier werd een plank uitgebroken, daar een balk gekloven, ginds een lat doorgezaagd. Er werd gegekscheerd en geroepen, gefloten en gezongen, gestampt en geduiveld, dat het gebinte er van daverde. Een helsch alarm! 't Duurde niet lang of alles was netjes uitgepakt en gerangschikt. Ondertusschen galmde 't onder de lage zoldering van blijde liedjes, waarvan de jongens a capella 't refrein meebrulden.

Ik had alles, ouder gewoonte, voorloopig maar aan kant gesmeten en met stille trom trok ik er vandoor. Ik spoedde me naar 't strand. Als een schooljongen met verlof, zoo wild, buitelde ik in 't zand,

[p. 13]

liet me holderdebolder van een heuvel rollen, tot ik buiten adem in 't zand liggen bleef, onbeweeglijk en turend in 't kruis van de wijde, open hemelen waar donzige wolkjes in schipperden. Hijgend bleef ik liggen; was het mogelijk zoo onbezonnen, zoo gek te doen?

De avond streek neer. Wat scheen het me zoet daar alleen langs het strand te loopen, ver van 't oorlogstumult. De wind deed de panden van mijn kapoot flabberen. Schelpjes kraakten onder mijn zool. Hier en daar vlekte een zeester, kwijlerig. Muzikale golfjes proestten met een lach van schuim over het geribbelde strand...

Ik herinnerde mij zooveel aangename uurtjes, zag me zelve weer als kind op het strand. En later, veel later, toen ik leerde dansen in mijn studententijd en tot middernacht in de bierkneipen boemelde, waar een orkest van hagelblanke vrouwtjes, zigeunerwalsen speelde op ontroerde violen en cello's. 't Mekaniek dansorgeltje van Serafien was nog in de mode, en in de maanlichte nachten, tot een gat in den morgen, werd er geflikkerd...

- Hallo!

Ik schrok op. Lachend kwam mijn broer daar aangetreden.

- Een sigaretje?

- 'k Wil wel.

Op 't dorpstorentje begon het klokje te luiden. Broer en ik wandelden langzaam naar onze barak terug. 't Brandend vuurkooltje onzer sigaretten, was als een lichtdrop in den donkere. Boven ons krijschten

[p. 14]

meeuwen in luie vlucht. Veràf stegen vuurpijlen op, die met sierlijke boogjes wegdreven. Af en toe, van op de zee, zagen we 't zoeklicht van een monitor zigzaggen over de watervlakte en de kust.

Toen we weerom in 't dorpje belandden, pinkelden sporadisch een gaslantaarn, een olielampje. De herbergen waren bezet met soldaten. 't Bier kroesde in de pinten en de jongens gekten met de deernen. Dien avond keerden allen spoedig... huiswaarts. Toen broer en ik onze schuilloods binnentraden, hoorden we juist de retraite blazen.

We staken een kaars op, beredderden ons boeltje, aten nog een beet en kropen dan onder de dekens.

- Goên avond, fluisterde mijn broer, de kaars uitnijpend.

- Goên avond.

De stilte viel in, afgebroken nu en dan door een drinkebroer, die binnenzwijmelde en sjagrijnig een liedje verminkte..