De blijde kruisvaart

[p. 8]

Hoofdstuk II.

Bij 't geschetter der trompetten trok het bataljon het dorpje binnen. Van ver reeds, op de stoffige baan, hadden de jongens 't klokketorentje bespeurd, dat zich van lieverlede duidelijker afteekende boven de lage huisjes, waarheen eenieders verlangen nu reikte, na den langen tocht.

Toen de koperen schal door de nauwe, bochtige straten bazuinde, kwam er plots leven in de rustige woninkjes. De witte gordijntjes werden voor de vensters weggeschoven, de deurkens piepten open en de lui drentelden naar buiten. De kinderen kwamen aangehuppeld, en rij aan rij, dansten ze voor de blazende muzikanten uit, hun vreugde lucht gevend in hel geschater. Oude wijvekens verwelkomden de troepen met tandeloozen mond. Ambachtslieden staakten even 't werk, schoven uit winkel of werkhuis, en bleven op den dorpel stilzwijgend 't spektakel der voorbijtrekkende soldaten aanschouwen. Vrouwen stonden glimlachend in 't open raam te heupwiegen, een borelingsken op den arm of een kleuter op de schouders geheschen. Jong en oud schoolde te saam, overweldigde

[p. 9]

de steegjes, snaterde en tierelierde wijl de soldaten flink in den stap, de gebronsde koppen opgeheven, de borst uitgezet, met blinkende geweren, de bajonet op den loop, defileerden voor den majoor, die van op zijn hoevenklepperend ros, onbeweeglijk de gelederen gadesloeg, en van tijd tot tijd, een profijtig knipoogje ten beste had voor een onberispelijk luitenantje.

Er werd halt gemaakt. Op een amerijtje stonden de geweren aan rotten, hadden de jongens hun ransels neergesmeten, een bete broods genut, een pijpje gestopt. De officieren hadden zich om hun majoor geschaard, terwijl de straatbengels, nieuwsgierig en stouter reeds, gemeenzame praatjes hielden met de soldaten, sigaretten schooiden of bedeesder weliswaar, de wapens bevingerden.

't Deed de jongens deugd wat uit te blazen. 's Nachts hadden ze de vuurlinie verlaten, maar 't verlangen naar de lange rust, die in uitzicht was gesteld, ver van 't gebulder der kanonnen, in de open, vrije lucht, had hun spieren gestaald voor den langen marsch. Ze hadden gezongen en gefloten op hun zeven gemakken aanstappend, tot de zon en 't opgewaaide stof der baan hun keel droog geschroeid hadden, en de riemen van hun ransel hen door 't vleesch van de schouders begonnen te snijden. Uren en uren slefferden ze voort, tot ze eindelijk aan een bocht van den weg, het dorpje ontwaard hadden. Ze zagen hoe de zon schitterde op 't vergulde haantje der torenspits en hoe de roode pannendaakjes één voor één zichtbaar werden en de groene vensterblindekens al heller

[p. 10]

vlekten op het vlak der gekalkte muren en hoe weidsch over deze landelijke schilderachtigheid, de bogen der namiddaghemelen spanden.

Hoe dichter ze naderden, hoe lichter en zwieriger hun stap werd. Hoop brak zich de baan in hun tijdelijk verbitterd gemoed. Ze dachten niet meer aan de menigvuldige gevaren waaraan ze mirakuleus ontsnapt waren, aan wacht in storm en regen, niet meer aan de vermoeienissen van hun ruw bestaan. Die ééne gedachte, nu eenige weken te mogen uitrusten, onbekommerd, aan zee, bezielde en doorzinderde hun lichaam met een behaaglijk gevoelen van betrouwen.

En al deze kloeke kerels, die den dood in de oogen keken en roekeloos hun leven waagden, voelden zich nu plots weer als argelooze lui in vredestijd, met klein-burgerlijke verzoekingen. Hun vastberadenheid verzonk in het geluk dat hen plots overviel.

Ze beraamden reeds plannen, hoe of toch den tijd te slijten, ze ontwierpen speelreisjes en uitstapjes, ze zouden er nu eens flink het hunne van nemen! Hadden ze niet lang genoeg in de holen der aarde geleefd? Nu stonden ze weer met hun twee voeten op den aardbol, ze mochten opnieuw den frisschen wind opsnuiven en in de zon loopen. Zeker, ze deden zich een weinig verwilderd voor, ze telden amper twintig jaar en voelden 't bloed, ontstuimig in hun borst hameren. Waar moest het heen met al dat innerlijk geweld?

Daar weerklonken kommando's. De jongens schouder-

[p. 11]

den het geweer en rukten in den stap het kariljonneerende dorpje binnen.

De officieren hadden beraadslaagd. Met kordaten groet namen de luitenants en kapiteins afscheid van den majoor, die zijn paard bij de teugels greep en door de buurt met eerbiedige blikken gevolgd werd, tot hij een zijstraatje insloeg en verdween.