|
| |
| |
| |
Tweede bedryf.
Eerste tooneel.
Polyxena, Ulysses.
DOor Pyrrhus afzyn is het gonstige uur gehooren,
Waar in geen ooggetuige ons onderhoud zal stooren:
Sta toe dan, dat ik u der Grieken eisch ontdek,
En mynen last volvoer; dat uw Gevolg vertrek.
En welke zaaken heeft Ulysses my te ontdekken?
't Zyn zaaken van belang, die tot uw welstand strekken.
Is u de twist bekend en scheuring, die de band
Van 't Bondgenootschap breekt door hevig misverstand?
'k Ben onderricht, dat u de Vorsten herwaards zonden;
Maar, dat uw red'nen niets op Pyrrhus winnen konden.
De Legerhoofden, door zyn weigering gestoord,
Meest door 't gerucht, dat hy, van uw gezigt bekoord,
Zich vleid met uwe gonst, en wenscht met u te paaren,
Zyn eensgezind, die trouw te weer en, geen gevaaren
Te ontzien, zyn trotsche moed te dwingen door geweld.
Maar, eer dit middel werd by hen in 't werk gesteld,
Wenschte ik, uit aller naam, te weeten uw gedachten.
Uwe ed'le deugden, die zy eeren, en hoog achten,
Zyn hen bekend, Mevrouw; maar teffens ook uw haat,
Op ons gebeeten, als verdelgers van uw Staat.
Wy hebben ze ook te wel verdiend, om niet te vreezen
De uitwerksels van uw toorn, zo hoog in top gereezen.
Gy hebt, door deeze drift, naar ons bederf getracht,
En door de aanloksels van uw schoonheid, groot van kracht,
| |
| |
Vorst Telephus bekoord, uit Grieksche stam gesprooten,
En hem wel eer geteld by uwe Bondgenooten:
Die Zoon van Hercules, verslaafd aan uwe min,
Verliet de goede zaak, en volgde een Trojaanin.
Dit 's 't minst: Achilles zelf, in 't heetst der oorelogen,
Betoverd door het zoet geweld van uw schoone oogen,
Stond nu gereed, om af te treên van ons belang;
Wanneer ter goeder uur, zyn tydige ondergang
't Voltrekken stremde van die trouw, en 't reuk'loos paaren,
Daar hy gedood wierd, aan de voet der hooge Altaaren.
Indien gy, ver van ons, zo veele wond'ren werkt,
En uwe magt door gonst van Koningen versterkt;
Wien zult gy hier in 't heir ons niet ten vyand maaken?
Gy heerscht in Pyrrhus hert: vervoerd door 't hevig blaaken,
Stoot hy den Griek voor 't hoofd, en toond zelf deezen dag,
Als hy ons tergd, hoe veel uw oog op hem vermag.
De Huuw'lyksfakkel, die uw herten zal verëenen,
Ontsteekt een oorlogsvuur, dat voortslaat tot Mycenen.
De Vorsten zyn eerlang voor nieuwe twist beducht.
Zy haaken all' naar Vrede, en wenschen eens de vrucht
Van hunne zege, na veel strydens, te genieten,
Geensins het harnas, naauw ontgespt, weêr aan te schieten:
En 't geen hen wraaken deed wel eer Achilles trouw,
Maakt hen beducht voor de echt van zynen zoon, Mevrouw.
Zy achten zich verpligt die huuw'lyksknoop te breeken,
Dit ongelyk, of voor te komen, of te wreeken.
In 't end, gy kund alleen de krygsramp, die ons naakt,
Verhoeden, als gy fier zyne echtverbint'nis wraakt,
Zo dood'lyk voor 't gemeen: en, schoon gy, door 't verkiezen
Van onze zyde, zult zyn hulp en gonst verliezen,
Die wiss'ling geeft geen schade, als ge ons aan u verbind;
Gy wind veel vrinden, door het derven van een vrind.
| |
| |
Zy bieden alle u aan een vryplaats in hun ryken,
Daar gy zyn magt, en uw gevaaren kund ontwyken.
't Geen u zyn liefde gaf, geeft hun erkentenis.
Verkies slechts een verblyf, daar 't u behaag'lyk is;
By Phoenix, Nestor, of by Calchas, in 't geweste
Van Argos, binnen Thebe, of Elis hooge Veste.
't Was my veel eer en vreugd, zo ik Polyxena
Eens mogt ontfangen op myn hof in Ithaka.
Wat is 't een roem voor my, dat, in myn slaavernijë,
Na 't nederstorten der Trojaansche heerschappyë,
Ulysses my begroet, als plegtig Afgezant
Van 't zegepraalend en gelukkig Griekenland:
Dat myn Verwinnaars, in de onlusten die hen kwellen,
Aan my 't beslissen van hun Vrede en Oorlog stellen.
Maar, overweegen we eens, wat uw geveinsde mond
My komt verzoeken, tot wat vriendschap, of verbond.
Is Grieken in gevaar: 'k heb daar voor niet te schroomen;
't Is myn belang niet, hun geschillen voor te komen.
Wat raad my, dat ik zou bezorgen rust en vreê
Een vyand, die my, 't geen my waardst was, derven deê.
De Prinssen, zo men hun beloften mag gelooven,
Zyn vaardig my eerlang te ontfangen aan hun Hoven.
Hun heuschheid schynt zeer groot; maar 'k wierd dus nimmer vry;
'k Veranderde van Heer, maar bleef in slaaverny.
Neen, 't was myn zoetste vreugd, zo ik, door duizend wonden,
Die wreede Heerschers zag naar 't duist're ryk gezonden;
Terwyl hun magt en bloed gespild wierd en verkwist,
Door eigen staal, en 't zaad van onderlinge twist:
Ja, dat deeze aarde mogt het overschot inzwelgen
Der monsters, die ik zag zo wreed dit ryk verdelgen:
Op dat de naneef weet, dat Trojes hooge wal
Zyne overwinnaars heeft verpletterd door zyn val.
O Vader! o myn Land! 'k zou nooit myn dood beklaagen,
Zo 'k u gewrooken zag, en 't Grieksche heir verslaagen.
| |
| |
De Vorsten dachten wel, dat van uw bitt're haat
Niets goeds te hoopen scheen, tot rust der Grieksche Staat.
Maar, om uw fiere moed gevoeliger te treffen,
En u te dwingen uw gevaaren te beseffen;
Weet, dat de Trojers, die zy hebben in hun magt,
Zo 't steege hert niet zwicht, straks werden omgebragt;
Dat op uw Moeder, op uw Zusters werd gewrooken
Het vuur van tweedragt, dat gy hebt in 't heir ontstooken.
Denk, als gy hen, Mevrouw, ziet smooren in hun bloed:
't Zyn de eerste gruuw'len van eene Oorlog, zo verwoed,
Uw dreigen baard geen vreeze in hun bedroefde herten;
De dood alleen kan hen ontslaan van alle smerten.
Zy zagen, wel getroost, hun bloed door 't staal geplengd,
Indien het met een stroom van 't uwe wierd vermengd.
Ik zou hen hoonen, zo myn av'rechts medelyden
Hen wilde van dat lot, daar elk na haakt, bevryden.
Zo die standvaste deugd in iemands borst verviel,
'k Acht hem een laffe, en van zyn stam ontäarde ziel.
Maar neen, uw schranderheid heeft deeze list verzonnen.
Op dat myn hert door vrees beklemd wierd, en verwonnen.
De wreede dwinger van dit overheerde land
Zou 't meed verliezen by die dierbaare offerhand.
Een Koninginne met haar Docht'ren te overlaaden
Met ketens, was 't besluit der Grieksche heldendaaden.
Wil nu hun onverstand, om één, die hen ontvlood,
Al de and're straffen, en rampzalig zien gedood?
Uw Hoofden zullen, als die Ryksvorstinnen sterven.
De tuigen hunner zege, en vrucht des oorlogs derven.
Indien myn haat den Griek zo zeer te duchten staat,
Die wierd door zulk een moord gesard, en hield geen maat.
Dat hevig woên gaf my een dubb'le stof tot wreeken,
Als ik, door Pyrrhus hulp, was hun geweld ontweeken,
En hy myn recht en wraak bepleitte in 't oorlogsveld.
Want al hun magt is niet ontzag'lyk voor dien held,
| |
| |
Die op zyn strydb'ren arm en heir zich mag verlaaten.
Hy heeft zyn Dolopers alleen: maar 't zyn Soldaaten,
Onwrikbaar in 't gevecht, in krygskunde uitgeleerd:
Zy hebben Hectors magt vaak op hun borst gekeerd,
Daar hy ten Veste uitspatte, en 't Grieksche heir deed vlugten.
Hy heeft, door 's Hemels gonst, niet voor den Griek te duchten,
Als door uw heillooosheên der Goden taai geduld
Eens uitbarst, en de maat dier gruuw'len is vervuld.
Mevrouw, 't is vrucht'loos, dat de sterv'ling waand te ontdekken,
Welke ondaân 's Hemels roê tot wraak en straf verwekken,
Of wat het Godendom kan dulden hier beneên.
't Zyn ome driften vaak, 't zyn vaak verborgentheên,
Die 't schemerend vernuft beletten door te straalen.
't Licht onzer reden kan, by hooger Vierschaar, dwaalen.
't Vervoeren van Helene, en Menelaüs hoon,
Heeft tegens den Trojaan gewet de wraak der Goôn.
Zy hebben Paris noch beschermd na 't reuk'loos schaaken:
Nu deelen ze in de straf, door 't branden hunner daken.
Wy hebben hen hun haat met haat betaald gezet,
Ons leed gewrooken, en hun mogentheid verplet.
Zo gy 't onbillyk acht, en wreed, in uw gedachten,
Dat wy in koelen moede uw volk en maagen slagten;
Waarom belet gy 't niet, dewyl gy 't kund verhoên?
Wyt aan u zelf de schuld dier moord, en spoor'loos woên.
Indien men 't overschot der Trojers brengt om 't leeven,
't Is uwe trotsheid, die rampzalig hen doet sneeven.
Waand gy, dat u de Griek moet smeeken, om uw bloed
Te redden, dat hy zyn verwonne val te voet?
Denk niet, dat ons de vrucht des oorlogs is benoomen.
Als uw Trojaanen, door ons staal, zyn omgekomen:
Hoe meêr men tot de grond verdelgd die moogentheid,
Hoe verder zich 't gerucht van haare val verspreid.
| |
| |
Zo twist en staatskrakeel ons ooit verslinden konnen,
Wy stierven hier in 't veld verwinnaars, gy verwonnen;
En onze volkeren, zo breed aan Griekens kust
Gezeten, bloeiden in eene ongestoorde rust,
En hielden onze deugd in waardige gedachten.
Maar, 'k zoek vergeefs, Mevrouw, uw rampen te verzachten.
Door myn getrouwe raad; en myn voorzichtigheid
Zwicht voor 't wangunstig lot, 't geen uwen val bereid.
Myn reên zyn kracht'loos, om uw fiere moed te buigen;
Doch de uitkomst zal eerlang u beter overtuigen:
| |
Tweede tooneel.
ZOu't ernst zyn, Goôn! En zou 's Verwinnaars haat
Besluiten, tegens recht, tot die ontmenschte daad?
Zou 't Grieksche Leger, door myn weigering verwoeder,
Zo dierb're panden, ach! myn Zusters, Broeders, Moeder,
Zo veel Trojaanen, zo veel Helden, sneuv'len doen?
Gedoog, myn Vaderland, dat ik den Griek verzoen,
En dus hen 't leeven berg: hun dood kan toch uw wallen
Niet heffen uit het puin; gy zyt en blyft, gevallen.
Maar, ach! bedroefde, denk, voor wien gy hen bewaard;
Voor wreede Heeren, van meêdoogentheid ontaard:
Die zullen hen, ten blyk van 's oorlogs ongenaden,
Naar Grieken voeren, zwaar met ketenen belaaden;
Hen daar aan 't juichend volk, in zegepraal geleid,
Vertoonen, met veel schimp en wederwaardigheid.
Maar welk een naar geluid treft onverwacht onze ooren,
| |
Derde tooneel.
Polyxena, Ismene.
't SChynt, wy zien een blyk van 's Hemels tooren,
| |
| |
Die, door een onweêrvlaag, op 's Vyands Leger woed.
Dus werd misschien bepaald der Grieken overmoed.
Zy willen, met geweld, door Pyrrhus heirspits breeken,
En u vervoeren: ja, in euv'le toorn, doorsteeken
Uw maagen, en al 't volk, dat voor hun ketens bukt.
Of eer, Ismene, ik hoop, dat haast de wraak gelukt:
Dan zwichten zy met vreugd voor 't lot, op hen verbolgen;
Dan duike ik bly ten grave, en wensch myn bloed te volgen.
Neen, leef, Mevrouw, tot straf der Grieksche heilloosheid:
Vorst Pyrrhus en zyn volk, zyn tot uw dienst bereid:
Het strydb're Epieren wreek de Trooische nederlaagen.
Indien de trouw des Helds uw fierheid zou mishaagen,
Gy kund door weigering u van zyn liefde ontslaan.
Daar zyn meêr wegen, als de dood, om de Echt te ontgaan.
Toen Telephus u minde, en smeekte, en zag naar de oogen,
Trof u zyn zuchten niet, uw hert bleef onbewoogen.
Zou 't zyn, dat Pyrrhus liefde u dieper indruk gaf?
Ismene, wend uw oog van myne zwakheid af,
Die 'k voor de Goden zelf, waar 't moog'lyk, hield verhoolen.
Maar Arsaces keerd weêr. De last, u aanbevoolen....
| |
Vierde tooneel.
Arsaces, Polyxena, Ismene.
ACh! welk een ongeluk meld u myn mond, Mevrouw!
Wat doodelyk vertoog! o ramp! o bitt're rouw!
Wat treurgevallen my van 't Noodloot zyn beschooren,
Myn Arsaces, ik ben getroost die aan te hooren.
Heeft licht het Grieksche heir, in byst'ren overmoed,
Hun Krysgevangenen doen baaden in hun bloed?
| |
| |
Is 't droevig overschot der Trojers omgekomen?
't Gerucht van dit verwoed besluit had ons doen schroomen;
Maar Nestor heeft, gestyfd van Phoenix, 't onbescheid
Dier Wreedaarts afgekeerd, en voor hun heil gepleit.
Zyn dan de Grieken reeds verwinnaars? droever maaren...
Bezef de strengheid van 't geval, en uw gevaaren.
Nu rukte al 't volk by een, en 't Bondgenootschap dacht,
Dat Pyrrhus zwichten zou voor hun verëende magt.
'k Zag, hoe de Benden zich, op hunne hoefslag, schaarden,
Verscheenen in 't geweer by hunne Veldstandaarden:
Op dat hun talryk heir, en schrik'lyk krygsvertoog
Den held tot reden bragt, en tot de Vreê bewoog.
Maar hy, getroost, de twist door wapens te beslechten,
Schikt al de zyne in orde, en moedigd hen tot vechten.
Die fiere houding wet hun gramschap langs hoe meêr:
Zy branden naar den stryd, en denken, 't zou hun eer
En roem benev'len nu die oorlogskans te staaken,
Alleen begonnen, om den Vorst gedwee te maaken.
Deeze optocht werd hen ernst, slechts aangelegt in schyn,
En 't ruime slagveld zou nu haast een bloedbad zyn;
Als Pyrrhus, slaande zyn gezigt, door spyt gedreeven,
Naar 't graf zyns Vaders, aan het hoofd van 't heir verheven,
Deez' woorden uit: O Held, die door der Grieken baat
Te ondankbaar zyt gehoond, slerk my in deeze slaat,
En ondersteun myne arm, op dat zy 't leed mag wreeken,
Ons beiden aangedaan. Naauw liet hy af van spreeken,
Wanneer een felle Orkaan, die 't stoutste hart ontsteld,
Op 't strand en Legers woed met toomeloos geweld.
Al de aarde dreund en beefd: haar boezem werd bewoogen,
En zwaar geschokt: zy splyt aan reeten voor onze oogen.
De winden gieren, los geborsten van hun band.
De donder kraakt en rold langs rots en 't bochtig strand;
| |
| |
Dat kaatst die galm weêrom, verdubbeld in onze ooren
Met naar geloei, ten lyk van aller Goden tooren.
De bosschen werden van hun wortels afgescheurd;
Hun kruinen duiken, als zeegolven, beurd om beurd.
De rotsen van hun plaats gerukt, en 't opperste onder
Gekeerd, vertoonen voor het volk een schrik'lyk wonder.
De bergen storten in de leege dalen neêr.
De heiren denken nu aan geene tegenweêr,
Maar zyn wel haast verëend, door die geduchte rampen.
Toen volgd een nieuw vertoog van vuur en helsche dampen.
De grafzerk opend, met geloei, een wyde mond:
Dit gaapend loch ontdekt een diepte zonder grond,
En baand een doortogt naar het duister ryk der schimmen.
Straks zien we Achilles geest, al morrende, opwaards klimmen.
Hy komt opdond'ren, zo ontzag'lyk van gelaat,
Gelyk hy zich weleer vertoonde den Soldaat
Voor Trojes Veste, en vloog door onze legermagten
En benden heen, en stiet, met onweêrstaanb're krachten,
De helden 't staal door 't hart: daar hun vergooten bloed
Neêrstroomde langs het veld, en vormde een dierb're vloed.
De Grieksche Legers; ja, al de Elementen, zweegen
Met diep ontzag, daar elk verbaasd stond, en verleegen.
Denkt, hoe het Pyrrhus trof, wanneer zyn vader hem
Dus aansprak met een heesche, en zeer verstoorde stem.
Myn Zoon, gy dreigd vergeefs der Grieken oorlogsmagt:
'k Eisch 't bloed eens vyandins, 't werd my ten zoen vergooten.
't Verbande heir keerd nooit in Grieken met zyn Vlooten;
Zo gy Polyxena niet op myn grafzerk slagt.
Zo haast de Geest, vervoerd van tooren,
Dit doodelyk bevel aan Pyrrhus heeft doen hooren;
| |
| |
Dreigd hy den Held voor 't laatst met een verwoed gezigt,
En duikt in 's aardryks kloove en afgrond, schuuw voor 't licht.
De Tombe sluit zich toe: maar 't minderd geen gevaaren:
Want de ongestuime zee, met opgeruide baaren,
Woed op 't Sigeesche strand, en rold, en bruischt, en zweld,
Om de eisch van Thetis Zoon te sterken met geweld.
Dus werd de Grieksche Vloot verlet door wind en stroomen,
En de Griek heeft voorgenoomen
De uitvoering te eischen van deeze offerplegtigheên?
Hun wreedheid stemd met hun belangen over een.
Zelf Agamemnon kan zyn blydschap niet betoomen:
Zyn trouw'loos hart, van haat en wraakzucht ingenoomen,
En onverzoenelyk gebeten op dien Held,
Juicht reeds in stilte, nu 't zyn Vyand ziet bekneld.
Hy wilde, dat, na hem, de Grieksche magten zwoeren,
Achilles laatste wil met ernst te doen volvoeren.
Hy, verkropt van doodelyke rouw,
Verbergd, door 't zwygen, zyne ontsteltenis, Mevrouw:
En keerd, om dus 't gesprek van 't Grieksche volk te ontwyken,
| |
Vyfde tooneel.
Polyxena, Ismene.
Van 's hemels ongenade! o laatste en zwaarste slag!
| |
| |
Kan 't moog'lyk zyn, Mevrouw, dat, op deez' droeve dag,
In 't barnen van 't gevaar, uw hart blyft onbewoogen?
'k Voel my, door 't naar verhaal, beklemd, myn hoop vervloogen.
Laat my het voordeel recht bezeffen van myn lot.
'k Acht my gelukkig, als myn leeven werd geknot;
Dan streefd myn bange ziel in 't end, bevryd voor stranden,
Ten haven in, en rukt zich los uit slaafsche banden.
Ik rekhals naar de dood, en zie de heuch'lyke uur
Gebooren, die myn hart van 't hevig minnevuur
Zal zuiv'ren, als myn bloed stroomd uit doorkurvene ad'ren.
'k Ga tegentreeden myn doorluchte en groote Vad'ren,
In 't zalig Zieleveld, verlost van angst en smart,
En eene drift, met zorg verborgen in myn hart.
Goôn! hoe veel angst en pyn voorkom ik door myn sterven!
En, schoon gy, 't leeven wars, besloot het licht te derven,
Meend gy, dat Pyrrhus zich naar de eisch der Grieksche magt
Zou schikken; dat hy u, zo teêr bemind, geacht....
| |
Zesde tooneel.
Polyxena, Doris, Ismene.
ONtschuldig my, zo, 't geen myn mond u zal verhaalen,
Uw reden stoord, Mevrouw. 'k Heb hier een Man zien dwaalen
Om deeze tent, ontsteld, en droevig van gelaat;
Hy sprak my aan, bewust, dat ik in deeze staat
Been aan uw dienst verknocht, na 't deerelyk verbranden
Der Waereldstad, de val der Asiaansche Landen:
En bad, en smeekte my, met traanen in 't gezigt,
Ten einde hy door my wierd van uw lot bericht;
| |
| |
Als hy, door 't naderen van Grieken, onder 't spreeken
Verhinderd, door de vlugt hunne oogen is ontweeken.
'k Heb niets van zyne staat ontdekt; hy is gekleed,
Gelyk een Griek, hy schynd getroffen van uw leed.
Uit al zyn wezen en gezigt zyn de ed'le trekken
Van een doorluchtige geboorte klaar te ontdekken.
Ik kan niet denken wie zo zeer zich myn verdriet
Zou kreunen, na ons 't lot noch hulp, noch vrienden liet.
'k Hoor iemand naderen: 't is Pyrrhus: 'k moet ontvlugten
Zyn droevige aanspraak, en beklaag'lyke ongenuchten:
'k Moet met standvastigheid myn hart, alom bekneld,
Versterken, my met moed bereiden, om dien Held
Voor eeuwig, als 't myn deugd gebied, vaar wel te zeggen.
| |
Zevende tooneel
Pyrrhus, Lycas.
GY kund uw zielsgeheim hier open leggen.
Wy zyn, in 't end, alleen: hier staat u 't klaagen vry:
Beschuldig nu, myn Vorst, der Grieken raazerny,
En Vaders streng bevel; terwyl geen Grieksche benden
Begluuren van ter zyde uw wanhoop, uwe elenden.
Waar toeuw leed verkropt door 't zwygen? dat uw smart
In klagten uitbarste, en ontlaste 't angstig hart.
Ach! Lycas, mogt de dood, om 't wrange leed te sluiten,
Myn lot bepaalen, en myn mond voor eeuwig sluiten!
Wat doodsche en kille schrik spreid zich door 't leger heen!
Goôn! was 't Achilles, die zo toornig my verscheen?
Waart gy 't, myn Vader, die uw Zoon uw wil deed hooren?
Hoe schrikkelyk, hoe naar klonk my die stem in de ooren!
Dat doodelyk bevel is my door 't hart gegaan.
Kan ik noch leeven, na 'k haar vonnis heb verstaan?
Was 't niet genoeg, die schoone en droeve Maagd te boeijen?
| |
| |
Zoude ik zyne asch noch met zo waard een bloed besproeijen?
Zoude ik Polyxena, tot vreugd myns vyands, doôn?
Neen, 'k zal het nimmer doen: dat zweere ik by de Goôn.
'k Neem deel in uw verdriet, myn Vorst. Zo zwaare plaagen....
Rampzalige Prinses, wie moet u niet beklaagen!
't Was niet genoeg, dat Goôn en menschen, gantsch ontbloot
Van mededoogen, u vervolgden in die nood.
De hel, de wreede hel, is zelfs op u gebeeten,
En schend de schimmen aan, en slaakt ze van hun keten.
Een graf is 't naar tooneel: uwe onschuld vind geen heul.
De Vader doemd u daar als Rechter; kiest tot beul
Zyn Zoon, uw Minnaar. O beklaag'lyke ongelukken!
Maar, 't geen myn bange ziel 't gevoeligst schynd te drukken,
Trotsche Agamemnon lacht om myn bedroefde staat.
Kan 't moog'lyk zyn, myn Vorst, dat 's vyands bitt're haat
U zo gevoelig treft? dacht gy, nooit stof te geeven
Aan de afgonst, om de glans van uw doorluchtig leeven
Te smetten door hun gal? dit is der helden lot.
Maar, schoon der Grieken hoofd met uwe droef heid spot,
Dat smarte u niet: gy kund dien trotschen Prins braveeren,
Als gy Polyxena zult redden en verweeren.
Zo ik hem dus braveer, voldoe 'k myn pligten niet,
Maar geef myn hart ten prooi voor knaaging en verdriet.
Zoud gy dan vruchteloos, myn Vader, tot my spreeken.
Uw rust verlaaten, en door 's afgronds boezem breeken?
En heest die donderstem, die 't aardryk beeven doet,
En daveren, geen kracht op myn verstaald gemoed?
'k Heb vaak het Grieksche volk, met bitse taal, verweeten,
Dat zy Achilles daân, en hunne pligt, vergeeten:
| |
| |
Eu nu die krygsheld uit zyn grafzerk zyn geboôn
Ontvouwd, zal hy niet zyn gehoorzaamd van zyn Zoon?
Zal ik de laatste wil des Helds alleen weêrstreeven?
Indien ik weiger, haar, zyn schim ten zoen, te geeven,
Zal Moeder Thetis toorn der Grieken oorlogsvloot
Door stormen beuken, of bedelven in haar schoot.
Heb ik vergeeten, hoe het Hoofd der Grieksche magten
De schoone Iphigenie in Aulis zelf deed slagten,
Vermurwd door 's Dochters jeugd, noch 's Moeders droef geween,
En baande dus de weg voor 't heir naar Troje heen?
Kan ik hun krygsmagt door de onstuime zee zien sloopen,
Vervoerd door min, daar hun te rugreize is te koopen
Voor 't bloed eens Vyandins? zie, hoe die reden klemd,
Myn Lycas, hoe ik door my zelf werde overstemd.
Het Grieksche heir zal zich, met recht, van my beklaagen:
Die laf heid van hun Vorst zal zelfs myn volk mishaagen.
Ja, de inspraak van myn hart heeft my te wel gezegt,
Dat ik te blind'lings volg myn neiging, niet het recht.
'k Beklaag uw lot, myn Heer. Wiens moed zou niet bezwyken
Voor zulk een zwaaren slag? gy kund die niet ontwyken:
Gy weet Achilles eisch, en wat uw pligt gebied.
Gy voeld de kracht der liefde.
Myn Vader, moet ik dan weêrstreeven uw geboden,
Of myn Polyxena met eigen handen dooden!
'k Gevoel voor u en haar gelyke tederheên.
Myn angstig hart, alom te doodelyk bestreên,
Wenscht uwe toorn zo wel, als haare val te stuiten,
En 't kan voor de een niets goeds, tot 's anders leed, besluiten.
'k Bezef die strenge dwang, van liefde, en pligt, en eer.
Maar, gy besluit, terwyl gy niets besluit, myn Heer.
| |
| |
Dus word Achilles eisch ontzegt, door 't lang vertoeven,
Zyn toorn gewet. Maar, schoon 't u dood'lyk zal bedroeven,
Te volgen 't wreed bevel, wat aanslag u de min
Doet waagen; 'k zie geen weg, om uwe Trojaanin
Te ontrukken aan 't gevaar: terwyl de Grieksche magten
Eenstemmig dringen, dat gy zult die droeve slagten.
Uw Benden hebben straks hun wapens neêrgelegt,
Noch onlangs wel getroost te stryden voor uw recht.
Zy stemmen blind'lings, 't geen een krygsheld kan behaagen,
Die van hun arm weleer zich diende, in duizend slagen
En oorlogsstormen, zo zeeghaftig doorgestreên.
Wat wilt gy zonder hen bestaan? uw moed alleen....
Zy kunnen zonder my niet tot hun wit geraaken:
Ik kan myns Vaders last alleen werkstellig maaken.
Als ik myne arm weêrhouw, werd de aanslag hen belet.
Maar, zo uw weigering der Grieken gramschap wet,
Zo ze u bespringen, u door overmagt doen zwichten,
Dan vind men licht een hand, die 't moordfeit zal verrichten,
Vergeefs op u verzocht. Het woên dier oorlogsliên,
Men moet daar in voorzien.
'k Steun op uw kloek beleid, vaak in myn dienst gebleeken.
Ga, Lycas, uit myn naam, de Grieksche Vorsten spreeken;
En maak, dat gy by hen een last van groot gewigt,
Die ik u geeven zal, met zorg en trouw, verricht.
Einde van het tweede Bedryf.
|
|
Auteursrechtvrij