|
| |
| |
| |
| |
| |
| |
Polyxena,
treurspel.
Eerste bedryf.
Eerste tooneel.
Pyrrhus, Lycas.
JA, Vorst, uw strydbaare arm bragt Ilium ten val,
En stichte uw krygstropheên op de afgestrede wal.
't Zyn, naast de Goôn, uw daân, die de overwinning gaven
Op 't haat'lyk Troje, in asch en smeulend puin begraaven.
Uw moed verschaft ons wraak voor de onverzoeab're hoon,
En 't schaaken van Heleen', door Priams laffe zoon.
De Grieken zyn u dier verpligt voor zulk een zegen,
Na zo veel jaaren krygs, met zo veel bloeds, verkreegen:
Zy, ziende van naby, die Vesting, sterk bemuurd,
Zyn niet verwonderd, dat zy 't stormen heeft verduurd,
Tot aan haar jongste nacht. De Vloot van duizend schepen
Valt nu te klein, om naar Mycene heen te sleepen
Dien ryken oorlogsbuit: terwyl gy fier veracht pen
De uitheemsche kost'lykheên, en de Asiaansche pracht.
Een jonge Schoonheid kon alleen uw oog behaagen,
Prinses Polyxena, wien 's nootlots wrede plaagen
Beroofden, door uw staal, van Vader, Vaderland,
En staaten, en gezag, en vryheid, 't waardste pand.
Maar,'k vrees, met rede, dat, in spyt van uw vermogen,
Vorst Agamemnon nooit goedwillig zal gedoogen,
Dat Priams Dochter in uw magt blyve, als slavin:
| |
| |
Gy hebt zyn recht gekreukt; in deze keure uw zin
Gevolgd, in weêrwil van 't gebied hem opgedraagen.
Gy kend zyn fierheid, die eer 't uiterste zal waagen....
Uw gissing stemd ook met de waarheid over een.
'k Verwacht Ulysses, die my wenscht, om deeze reên,
Zo is niets bekwaam u te overreden?
'k Versta 't: men zegt, dat haar bekoor'lykheden
Myns Vaders ondergang verhaasten: dat haar haat
Ontstond uit Hectors dood, der Phrygen toeverlaat;
Die, om de bange Vest, ter kwaader uur, verslaagen,
Door 't stof gesleept wierd, aan Achilles oorlogswagen.
Dat die gehoonde, in schyn van 't plegtig trouwverbond,
Dien Krygsheld lokte, daar hy dood'lyk wierd gewond.
Maar, Lycas, 'k ben te wel gewrooken: door myn woeden
Is 't overwonne volk gezweept, met yz're roeden.
't Zy ver, myn Heer, dat ik uw gramschap, door myn raad,
Zou wetten tegens hen, en hun bedroefde staat.
Een overwinnaar kan nooit grooter roem behaalen,
Als, met de wreedheid van zyn zege te bepaalen.
'k Zie met genoegen, dat uw edelmoedig hert,
Door medelyden met hun ramp, bewogen werd.
Bescherm de Ryksprinses: laat haar niet hoop'loos klaagen:
Maar, zonder aan die Schoone uw vryheid op te draagen.
Dat nooit voor 't echtaltaar, tot hoon van uw geslacht,
Uw reden heeft op myne ziel geen kracht.
Eene onweêrstaanb're liefde, een vuur, nooit uit te dooven,
Vervoerd my: nimmer komt myn hert die drift te boven.
'k Aanbid het voorwerp, dat alleen myn oog geviel.
Ontfteek geen wroegingen ia myn doorpynde ziel.
| |
| |
Ia welk gewest, en tyd, o Goôn! door wiens vermoogen
Heeft my de liefde en 't lot, tot laffe min bewoogen!
Wat voorbeeld heeft ons ooit zo klaar hun magt vertoond,
Hun wrevelheid doen zien, die zelfs geen Vorst verschoond?
Gestoord om 's Vaders dood, door Paris schicht gevallen,
Vertrek ik naar 't beleg: 'k verover Trojes wallen.
Herdenk met my, herdenk, in die verwarde nacht,
Hoe menig Trojer door myn zwaard wierd omgebragt:
Met welk een razernyë ik deed naar de afgrond daalen,
Wie zich voor my vertoonde, in 't zwerven door de zaalen
Van't brandend Hof, alom vervuld met moord en bloed.
Ik vloog door 't vuur en doôn,van 't heet gevecht verwoed,
Tot in de Hofkapel; daar, zonder zucht of klagte,
Prinses Polyxena een droeve dood verwachte.
Haar Moeder, Zusters, en een weerelooze schaar
Van vrouwen, in die nood omhelsden 't hooge Altaar,
Aan Jupiter gewyd, uit kerkpligt hunner Vad'ren:
Die, ziende my, bestuuwd van Legerhoofden, nad'ren,
Zich alle wierpen aan myn voeten, na een kreet,
Die 't koor en galeryë alom weêrgalmen deed.
Polyxena kan die verned'ring niet gedoogen;
Maar roept kloekmoedig, daar zy my treed onder de oogen:
Een konings Dochter, door het wrev'le lot vermand,
Leeve uw slaavinne nooit, maar sterve uw offerband.
Door deeze woorden, en de glans van 't heer'lyk weezen,
Verflaauwde straks myn toorn, zo hoog in top gereezen.
Ik, ziende myn geweer noch rookende, en bespat
Van 't bloed der Trojers, dat myn arm vergooten had,
Scheen een misdaadiger, op heeter daad gevangen,
Die straf, of gonst verwacht, met vreezen en verlangen.
'k Zocht nu myn wreed bedryf te ontschuldigen in 't end,
Verrukt door eene drift, my zelf noch onbekent:
Als Telephus, vervoerd door wanhoop, liefde, en toren,
Ons komt bestooken, my in myn bespieg'ling stooren.
Al twyfelde ik, waar door myn hert dus was ontsteld;
Myn raazerny, gewekt, door de aanval van dien Held,
| |
| |
Deed my haast kennen, wat myn ziel hield opgetoogen.
Ik voelde dat myne arm eens medeminnaars poogen
Bestreed: zyn dood gaf me al 't genoegen, dat een hert,
Als 't van een hinderpaal zyns mins ontslaagen werd,
Kan smaaken. Ach! 'k heb na dien dag geen heil te wachten,
Als uit de mond van haar, die heerscht in myn gedachten.
Maar, hoe beantwoord die Prinsesse uw tederheên?
Die fiere heeft, om u te haaten, groote reên.
Wilt gy, myn Heer, door 't recht van meester en verwinnaar,
Haar dwingen tot uw trouw, gelyk een heerschend minnaar:
Zo zy u teffens niet opofferd hert en hand,
Maar sluit met wederzin die onverbreekb're band?
Haare oogen zullen licht uwe ondergang bereiden.
Gy weet, hoe haare list uw Vader kon misleiden,
Hoe zy hem dood'lyk was, en hebt met wyzen raad
Waarschynlyk onderzocht, eer dat gy u verlaat...
't Zy een verblinde min geen wakend oog kan houwen:
't Zy een grootmoedig hart noit and'ren wil mistrouwen:
In 't end, indien ze altoos myn wenschen had gevleid,
Gelyk ze deede in 't eerst, 'k was lichtelyk misleid;
Ja, 't dood'lyk voorbeeld van Achilles kon niets winnen
Op myn betoverde, en te zeer verslaafde zinnen.
Maar, 'k zie hoe myn Prinses haare eerste goedheid stremd,
Myn onderhoud of schuuwd, of afbreekt. Dus beklemd,
Vind ik myn vreugd en heil, met haare gonst, vervloogen.
Ik lees de koelheid uit haare onverschillige oogen;
Nu fier en heerschend, dan bedouwd met tranen. Ach!
Myn zuchten, myn gebeên zyn vrucht'loos tot deez' dag.
'k Heb my te lang gekweld, om de oorzaak na te spooren,
Die myn Prinses beweegd myn zoetste hoop te smooren.
'k Zal eerst Ulysses zien, aanhooren zyne reên;
Dan onderzoeken.... Maar, ik zie hem herwaarts treên.
| |
| |
| |
Tweede tooneel.
Ulysses, Pyrrhus, Lycas.
MYn Heer, gy weet reeds dat myn onderbond zal strekken,
Om u't misnoegen van het Grieksche Volk te ontdekken,
En u te melden, dat Vorst Agamemnons recht
Gekreukt werd, nu gy 't al naar uwen zin beslecht.
Gy hebt Polyxena, uit de oorlogsroof, verkooren,
Zyns ondanks, ja, die Schoone uw dienst en trouw gezwooren.
Zyn hoog gezag werd door die stoute keur gehoond.
Hy was te vreên geweest, en had uw drift verschoond,
Had ge u tot hem, om zyn toestemming, willen keeren.
Maar, zegt hy, neen; gy wilt noolt zwichten, elk braveeren;
Terwyl gy zyne toome en wetten fier veracht.
'k Weet wel, schoon hy u kwam bestooken met zyn magt,
Dat uw zeeghaftig heir u trouw in 't veld verdedigd.
Maar, de and're Koningen, zo zeer, als hy, beledigd,
Staan vaardig, uw slaavin te schaaken; hen ontroofd.
Toen zy eendragtig hem tot Opperlegerhoofd
Verkooren, was hun wil, om grooter eer te voegen
By zyn gezag, dat elk hem, zonder ongenoegen,
Zou geeven de eerste keur van roof, en schat, en buit.
Vervolgens zoude 't lot, dus luide 't krygsbesluit,
Verkiezen voor hen alle, en wrok, en onlust weeren.
Hoe, zeggen zy, waarom zal Pyrrhus zyn begeeren
Verkrygen, en een wet, zo plegtelyk gestaafd,
Alleen verbreeken, daar zyn heerschzucht hooger draafd?
't Is waar, zyn dapperheid, befaamd in honderd slaagen,
Heeft Grieken wel gediend, de zege weggedraagen.
Zyne arm deed wond'ren in 't beleg: doch meend die Held,
Dat dit hem boven ons, en recht, en wetten steld?
Hy denk, zo niet de waan zyn hert heeft ingenomen,
Dat hy tien jaaren is, na ons, in 't heir gekomen;
| |
| |
Ja, dat zyn vuist heeft neêrgebonsd een zwakke wal,
Door storm op storm gebeukt, en hellende ten val.
Dit is der Vorsten taal, myn Heer, dit hun gedachten.
'k Heb ze ongeveinsd vertoogd, de red'nen hunner klagten
Ontvouwd, ten einde gy, nu 't blykt zo middag klaar,
Hulpmidd'len schikken mogt, na 't nypen van 't gevaar.
'k Zie klaar uit hun beklag, doch zonder my te ontroeren,
Hoe ver de bitse nyd en afgonst hen vervoeren.
En, schoon uw mond my meld der Grieken onbescheid,
Myns Vaders voorbeeld heeft my tot die proef bereid.
Na dat die Vorst zo vaak des vyands bloed deed stroomen,
Door oorlogsdaân, zo kloek volvoerd, als ondernoomen,
Van hen noch naauwetyks met yd'le lof beloond,
Gedoogden zy, dat hy ondraag'lyk wierd gehoond,
En zyne zegekroon beneveld door de schanden,
Dat hy Bryseïs zag ontrooven uit zyn handen.
Der Legerhoofden roem was heerlyk, op 't vertoog
Van Agamemnon, die hun daaden hemelhoog
Verhief, om dus den lof myns Vaders neêr te drukken.
Maar, als men Hector zag naar 't Grieksche leger rukken
Met kloeke benden, stout op 't afzyn van dien Held;
Als hy hen vlugten deed, en sloeg, en dreef langs 't veld,
Hun scheepen stak in brand, en dus op land en stroomen
Hun vlugt verhinderde, en hen 't uiterte deed schroomen;
Toen achte zich die Vorst, die Prinssen trots van aard,
Gelukkig, dat de toorn myns Vaders wierd bedaard.
Toen wierd hem recht vergund: toen kon men deugd waardeeren.
Men zocht niet, als voorheen, hem in zyn min te weeren;
De ontvoerde Dochter wierd hem blyd'lyk toegestaan,
Een prys, te wel verdiend, door zo beroemde daân.
Maar, na 't wangunstig lot dien Held het dierbaar leeven
Te ontydig had ontrukt, hem in 't beleg doen sneeven;
Zeg, welk een lykpligt van de ondahkb're is afgelegt?
Wat prachtige eerzuil, ter gedacht' nis, opgerecht?
Men laat zyn koud gebeeut veracht ten grave daalen,
| |
| |
Een slechte Tombe kan zyn diensten ruim betaalen;
Die geen versiersel heeft, als de asch, en de ed'le naam
Des grooten Mans, gevoerd op vteug'len van de Faam.
Daar zy bekaden zyn met roof, en Trooische schatten,
Die de arm van zynen Zoon zelf deed in duigen spatten:
En deeze Zoon misbruikt zyn recht, naar hun besluit,
Als hy wil schikken van een Maagd, zyne oorlogsbuit.
Zo geen vergelding voor myn dienst zy toe te schryven,
'k Eisch dan het loon, myn Heer, van 's Vaders krygsbedryven;
Zyne arm won Tenedos, en Thebens hooge Vest,
En Chryses, en Lyrnesse, in 't Phrygiaanch Gewest;
Men voeg daar Lesbos by, en Scyros woeste stranden.
Hy baande zich, door 't staal, een weg, door 't Ryk en Landen
Van Telephus, die, na veel strydens, zwaar gewond,
Hem doortocht laaten moest, zyn heir vergeefs weêrstond.
Achilles, in 't beleg, voor Ilium, gekomen,
Deed haast de Simoïs, met roodgeverfde stroomen,
Opzwellen, door den drang der lyken, in zyn vloed
Bedolven: 't Leger zag de uitwerksels van zyn moed.
Moest niet Aurora zelf haar Memnons dood beklaagen,
Dien Zoon betreuren, door zyn staal in 't veld verslaagen.
Vorstin Penthesileê, al strydende aan het hoofd
Der Amazoonen, wierd door hem van 't licht beroofd.
Hy heeft die taaije Vest, de zwaarste krak gegeeven,
Toen hy de Zuil, de hoop van Troje, in 't veld deed sneeven;
En dus zyne oorlogsdaân, door Hectors dood, gekroond:
Zo groote diensten zyn genooten, niet beloond.
Vorst Agamemnon zegt: 'k braveer zyn hoog vermoogen.
Maar hy misleid zich zelf, of werd door waan bedroogen.
Myne arm en eed zyn beide ontslaagen, na Heleen
In Menelaüs magt gesteld is, als voorheen.
Hy is ons Hoofd niet meêr: wy niet aan hem verbonden;
En Trojes felle brand heeft ook die naam vetslonden.
't Is waar; de Vorsten zyn gezind, hem, tot den dag
| |
| |
En uur van hun vertrek te laaten 't krygsgezag.
Zy kunnen meêr doen: ja hun staaten, ja hun leeven
Aan zyne willekeur laf hartig overgeeven.
Elkeen mag schikken van het zyne, zo 't hem lust.
Dat niemand, in 't bezit van 't myne, my ontrust.
'k Beken, myn Heer, dat uw vertoog op goede reden
Gegrond is. Maar gy maakt door uwe hevigheden,
En stuursche fierheid, meêr ontzag'lyk, als bemind,
Dat zelfs uw billyke eisch, noch gonst, noch ingang vind.
Die trotsche moed kon in Achilles ons mishaagen:
Zyn dapperheid heeft vaak de zege weggedraagen;
Maar 't voordeel, 't geen men van zo fieren geest ontfangt,
Verstrekt geen weldaad, maar een boeije, die ons prangt.
Zo gy de oprechte raad eens trouwen vriends wilt volgen;
Zoek Agamemnons toorn te stillen, min verbolgen:
Vertoon uw recht, maar met geen streng gelaat, myn Heer:
Dwing dus de Grieken, u te geeven roem en eer.
'k Weet, dat de menschen, meêr genegen tot mispryzen,
Der Helden deugd, niet als gedwongen, eer bewyzen.
Dat zy, schoorvoetende, en met deeze pligt belaân,
Voorwendsels zoeken, om zich van dien last te ontslaan.
Maar, hoe kan de achting van de Griek myn hert bekooren,
Door dwang verkreegen, door hun wrevelheid verlooren:
'k Maak op dier Vorsten gonst, zo weiflend, weinig staat:
En 't is niet raadzaam, dat ik te onbedacht verlaat
Een zeker goed, om naar 't onzeker heil te haaken.
Maar, om dit onderhoud, deez' redenstryd, te staaken,
Bedenk, dat gy meêr lofs en danks behaalen zoud,
Indien gy 't Grieksche Heir, 't geen te onbedacht en stout
Myn recht benadeeld, wist te brengen tot bedaaren,
Zelfs door myn red'nen, die, uws oordeels, billyk waaren;
Als dat ge uw konst en vlyt te werk steld, regens pligt,
My blood steld voor bon woede, en twist, en scheuring
| |
| |
Dewyl der Grieken eisch van u werd afgeslaagen,
Ben ik, uit aller naam, verpligt u voor te draagen,
Dat gy verbannen moet, myn Heer, die laffe min,
En overgeeven uw Prinsesse, uw Trojaanin:
Of, zo die Schoone, u is te na aan 't bert gelegen,
Dat haar 't verbonden heir zal vord'ren met den degen.
| |
Derde tooneel.
Pyrrhus, Lycas.
WEl aan, men breng terstond den krygsknecht in 't geweer.
Myn volk zy op hun hoede, en kwyt' hun eed en eer.
Zo heeft men, voor 't geweld der Grieken, niet te schroomen;
Schoon zy met al hun magt ons dreigen op te komen.
Kom, gaan wy, Lycas, om dien aanval af te staan,
Al 't Leger door.... Maar myn Vorstin treed herwaards
| |
Vierde tooneel.
Polyxena, Pyrrhus, Lycas, Ismene.
't GEjuich en vreugdekreet, waar van het veld en de over
Van Troje weêrgalmd, doet my hooren, langs hoe droever,
Dat uwe Vloot, bemand en zeilrede, om door't meer
Te streeven, niets verwacht, als goede wind, myn Heer;
Dies wensche ik, kan het zyn, in 't nypen der elenden,
Door u het dood'lykst van myn rampen af te wenden.
Gebiê, Mevrouw; welk groot geluk, dat, in uw smert,
'k Weet de neiging van uw hert.
De fierheid van het myne is teffens u gebleeken:
En, daar gy 't kend te zyn grootmoedig, onbezweeken,
Zoud gy vervoeren naar uw ryken, als slaavin,
| |
| |
't Rampzalig voorwerp van een hoopelooze min;
My, van 't verdelgde strand, doen naar uw hof vertrekken,
Om ten vertoog van zege aan 't Grieksche volk te strekken?
Verlos my gonstig van dien doodelyken hoon.
Laat my, verlaaten van de menschen, en de Goôn,
Aan Xanthus boorden, myn rampzalig lot beklaagen;
En slyten, afgepynd van rouw, myn leevensdagen
In 't land van myn geboorte, op 't puin daar Troje stond.
Zo streeve ik nimmer door de zeekolk Hellespont,
Naar vreemde Volk'ren, in eene and're lucht gebooren.
Myn Heer, van alles, 't geen ik heb door u verlooren,
Is dit het eenigst, dat uw gonst vergoeden kan.
Wat spreekt gy van verdriet, en slaaverny? verban
In't end uw droefheid, die u, buiten nood, doet klaagen.
Zeg, welke boeijens zyn 't, die hier uw oog mishaagen?
Wie van ons beide schynt te heerschen, te gebiên?
Moet gy my, of ik u, Mevrouw, naar de oogen zien?
Uw schoonheid boeid myn hert: zy doet my myn belangen
Verzuimen, om van uw geboden af te hangen.
't Ootmoedig smeeken voegd niet aan zo lieven mond,
Die door een woord het hert verrukt, en treft, en wond.
De Grieken zelfs, gelyk Ulysses my deed hooren,
Betwisten u 't geluk, u, door myn gonst, beschooren;
Zy trachten u, Mevrouw, te rukken uit myn magt.
Ik vlieg om hun geweld met kracht
Te stuiten: 'k zal voor uw behoud het uiterst waagen.
Maar, Zo myne yver komt de zege weg te draagen,
't Staat dan aan u, Prinses, door gonstiger onthaal,
Te stemmen in 't geluk van myne zegepraal.
Op dat de Vorsten, die ons hoonen en braveeren,
In u, hun Vyandin, de bruid van Pyrrhus eeren.
'k Verwacht niet, dat uw gonst de aanbieding myner trouw,
| |
| |
Zelfs op deze uur, met vreugd aanvaarden zal, Mevrouw.
'k Leeze uit uw oog te wel de ontroering uwer zinnen:
En, zo uw fierheid, door verned'ring niet te winnen,
Heeft vastgesteld, myn liefde en wenschen af te slaan;
Verwacht myn wederkomste,om 't my te doen verstaan.
| |
Vyfde tooneel.
Polyxena, Ismene.
WAt hoor ik? zal dan 't lot, nooit moê van my te plaagen,
Myn leed niet einden, als door 't einde myner dagen!
Myn wreede Vyanden betwisten in het veld
Myn boeijen: 'k zie my dus ten pryze en loon gesteld
Voor 's Overwinnaars zege. Indien, na 't bloedig vechten
Held Pyrrhus nederlaag de krygskans zal beslechten;
Verval ik in de magt der Grieken: zo 't geluk
Zyn wensch begonstigd, vind ik nieuwe stof tot druk:
Dan groeid myn leed, Ismene. Ach! 'k zal myn hand nooit geeven
Aan hem, die zo verwoed myn Vader bragt om 't leeven.
Verban 't herdenken van uw smerte, en Pyrrhus woên.
Uw beider Oud'ren lot strekke uwe haat ten zoen.
Gy deed zyn Vader, en hy de uwe 't leeven derven:
De dood van de een verstrekt tot wraak van 's anders sterven.
Hoe kryg ik ooit voldoening van al 't leed,
't Geen hy den mynen, 't geen hy my gevoelen deed?
Zo ik zyn Vader lokte in doodelyke laagen,
't Was, om hem Hectors geest ten offer op te draagen;
Om hem te straffen voor zyn wreedheid, die den Held
Zieltoogend noch misdeed, en sleepte 't Lyk langs 't veld.
Nu staat my 's Vaders dood, en Trojes brand te wreeken:
En, schoon 't me in deezen staat aan midd'len schynt te ontbreeken,
Noch moet myn wraakzucht zich vernoegen na haar magt,
| |
| |
Als ik hem hoopeloos laat zuchten, hem veracht:
Zyn wensch verydel, als myn hert geen laffe banden
Gedoogd; maar strekt een klip, waar op zyn roem zal stranden.
Welke oorzaak maakt uw geest op Pyrrhus nu gestoord?
Gy hebt met minder toorn zyn zuchten aangehoord:
Uw oog, min fier, ja gantsch ontwapend, scheen te zwichten...
Hoe was myn haat zo licht bez wecken in haar pligten?
'k Werd schaamrood, myne Ismene, als ik myn zwakheid merk.
Die lieve Vyand viel myn laffe ziel te sterk.
Ach! door wat konst wist hy myn zinnen zo te ontroeren?
Maar ik herwin myn deugd, en wil de wraak volvoeren.
Verban die snoode drift voor eeuwig uit uw zin,
Bedroefde Maagd: zoud gy, geneigd tot Pyrrhus min,
Hem trouwen voor 't altaar, in 't aanzien deezer wallen,
Door hem bestormd, door zyn geweld in 't end gevallen?
Wat dolheid, zo myn deugd zo licht verwonnen was!
O hemel! Troje legt gebliksemd in zyne asch;
En dien Monarch, ten top der hoogste moogentheden,
Van 't strydbaare Afiën gevierd, en aangebeden
Met diep ontzag, als hy den Volk'ren wetten gaf,
Verstrekt zyn brandend hof ten lykvuure, en ten graf.
Myn Bloedverwanten zyn, door 't Grieksche staal, verslaagen,
Of streng geboeid, en slechts gespaard tot zwaarder plaagen,
Daar zy, ontbloot van hulp, in hun verdriet gesard,
De wolken scheuren met hun klagten, of hun smart
Opkroppen, droef te moê: terwyl ik, vry van banden,
's Verwinnaars hert beheersch in myn verwonne landen,
'k Geniet alleen de vrucht van Trojes ondergang.
Achilles Zoon is naauw verknocht aan myn belang:
't Vliegt alles van myn hand aan Xanthus doodsche stroomen:
Hy droogd myn traanen, zoekt myn wenschen voor te komen,
Ja spreekt my zelf van liefde, en echtvermaak'lykheên,
Als was ik een Griekinne, en Ilium Myçeên.
| |
| |
Ach! na de val van 't Ryk moet niets myn ziel bekooren.
'k Beklaag, Mevrouw, de loop der rampen, u beschooren,
En 't wrange lot, dat in uw hert een min verwekt...
O blinde neiging, die de herten buigd, en trekt!
Had Telephus my niet behooren te behaagen?
Hy minde my, en spilde, in myne dienst, zyn dagen:
Hy was myn Vaders vriend, en Held Alcides zoon,
Beroemd door oorlogsdaâu, verheeven op den troon
Van Mysiën; niets scheen aan zyne roem te ontbreeken,
Ja alles my, ter gonst van zyne min, te spreeken.
Daar, tot myn schaamte, nu de beul van myn geslacht
Myn hert meêr trof, als ooit die Vorst, zo waard geächt.
Zyn trouw verdiende uw gonst: maar liefde kend geen reden;
Zy volgd de keur van 't hert, en eigen zin'lykheden.
Hoe 't zy, hy is geweest: gy hebt, naar uwe magt,
Met volle erkentenis, getoond, hoe gy hem acht.
Men heeft het lyk des Helds, met vlyt, aan alle hoeken
Der veste, en onder 't puin, op uwe beê doen zoeken,
Op dat zyne asch met pracht bevoolen wierd aan de aard:
En, schoon men hem niet vond, gy hebt doen zien, hoe waard
U zyn gedacht'nis zy, door diepe rouwe en traanen.
Denk nu aan Pyrrhus min, die u een weg kan baanen
Tot een gelukkig lot, als gy zyn wenschen vleid.
Verbreek, door zyne hulp, de boeijens, u bereid.
Gy ziet, hy kan alleen....
Men spreekt van vechten; 'k vrees voor nieuwe zwaarigheeden.
Ga, maak, dat Arsaces in haast naar 't heir vertrek,
En, 't geen 'er voorvalt, op 't naauw keurigst, my ontdek.
Einde van het eerste Bedryf.
|
|
Auteursrechtvrij
