Geestelyck lietboeck genaemt de Basuyn
(1626)–Simon Jansz Fortuyn–
Auteursrechtvrij
[pagina 507]
| |
Op die wijse: Hoort Vriendekens ghepresen.
ALs men des Wereldts wesen
Te recht wel over-ziet,
Hoe hoogh het werdt ghepresen,
So ist ydel en niet,
Vol hartseer en verdriet,
Want 't is onseecker vreughde
Die zy ons hier aen-biet,
Dat noch selden gheschiet
Of daer ontbreeckt noch iet.
| |
[pagina 508]
| |
Laestmael liet ick my leyden
Na Schalckwijck, om aldaer
Ons t'saem wat te vermeyden
In t' soetste van het Iaer,
Wy meynden alle-gaer
Dat ons vreughdigh vermaecken
Nu was sonder ghevaer,
Maer een onweder swaer
Belettet haest daer naer.
Dus werdt vaeck voor-ghenomen
Menigh vermaecklijck Spel,
Sonder voor yets te schromen,
En meynen 't is al wel,
So gheeft den tijdt dan snel
Dat het vreughdigh voor-nemen
Ghemoet eenigh ghequel
Waer door al ons voor-stel
Verandert heel rebel.
| |
[pagina 509]
| |
Dit ziet men staegh gheschieden
By Koninck, Vorst, en Heer,
Ia d'alder-vroomste lieden,
Die zijn in grooter eer,
Men ziet dat haer begheer
Heeft een onseecker eynde,
Al doense groote weer,
Haer op-set valt ter neer,
Dit zy tot onser Leer.
Daer-om laet ons nae-jaghen,
En soecken met eendracht
Om Godt wel te behaghen,
So wert seecker verwacht,
Dat wy met 't vroom Gheslacht
Tot gheduerighe vreughde
Hier na werden ghebracht
(door Godts hulpe en kracht)
In liefd', vreed', en eendracht.
| |
[pagina 510]
| |
Storm, Windt, Haghel, noch Reghen
Sullen beletters zijn:
Dat wy door 's Heeren zeghen
In rust en vrede sijn,
Met vreught t'allen termijn
Lachen in Godts aenschouwen,
Voor zijn lieflijck aenschijn
Drincken den nieuwen Wijn,
Vry van druck, smart, en pijn.
Laet yeghelijck na trachten
Het geen hy meest bemint,
Maer laet ons daer op achten
Elck als ghehoorsaem kint,
Dat hy het quaet verwint,
En nemen tot een baecken
De gantsche Werelt blint,
Die op 't Aertsch is ghezint.
En nimmer ruste vint.
'S Werelts doen onghestadigh,
Schijnt menighe seer soet,
Hoe wel het is seer schadigh,
| |
[pagina 511]
| |
Om na te zijn behoet,
Den lust tot 't Aerdtsche goet
Maeckt menigh hart af-wendigh
En tracht door hooghe moet,
Nae 't gheen dat hem on-vroet,
Eeuwigh rust derven doet.
Wat is al 's Menschen leven
Alhier op dese Wert,
Die om 't tydtlijck begeven,
Eeuwighe schatten waert,
En op haer heene-vaert
Kermen, klaghen, en suchten,
Met een ghemoedt beswaert,
Dat zy hebben vergaert,
't Gheen in haer dan anghst baert.
Laet ons doch onsen Vleysche
(Na 's Wereldts lust en raet)
Niet gheven zynen eysche,
Maer dat wy t'onser baet
Houden de rechte maet,
| |
[pagina 512]
| |
En niet zotlijck beminnen
Dat onse Ziele schaet,
Maer dat elck daer nae staet
Te verkrijghen ghenaet.
't Mist wel meer. |
|