De koloniaal en zijn overste (2 delen)

[p. 96]

XI.

Ah! regarde, o mon âme! et demeure en silence
Nature, ah! qui pourrait parier en ta présence
Quand sous ces traits divins, que ton Dieu, y a donnés
Tu te montres sans voile à nos yeux étonnés?

A. de Lamartine.

Men had zoolang om kaarsen geroepen, tot er verscheidenen waren aangebracht, die nu, met de walmende olie-lampen, een vrij helder licht verspreidden in het salon der Elwine.

Het zag er recht gezellig uit heden avond. De kinderen waren nog niet naar bed en aan een afzonderlijke tafel gezeten met schitterende oogen en glanzende gezichten, want - men speelde ganzenbord. De heer Krobs had de leiding van het spel op zich genomen, en zijn vingers waren kleverig en bruin van de pepernoten, die reeds den invloed van het klimaat ondervonden.

Aan de andere tafels zat men in groepjes en, ofschoon wel wat warm, was het toch heel prettig in het salon, en heerschte er algemeene vroolijkheid; zoo getuigden ten minste de kort afgebroken volzinnen, die men nu hier dan daar vernam.

[p. 97]

‘Solo fijn! annonceerde de heer Bugg en kort daarop hoorde men hem in koddige wanhoop uitroepen: ‘Heeren, hebt medelijden met een oud man! hij heeft nooit kunnen denken dat het zoo loopen zou!’ En dan zachter: ‘ik heb geen drogen draad aan mijn lijf.’ Dit was het laatste klaaglied: kort daarop hoorde men den vreugdekreet: ‘vijf en dertig fiches van ieder!’

Jufvrouw Huigen had te vergeefs getracht met mevrouw Helmberg op een eenigszins aangenamen voet te geraken, al hare pogingen stootten af op het sombere, stilzwijgende karakter der weduwe, tot eens, op zekeren dag, een dankbare betraande blik uit de groote oogen haar gezegd had, dat haar pogen eindelijk was gelukt; de beide vrouwen praatten dan ook nu telkens vrij druk en vriendschappelijk te samen, zoo ook in dit oogenblik.

Kitty Stark en Lina Riethaag fluisterden heel uiteen: ‘Neen, zie je,’ zei Lina met een verlegen gezicht, ‘bepaald ongelukkig voel ik me nu niet.... dat zou heel gek zijn, niet waar?’

‘Ja’ zei Kitty ‘heel gek! verbeeld je, ongelukkig te zijn als men pas getrouwd is!’

‘Maar ik vind hem zoo vreemd geworden’ mompelde de arme Lina nu, met een doodsbenauwd stemmetje, ‘ik vind hom zoo veranderd, naar zijn portret te oordeelen ten minste. Wie weet of hij ook niet denken zal, dat ik oud en leelijk geworden ben? toen hij wegging, zag ik er heel anders uit dan nu!’

‘Nu ja,’ viel Kitty in ‘maar hij is toch met je getrouwd en kan niet meer van je af! Dus dat is zoo erg niet!’

Lina keek eenigszins verbaasd op. ‘Maar juist omdat

[p. 98]

we niet meer van elkaâr af kunnen, zou het zoo akelig zijn, als we elkaâr tegenvielen?’

‘Och kom! Nu Lina, ik wou maar, dat ik al zoover was als gij! Als je maar eenmaal getrouwd zijt, dan is al het andere niets, maar - om zoover te komen!.... en het arme schepseltje zuchtte diep.

Lina keek nog verbaasder dan zoo even. Ze had op haar afgelegen dorpje, waar de eenige ongetrouwde heer de burgemeester van vijf en veertig jaar was, nooit bespeurd, dat er zoo iets bestond, als dat afmattende, vernederende werk, dat men ‘huskand-hunting’ noemt, die jacht op een man, waaraan helaas! zoovele onzer J jonge meisjes moeten deelnemen, voornamelijk wijl ze, ongeschikt om in eigen onderhoud te voorzien, in het doen van een huwelijk het eenige middel vinden om ‘geborgen’ te worden. Lina dacht dan ook met een stillen zucht aan het leelijk portret, dat ze zeer diep onder in haar koffer geborgen had en zei niets anders dan ‘'t Is warm.’

‘Ik heb het gewonnen’ riep het verliefde vrouwtje, dat met haar man bezig was domino te spelen, ‘je weet wel wáárom we het gedaan hebben,’ fluisterde ze toen. 't Was namelijk om de denkbeeldige belooning van een zeker aantal kusjes, die hij haar waarschijnlijk ook met de grootste bereidwilligheid zou hebben gegeven, zoo zij ze niet gewonnen had.

Nu en dan keek Clara uit haar boek op, om te zien hoe de kansen stonden voor papa, die, zooals iederen avond, aan het schaakbord was gezeten, tegenover den dokter. De bedienden kwamen binnen met de thee, de kok had voor heden avond gebakjes daarbij, die er zeer lekker uitzagen en door de kinderen vooral met groote

[p. 99]

vreugde werden begroet, een vreugde, die echter bestemd was maar zeer kort te duren, daar het gebak naar een vuile pan smaakte.

‘Hè, ma, wat vies,’ riep de jonge dame Krobs; mevrouw Vuiste, - die iets tegen de Krobsen had -, zeide brommend dat kinderen geen aanmerkingen moeten maken. Mevrouw Krobs merkte op, dat kinderen even goed smaak hebben als groote menschen en.... beiden zwegen, en.... en ieder zweeg.... want een zware slag deed het geheele vaartuig dreunen.

De schok, die op den slag volgde, was onbeschrijfelijk hevig; toen kwam er nog een slag, en nog een schok, sterker dan de eerste............

Iedereen was opgestaan. Het was een oogenblik van vreeselijke verwarring, alle gezichten waren doodsbleek geworden. De moeders grepen naar hare kinderen, de vrouwen knelden zich aan hare echtgenooten vast, van loodkleurige lippen klonken angstige vragen - en daar was niemand, die antwoorden kon.......

Nogmaals die slag, die schok! geheel de boot kraakte, een akelig geluid van vernieling drong in het salon door, men hoorde het sissen van den stoom, die zich met geweld een uitweg baande, men hoorde iets, als ware het een onderaardsch gerommel, dat straks den bodem zou doen uiteenbarsten, maar al die geluiden werden overstemd door éen langen, bangen kreet van doodsangst.

‘Brand!’

‘Aangevaren!’

‘O God, wij vergaan!’

‘Naar boven! naar boven!’

En, voort! naar de trap drongen de verschrikte rei-

[p. 100]

zigers. Daar klonk een gebiedende stem, hoog boven het rumoer uit: ‘Dames, ik verzoek u vriendelijk, weest bedaard!’ De kapitein stond voor de trap, als om den ingang te verdedigen. ‘Er is geen brand’ zeide hij ‘maar er is iets anders.’ En in de doodelijke stilte, die nu volgde, voegde hij er bij: ‘De machine is gebroken.’

Na met zijn gewonen tact en vriendelijkheid de dames door een paar woorden te hebben gerustgesteld, ging de heer Schock naar de machinekamer, en nu barstten de met moeite bedwongen gevoelens los.

Mevrouw Krobs en mevrouw Vuiste hadden hun verschil van zooeven vergeten en vielen nu naast elkander neder op een bank, die bijna onder dit wicht bezweek; hun zenuwachtig snikken werd van de andere zijde beantwoord door Kitty, en al de jeugdige Krobsen hieven in koor een woest gegil aan, dat niet ophield, eer de gelukkige vader, in een vlaag van onbedwingbare woede, zijn kroost naar de hut sleepte, - waar hij hun afdoende reden gaf tot huilen.

Jufvrouw Huigen stond met een groote karaf in de eene en een glas in de andere hand, iedereen animeerende om toch wat te drinken voor den schrik. Clara zat stil en rustig met haar hand in die haars vaders; mevrouw Helmberg was verdwenen en de heer Bugg sloop, zoodra de toegang tot het dek weêr was opengesteld, stilletjes naar boven, bemachtigde, door de duisternis begunstigd, een life preserver en verborg dien onder zijn wijde overjas.

De dokter werd geroepen, om bij den kapitein te komen. Gelukkig dat de reizigers hem niet volgen konden, toen hij met den gezagvoerder de machinekamer binnentrad. Het zag er daar allerakeligst uit.

[p. 101]

Groote stukken ijzer lagen hier en daar verbrokkeld, alsof het glas geweest ware, dat door kinderhanden was neêrgesmeten.

In het midden zag men een zwarte massa, die in de heerschende duisternis ter nauwernood als een menschelijk lichaam te herkennen was; de dokter knielde neder en wenkte een paar der omstaande soldaten om de behulpzame hand te bieden, toen legde hij met groote zorg zijn verband om het hoofd van den eenen stoker, die door een stuk ijzer licht was verwond, onderzocht het been van den ander en liet de gekwetsten transporteeren.

Nu kwam de beurt aan den kapitein om zijn onderzoek in te stellen.