De koloniaal en zijn overste (2 delen)

[p. 39]

V.

Falscher Pontus deine Stille
War nur des Verrathes Hülle;
Einem Spiegel warst du gleich;
----------
Und es wachst des Sturmes Toben
Hoch, zu Bergen aufgehoben,
Schwillt das Meer. -----

Schiller.

Bijna is een week verloopen sedert dien killen regenachtigen voorjaarsdag, waarop de Elwine het Nieuwe Diep uitstoomde.

De felste smart der scheiding, de zeeziekte, de eerste onaangename gewaarwordingen, die elken tocht over den oceaan vergezellen, zijn voorbijgegaan en hebben plaats gemaakt voor de berusting, waarmeê men zich in het onvermijdelijke schikt.

Men was nu ongeveer op de hoogte van kaap Roca; de kalme zee wiegde het vaartuig op hare blauw groene golven, zacht en voorzichtig, als vreesde ze de fraaie, frissche kleuren, waarmeê het in de morgenzon praalde, te beschadigen.

De stemming onder de passagiers was uitmuntend.

In groepjes verdeeld zaten de heeren te praten of te

[p. 40]

spelen, en nu en dan verrees uit hun midelen een luid gelach; de kapitein liep heen en weder met zijn vriendelijk gezicht, even verkwikkelijk als altijd om aan te zien; de heer Bugg was onuitputtelijk in geheel nieuwe anekdoten; mevrouw Krobs was ‘lekker’, het zevental zoet, en de heer Krobs genoot voor het eerst, sints hij aan boord was, een weinig rust.

Met hare handwerkjes, waaraan weinig gevorderd en hare boeken waarin volstrekt niet gelezen werd, hadden de dames de luierstoelen ingenomen; alleen Clara van Berkesteijn hield zich met boek noch handwerk onledig; zij wandelde met haar vader het dek op en neder, terwijl beiden met belangstelling uitzagen naar het gezicht dat de kust aanbood.

De rotsen Farilhoes en Burlings waren daareven in het nevelachtig verschiet verdwenen en kaap Roca verrees uit de golven, zwoegende onder de zonnestralen; het donker geboomte, gestoffeerd door de witte huisjes, die zoovele feeënwoningen uit de een of ander toovergeschiedenis geleken. Zooals het daar nader kwam was het een trotsch tooneel, dat misschien meer trof, doordien men een tijd lang niets dan lucht en water had gezien en doordien de zon, die grootste aller schilders, het met zijn licht en schaduw teckening gaf.

Bijna loodrecht verheffen zich de rotsen van kaap la Roca uit de zee, tot ze, na een plateau te hebben gevormd, in flauwe hellingen opstijgen naar de wolken. Slingerende bergpaden geleiden langs het liefelijk Colares van af de vuurtorens naar den top, waar een klooster, half in het dichte groen verscholen, het geheel overziet en beheerscht.

De aandacht werd al spoedig afgeleid van de rots

[p. 41]

door een walvisch, die niet ver van de boot, zijn dartel spel met de golven speelde; telkens weder spoot hij twee evenwijdige stralen opwaarts, soms ook kwam een gedeelte van het kolossale lichaam boven de oppervlakte, als wilde hij toonen, wie de bewerker was van die schitterende fontein.

't Scheen dat heden alles samenliep om wat afwisseling te brengen, want toen het kolossale dier voor goed was ondergedoken, zag men in de verte eenige bruinvisschen. Weldra omgaven ze in grooter getale de geheele boot; huppelend vlogen ze, den spitsen bek vooruit, en nu eens den rug, dan weder een gedeelte van het lichtgekleurde lijf vertoonend, door de golven met een haast alsof zij het elkaâr in vlugheid en snelheid wilden afwinnen. De vroolijkheid onder de reizigers nam door dit aardige gezicht nog toe en zij, die over de verschansing geleund, het gadesloegen, hieven soms zelf een luid gejuich aan als een der visschen krachtiger dan zijne kameraden, zich geheel boven het water verhief.

Nu werden Lissabon en de mond van den Taag in het verwijderd verschiet even zichtbaar, spoedig had men de vooruitstekende kaap Espichel bereikt en weêr moest voor een poosje afscheid van de kust genomen worden.

De bruinvisschen waren tegelijk met de kust verdwenen; maar nu begonnen de luchtbewoners om de boot heen te vliegen. Onder hen waren de zwarte stormvogels, die als zwaluwen heenstreken over de witte streep, door de schroef gevormd, meest in wijde kringen, nu eens rakelings langs het water, dan weder zich daarboven verheffend.

Enkele passagiers hadden bij het gezicht der bruin-

[p. 42]

visschen reeds eenige bedenkelijke blikken gewisseld, maar nu de komst der stormvogels van eene sterkere beweging der boot vergezeld ging, snelden zij naar den kapitein, om hem te vragen of er geen slecht weêr aanstaande was. Kapitein Schock was gelukkig in het bezit van dien takt en dat goed humeur, die voor een gezagvoerder eener mailsteamer haast even noodzakelijk zijn als zeevaartkunde; met zijn gullen aanstekenden lach verzekerde hij, dat alles mogelijk was, maar dat stormvogels volstrekt geen bewijs zijn van een naderenden storm. ‘U ziet heeren,’ zeide hij, ‘er worden hier meer levensmiddelen over boord geworpen, dan een geheel huishouden noodig heeft om van te bestaan, wat is natuurlijker dan dat die arme beestjes er op azen?’

Maar een half uur later begon men weêr dat vreemde gevoel te krijgen op de hoogte der maag, en er kwam iets zenuwachtigs onder de passagiers; de dames lieten warme doeken, de heeren hunne plaids halen, sommigen, die zelfs met dat doel naar beneden waren gegaan, wachtte men te vergeefs terug.

Het diner liep eenigszins wanordelijk af; de schemering viel, de zon ging somber onder en verlichtte nog slechts de witte schuimkoppen der golven die, toenemend in grootte, elkaar steeds dieper kloven dolven.

Spoedig werd de duisternis volkomen, en het was te vergeefs dat de kapitein telkens den kijker naar het Oosten richtte om, zoo mogelijk den vuurtoren van kaap St. Vincent te ontdekken. Onder heftig slingeren der boot, drukke werkzaamheid der matrozen en akelig gesteun der zeezieke passagiers, ging de nacht voorbij; 't was reeds morgen geworden eer men kaap St. Vincent passeerde.

[p. 43]

Daarmede werd echter de toestand niet beter. In volle zee gekomen konden wind en storm sterker woelen; de machine stoomde nog slechts halve kracht en men vorderde weinig, te meer daar de stroom, die uit de straat van Gibraltar steeds naar buiten gericht is, het vaartuig met vol vermogen tegenwerkte.

Twee dagen hield de vergeefsche worsteling met de elementen aan; de kapitein zag toen in, dat hij zijn voornemen om de straat van Gibraltar binnen te komen moest opgeven, en besloot aan den morgen van den derden dag te beproeven, of hij niet de golf van Cadix binnen loopen en zoodoende aan het nutteloos kolenverbruik een einde maken kon.

Deze nieuwe poging scheen te zullen gelukken, spoedig zag men de koepeldaken van de eenmaal Moorsche moskeeën en de witte gevels van Cadix's huizen op den voorgrond. Zoodra de Elwine dichter de kust naderde, verminderde het hevig slingeren van de boot reeds en spoedig kwamen de passagiers, een weinig bekomen uit hunne schuilhoeken te voorschijn, de doorgestane ellende vergetend bij het heerlijk vooruitzicht eenige dagen aan den wal door te brengen.

Intusschen hield de steamer recht aan op de kust, die voor menig gezelschap zoo noodlottig werd. De oever aan de tegenovergestelde zijde der golf zag er recht uitlokkend uit, wijngaarden en dicht geboomte werden vroolijk afgewisseld door de rood en wit bepleisterde gebouwen met hare balkons en bloemen; op een uitstekende punt lag een lusthof voor de bezoekers, dicht bij de ruïne van het oude fort St. Catalina, die een ruim uitzicht aanbood over de steden Cadix, Porto-Santa-

[p. 44]

Maria, en Porto-Real met de omringende heuvelklingen.

Dicht onder de kust veranderde de Elwine van richting, om - de Nederlandsche driekleur in top - de golf binnen te stoomen. De vuurtoren en het fort St. Sebastiaan, een steenen werk, met gebroken lijnen op een vooruit stekenden landtong gelegen, werden duidelijk zichtbaar, en langzaam kwam ook de stad naderbij met haar haven, waarin tallooze schepen een schuilplaats hadden gezocht.

Het anker werd uitgeworpen, maar ongelukkig verhinderde de hooge zee alle gemeenschap met de kust, zoodat het verlangen moest worden beteugeld, dat vooral de jonge lieden aangreep om de stad te zien, waarvan zulke wonderen verhaald werden.

Duidelijk kon men de drukke straten en pleinen onderscheiden en de Moorsche huizen in hun schilderachtigen bouwtrant, met hun grillig gevormde daken. Op den achtergrond verhief zich de kathedraal en de koepeltoren, die aan de avondzon een nieuwen glans scheen te ontleenen, met haar vergulde tinnen.

Langs de kade ontwaarde men de treinen, die de voornaamste Spaansche oorlogshaven met het hart des lands verbinden, terwijl in het verschiet het ronde torenfort van St. Louis zich dreigend boven de wateren verhief.

De passagiers verdiepten zich in allerlei plannen voor den dag van morgen; deze nam zich voor de gebouwen, gene de wereldberoemde schoonen van Cadix op te nemen, anderen zich aan Spaanschen wijn te goed te doen; opgewonden maakte men afspraken en zocht vroeg de hutten op, om den volgenden morgen reeds tijdig bij de hand te kunnen wezen.