Arions vingertuig

Opdeunende verscheide minne-klagjes, koozingen, boertigheên, en andre rijmpjes en gezangen

[p. 47]

Kloris, en Corinell’.

Toon: Samponie, of: Tweede Karileen.

VAardig, vlugge voetjes daal
Na de plaats, daer ik mijn Lief onthaal
Alsze zingt// wen ‘et vee lugjes springt,
Wijlze vlegt// Maagdepruikjes, dieze keurig hegt,
Om an den

[p. 48]

Dans// ande Lans// als een krans

Mooi en nett// geestig aan te zijn gezet.
Schoone Zonn’// wen ik kon// ik begon
En ik vlogt// uw’ een Kroon, datj’ eens om my dogt.

Ai, vervrolijkt uw’ mijn hart;

Wijlge ziet dat Karinella mart
Om de bloem// dieze plukt// tot een roem
Van’er hand// vast te woelen met een groenen band:
Wie weet aan wien// dat misschien// zy zal bie’n
Deezen tuil// die ik voor geen gouden ruil,
Ag! oft viel// dat mijn ziel// zig onthiel
By ‘er schoot// en dat zy my dat kransje boot!

[p. 49]

 

Spoei dan treedjes, bei niet lang,

 

Draagd mijn ziel by haar, die met’er zang

 

Mijn gemoed// regt bevalt, als’et zoet

 

Daar de Goôn// Hemelsgeesten, als wat raars, op no’on.

 

Rust Karinell’// van uw’ spel// ai ‘tis well;

 

Zit wat ne’er// en begind dan flusjes we’er

 

Harderinn’// puik Goddin// ist uw zin’,

 

Handelt wat// vande liefd, d’allere’elste Schat!

 

Toen greep Karinell’ ‘et woord,

 

Koomd gy nu, zei zy, met liefde voord,

 

Harder zeg// die’r in dwaald, wat voor weg

 

Gaat hy heen?// ist! een doolpat onveil, om te tre’en;

 

Off is’t een baan// om te gaan// en te staan,

 

Vry// en vast// zonder harteleet of last?

 

Spreek vry uit// uw’ besluit// overluit;

 

Want ‘et is// uw’, door tijd, wel bekend, zoo’k gis.

 

Kloris, op die spitze vraag,

 

Zag volmaekt, dat Karinell’ was graag

 

Om de re’en// van ‘t bewerp// in’t gemeen

 

Te verstaen// wantze zeide, ‘t is’er om gedaen;

[p. 50]

 

Dies Kloris strak// met gemak// tot ‘er sprak,

 

Zoete Maagd// nu uw zulkken vraag behaagd,

 

Zel ik voord// alst behoord// met een woord

 

Alsmen zeid// geven uw’ kort; maer goed bscheid.

 

Die, voorzigtig daar op rend

 

En de zlag, der dwarrelwegen kend;

 

En wiens Ieugd// niet te wulps met de Deugd,

 

Is vercierd// en met reede matig gemanierd:

 

Die is de geen// die na re’en// vast kan treen

 

Op de straat// daarmen om te minnen gaet;

 

Maar, wie maald// dartel straald// is verdwaald,

 

Wijl hy loopt// want zijn loop laas! zijn zinnen zloopt.

 

Dit beviel toen Karinell’

 

Zoo voltooid, en uittermate wel

 

Datze quam// en de kroon// zoetjes nam,

 

Dieze met// veel beleeftheid heeft op ‘t hoofd gezet,

 

Daar zy dat woord// had gehoord// zoo bekoord

 

Wierze toen// om te kranzen hem met groen

 

Daar op kust// daar op blust// elk de lust,

 

Met vermaak// op ‘et heil vande t’zamenspraak.

   Uit nuttigheid vreugde.