|
| |
| |
Arfilon an de Nimfe Amazis.
Toon: Karileen.
I.
Waar leiden uw’ die treedjes,
| |
| |
Nog zo vroeg, in’t Morgen-rood?
Vereerd ik u heeden, zoge niet en vloot.
Schoone Zon! straal na mijn hart,
Mijn zieltje mocht laven in’er groote zmart.
Mochte zijn// Al mijn pijn
| |
| |
Ik moet mijn Schaapjes leide,
Ai laat mijn hart met vree,
Zo spoed u dan veerdig, als ik strak begon:
Beglanst nu land en weide,
Al ‘t gevogelt’ zingt en speeld;
De lofzangh der Goden, tgun hem nooit verveeld.
Hooge Go’on// Ai hoe schoon,
Verciert gy ‘t al zo puik.
‘t Komt al van God.
| |
| |
| |
Arfilons klagten.
Toon: Serbande.
II.
Zuivre Godinne, u zlaaff leid geboogen;
Zmeekende, vrundelijk om uwen Trouw:
Zie hem, genadelijk, aan met u oogen,
En, wort hervorremd door alle mijn rouw.
‘t Heeft, zoo ik meen, nu langgenoeg geduird.
Te lang, Helaas! dat maakt ‘t gemoed verzuird.
De rouw baard ziekt, en ongezonde le’en.
Hoe meer dan, wenze lang blijft after een?
Lijden, uit weelde zen oorzaak genoomen,
Kan maar verbetre, hoe zeer datme lijd.
Lijden, uit ontschuld te voorschijn gekoome,
Baard ongenoegen, en wrevlige strijd.
Anzie mijn lijden, overzoete Maagd:
Anzie de trouwheid, die u Liever draegd:
| |
| |
Anzie die zucht in my, tot deugd en eer,
Anzie u strafheid: ‘t is mijn ziels begeer.
Straffe, die oeffendmen over misdaden.
Strengheid, omstrengeld, die strengheid verdiend.
Deugden, bepruiktme met gulle genaden.
Vroomheid aan weldaad, spreekt vriendelijk, vriend.
Toon my u goedheid, en, bezie wat goed
V daar voor toonen zal mijn rein gemoed.
Geen wiszer zaak, op reedens steen gebouwd,
Dan daar de deugd met zuivre weldaad trouwd.
Proeve van deugden, zijn wel te bemerkken.
Vit de manieren, hoe quaad, of hoe vroom:
‘T leven, dat, keurdmen uit handel en werkken,
Men plukt go’e vrugten van ene goeden boom.
Dat quaad is, toond, zich vaak, volkoome quaad:
Off immers meestedeel, ‘t gun vroomheid haat.
Die goed is, leeft na re’en, en na de tijd.
‘T goed brald in gloori, als’et quade lijd.
Zonde baard droefheyd.
| |
| |
| |
Amazis, aan Arfilon.
Toon: Twede Carileen.
III.
WAt verwind de Reede niet
Alsmen blijk van waarheid an ‘er ziet?
Maar hoe raakt// vaak ‘t verstand, heel ontschaakt.
Door de schijn// die de reede wikkeld vol Fenijn?
Waard dat de Deugd// (die de Ieugd// als, verheugd)
Waar volmaakt// alsme ziet hoe mooize blaakt,
‘K greep maar aan// tzou dan gaan// en wel staan;
Maar wat ist// grijptmen nu, tis zo vaak gemist.
Want geveinsdheid voerd de va’en
Nu zo breed, dat ik niet ken verstaan,
Hoemen zal// onbewust, na ‘t geval,
Door ‘t vermo’en, een onfeilbre goe verkiezing doen,
Maar Harder ziet// dit geschied// waarlijk niet
| |
| |
Hierom, dat// ik uw’ in dien handel vat;
Maar ik leg// slegs de weg// wen ik zeg
Zulke re’en// Tot’et gun dat ik vaster meen.
Want indien dat uw’ gemoed
Is opregt, gelijkge zegt, en goed:
Zo en grijpt// zo en vat, nocht en nijpt
Zo veel quaads// in u herte, nooit, oft nu, geen plaats;
Maar Hylas nam// toen hy quam// als een Lam,
Karilee// heur gemoed en hartje mee,
En hy liep// (hoeze riep// bang en diep)
Van ‘er heen// hoe bedroefd was toen Karileen?
Zulk een valsheid broed de schijn;
Inde geen, die Heylig willen zijn;
Dies men mag// letten wel, op ‘et slag
En de daat// die in’t minnen, daaglijkx ommegaat:
Want die niet let// op ‘et net// hem gezet,
Raakt wel vast// eer hy voeld de pijn, of last;
Maer die drukt// als ‘t mislukt// datmen plukt
‘T naar verdriet// Heil en luk die in tijds toeziet.
Houd wagte.
| |
| |
| |
Arfilon.
Toon: Thirzis aubord de la zaine.
IV.
AMasis, laat vare die zorgen:
Arfilon en wraakt geen deugd,
Eer de lusjes mijn zieltje verworgen: verworgen: verworgen,
| |
Amazis.
Toon: C’este Cruëlle.
V.
AG! trouwe HArder, ‘tzijn uw’ woorden
V vriendelijkhe’en, die mijn gedagt
| |
| |
Zo vrundelijk, tot Minn bekoorden,
En nu gevoeld geheel verkracht;
‘Tgun mijn verlangen voed.
| |
Arfilon.
Toon: Galjarde Venetiano.
VI.
AI, schone Zon, wat baat’et mijmre,
In iets, ‘t gun geen bedenkken heeft?
Waarom zo stip op ‘t gun te zwijmre
Dat van hem zelf vernougen geeft?
Hoe! zalmen vreezen ‘t gun niet schade mach?
Hoe! zalmen vlieden vrooielijk verdrach?
Off ‘t gunnen nooit en zag?
| |
| |
| |
Amazis.
Toon: Balet de Bronkhorst.
VII.
Want al ‘et groote zlomren
Als ik denk, wat dat ik aan zouw gaan,
Daar ik nu leef, zo zoet, zo zoet, zo zoet,
Ach! dat zouw dan zijn gedaan.
| |
| |
| |
Arfilon.
Toon: Atalanta.
VIII.
WAt iszer mooier dingk op aarden,
Dan ‘t gun de Oppervoogd noodwendig voor ons heeft geagt?
Dat is den Egt// van Minn’ gevlegt// dies wilt aanvaarden
Mijn regterhand// tot onderpand// voor schut voor scharm en wacht.
Mijn ziel, door sulk een heilgenieten,
En galmen, tot de hoogt’ der starren, Godes grooten loff.
Ai schoone Maagd// zoo ‘t u behaagd// laet u ontschieten
Een enig woord// tgun Min behoord// en helpt ‘er uit ‘et stoff.
| |
| |
| |
Amazis.
Toon: L’Avignone.
IX.
IK voel mijn borst geparst
Tot boezmen, van ‘tgun mijn te’ere Zieltje knarst.
Op mijn bepruikte Maagdekroon;
Tot uw’, die my zulx hebt gera’en.
Daar! trouwe Harder, daar!
Mijn leeven, dat schenk ik uw’ tot weederpaar.
| |
| |
Beweegd mijn ziel tot wederminn’.
Gestooft, gesmeuld, vol zoete zmart’.
| |
Kransje.
Arfilon.
Toon: Filis voogdesze van mijn hart.
X.
HA! poezle Maagd! zo schoon, en wit
Als leenig Elp, daar zuiver mild robijn in zit:
| |
| |
Wiens dartle flonk mijn zieltje zo bestraald,
Dat het in al de glans verdwaald.
Ha! Schone Nimf, wiens ledematen
Bekroond, zijn deftig uittermaten,
Gelijk als paarlemoereplaten.
Gelijk dien krans ons ons handen strikt:
Zo wens ik dat den grooten All’ ons harten schikt,
Zo zuiver, en, zo onderling vermengt,
Van geen ongure twist verzengt;
Maar daar de liefde om te znoeien,
En al ‘et onheil uit te roeien,
Staat geurig op ‘et schoost te bloeien.
| |
Amazis.
Toon: Garint.
XI.
WAt vermaak vernoegde ziellust baard,
Bind ik in der daat, nu oprecht, heel volmaakt, inzen aard.
| |
| |
De Hemel, Arfilon// Die gon
V ziel// em mijn gemoed ‘er lust,
En voords onfeilbre rust,
‘T gun op den Heilweg loopt// en knoopt.
| |
Arfilon.
Toon: Engelze Fortuin.
XII.
INdien de Deugd, ons weegen veilig leid
In liefd, en vre’e, en waare Heiligheid,
Zo zal de Heer, verquikken onse Ieugd
Vol lust, en na, met ‘s Hemels zoete vreugd.
O! Ewig Einde!
| |
| |
| |
Rei van Maagden,
Op Arfilons en Amazis Bruiloft.
Toon: Houje rust, Tyter, ‘tis nu, &c.
XIII.
V Legt een pruik// nu van groene Lauwerier
Die op’t puik// van ‘er eerste liefdenvier
Zijn te saam vereenigd, in vernougen, met malkaar.
| |
| |
2 Wenst’er t’saam// datze mogen altijd aan
Soo bequaam// dat een yder kan verstaan
Vit’er aartigheden, dat ‘er staag heeft liefde stee.
3 d’Oppervoogd’// die het wettig paaren prees,
Heefd beoogd// datse was daar heil uyt rees;
Gaf’et Lief zen Liefje, en, den Minnaar sijn Vriendinn’.
4 Trouw’ is goed// alsze wel word uitgevoerd
Maarze broed// die sijn bose lust, niet snoerd,
Een elendig leven ‘tgun ‘et lijff en ziel beswaard.
5 ’tIs een saak in’er seven goed nog quaad;
Tot een baak// daarmen siet de ware Daad:
Datze kan beschaffen, of veel vreugden, of veel leids.
6 Die de vreugd// wenst te erven, door zen trouw,
Totte Deugd// want die is belet van rouw:
Door de bose ondeugd maakt de Egt een aardse Hell.
| |
| |
7 Daar de Minn’// yders hart in liefde warmd,
Iders sinn’// met gelijkkigheid omarmd;
Daar in yders zieltje eensgesindheid’ veilig leid,
8 Daar is lust// en te seggen van dien band
‘tBaard een rust// als de Ziel aan Ziel verpand,
En, daar Ziel na Ziele met een heet verlangen loopt.
9 Soete twee tis ons wens dat Godt u geeft
Dits ons be’e// datge alsoo lang gy leefd,
Vreugde meugd geniete, sonder ooit ontroerbre druk.
Go’e wenst, bewijst neiging.
|
|
Auteursrechtvrij
