Focquenbroch. Bloemlezing uit zijn lyriek

[p. 43]

't Ongelijk fortuin

Daar d'eene mensch de zon zo loffelyk beschynt,
En zegent met een glans van gulde en zilvre stralen:
Daar dees zit op een berg van dukatons te pralen,
En die met overschot van zestien stuivers kwynt.

Daar deze kwinkeleert by 't huilen van de schreven,
En schept uit krytende schildryen vreugd en eer;
En die verzuchtende vast trenteld heen en weer,
Wyl hy zyn beste pak diend voor 't gelag te geven.

Daar deze lekkertand aan zee en landpatrys,
En zuigt den ambrozyn uit Baccherachse peeren.
En die met haantjes Mom zyn bokking moet lardeeren,
Of 't graauwe veldhoen keurd zyn hoffelykste spys.

Daar dees met Demokryt de Hollandsche tooneelen
Hoord schatren om de zwier des weerelds ydelheid,
En die met Heraklyt den droeven rol beschreid,
Die hy genoodzaakt is als Robbeknol te speelen.

Daar dees met hairfestons, met moesjes, of een geur
Van roozen zich vernist om 't wezen te verjongen;
En die het kopstuk met een feil, of uitgewrongen
Berookte vaatdoek, eens ter maand wast om de sleur.

Daar deze winkels van Parys of 's Gravenhagen
Aan 't lyf verwisseld met het wisselen van de maan:
En die op Pinksterdag met vodden is belaân,
By de Overbestevaâr lang 's werkendaags gedragen.

Daar dees van 't Jufferschap zo wel van 't echte bed,
Als 't geen gevoeglyk zich kan schikken naar de menssen
Geliefkoost word; en die zyn jeugd moet zien verslenssen,
Of zich verhangen aan een snotuil of een slet.

[p. 44]

 

Daar deze met zijn staat zyn vrienden ziet vermeêren,

 

Als haar verblindende door trouwe raad en daad;

 

En die, omzwervende als een jakhals achter straat,

 

Verachtelyk zich ziet van elk de nek toekeeren.

 

 

 

Daar deze op markt en beurs gedienstig word gebeên,

 

Om zyn genegenheid voor zweet en bloed te koopen;

 

En die door yverig de vetjes op te loopen,

 

Het heerschap mest, en knaauwt ter naauwer noot aan 't been.

 

 

 

Daar dees zyn galery en heerelyke zalen,

 

Of in een frisse lucht zyn bloemprieel doorkruist!

 

En die, in een spelonk van zestien voet gehuist,

 

Door 't schoorsteengat zomtyds zyn adem dient te halen.

 

 

 

Daar dees te wagen of te paarde speelen vaart,

 

Om 't keurig ooge in 't groen genoeglyk te verzaden;

 

En die de boompjes telt langs afgelegen paden,

 

Of vader Kats doorleest in 't hoekje van den haart.

 

 

 

Daar dees by zonneschyn op kristallyne stroomen

 

Zyn speeljacht spoijen ziet met uitgespannen doek;

 

En die, doorzweetende zyn linnen onderbroek,

 

In 't lyntje loopt langs klei en modderige stromen.

 

 

 

Daar dees ten hemel vaart op fluit en snarenspel,

 

Gehuwt aan maatgezang der maagdelyke keelen;

 

En die versuft van steeds klaagliederen te kweelen,

 

Met zynen geest verzinkt in 't voorburg van de hel.

 

 

 

Daar dees aan winkel, noch komtoir, noch dienst verbonden,

 

Zich, zonder achterdocht, aan tyd noch plaats verbind,

 

En die, voortjagtende door hagel, sneeuw en wind,

 

Op ordinaris uur te nest moet als de honden.

[p. 45]

 

Daar dees zyn huisgezin en vrienden in 't gemeen,

 

Op 't avondmaal onthaald met vrolyke genuchten;

 

En die zit, brok op brok doorkroppende te zuchten,

 

Om 't eindeloos geknor van Besje nooit tevreên.

 

 

 

Daar dees zo kommerloos zyn schatten met zyn leden

 

Terust legt, of hy 't luk voor eeuwig had gehuurd;

 

En die de lakens met zyn naakte billen schuurt,

 

Herdenkende zyn ramp nu jaar op jaar geleden.

 

 

 

Daar blykt het dat Fortuin te wispeltuur en blind,

 

Den een te bitter haat, den âar te mal bemind.