Focquenbroch. Bloemlezing uit zijn lyriek

[p. 35]

Aan Klorimene

Vaar wel, ligtvaarde Klorimeen!
Vaar wel ondankbre, trouwelooze!
Om u van schaamte te doen bloozen
Wil ik myn boeijens gaan vertreên.
Gy gaat my zonder reên verlaten,
En schopt mijn liefde met de voet,
En tracht in uw verkeert gemoet,
In plaats van minnen, my te haten.

Want, laas! waar is uw liefde heen?

Waar is de trouwheid nu vervlogen;
Daar gy met half bekretene oogen,
Meê zwoert in 't graf te zullen treên.
Waar zyn die onvreekbere eeden,
Die gy in 't aanzien van de maan
My meêr dan eenmaal hebt gedaan,
En die gy zwoerd nooit 't overtreeden?
Waar is de zuivere minnezucht,
Die my uw trouwheid deê gelooven?
Helaas, is die dan gansch verstooven,
Gelyk een rook, in d'ydle lucht?
O ja, die heeft u nu verlaten,
Want gy door wien ik ben verraân,
Tracht voor uw liefde my voortaan
Slechts te vergeeten en te haten.

Wel eer, gelyk de Wyngaartrank

Zich vlecht om groene en bladryke elzen,
Placht gy vol liefde my te omhelzen,
En wist my myne trouwheid dank.
Wel eer placht gy met smart te wenschen
Naar 't uur dat gy my weer mocht zien,
Daar gy nu voor my tracht te vlien
Als d'alderhaatlykste aller menschen.
Nu ziet gy my afkeerig aan,
My, die eer heeft uw gunst genooten,
En tracht nu ganschlyk te verstooten
Uw aldertrouwsten onderdaan.

[p. 36]

 

Daarom wyl my uw losse zinnen,

 

Door dees te groote ondankbaarheid,

 

(Spyt myn oprechte trouwigheid,

 

Waar door 'k u eeuwig dacht te minnen)

 

Meer dan te klaar, en blyklyk zyn,

 

En dat ik word van u vergeeten,

 

Zo zultge, ô schoone moeten weeten

 

Dat ik ook eind myn minnepyn.

 

Want nu 't uw wil is, zal ik wyken:

 

Doch, wie gy hier door 't meest verkort,

 

(Wyl ik van u verstooten word)

 

Vertrouw ik dat noch wel zal blyken:

 

Want ik weet dat gy, vol ongedult,

 

Dees trouwloosheid noch zult beklagen.

 

'k Weet dat gy noch na jaar en dagen

 

Wel aan myn liefde denken zult.

 

'k Weet, dat gy 't uur noch zult vervloeken,

 

Waar in dat gy myn min verriet

 

'k Weet dat het wroegende verdriet

 

Hier over u noch zal, bezoeken

 

'k Weet, dat ik (spyt myn ongeval)

 

U, in uw haat, noch zal behagen;

 

'k Weet dat gy 't u noch zult beklagen,

 

Dat ik u niet meêr minnen zal.

 

Dan zult gy noch wel tienmaal peinzen

 

Aan d'onbevlekte oprechtigheid,

 

Waar door myn edelmoedigheid

 

By u ooit liegen kon, noch veinzen

 

Dan zult gy eind'lyk, doch te laat,

 

Zyn vol berouw in uw geweten,

 

Want 'k ga u van dees uur vergeten,

 

Bevryd van liefde, en ook van haat.

 

Vaar wel dan, noch eens, Klorimene!

 

Gy raakt uw trouwste minnaar kwyt;

 

Om wiens verlies gy op een tyd

 

Noch ligt wel meêr dan eens zult weenen.