Focquenbroch. Bloemlezing uit zijn lyriek

[p. 34]

Voor Klorimene

Terwyl de dartle Klorimene
Slechts slaat myn zuchten in de wind,
En zelfs haar grootste vreugde vind,
In my op 't treurigst te zien weenen:

Zo wil ik (moe van zo veel pyn)
De min gaan uyt myn boezem rukken,
En hem zo kaal van vleugels plukken,
Dat hy ontveert, en lam zal zyn.

Zyn pennen zal ik zelfs gebruiken,
Om daar mee, dwars door d'ydle lucht,
My zelfs te geven op de vlucht,
Om zo zyn tyranny t'ontduiken.

De wreede naam van myn meestres
Zal ik in nare woestenyen
In d'afgesturve schorssen snyen
Van meenig doodelyk Cypres.

En om niet onbeloont te blyven;
Zal dees verwinning my voortaan
Myn kruin bekranssen doen met blaan
Van groene lauwren, en olyven

Dus zal ik haar gedachtenis
In schaduwe des doods verdelgen,
Wyl onder blyde vredetelgen
Myn ziel op nieuws in vryheid is.